kıyıya vuruyordu cesetlerim

Paramparça olmuştum, kendimi topladım ve içeri girip bilgisayarı açtım..
Bu kez hiç okumadım yazdıklarını; ben başladım yazmaya,

‘Kıvılcım dudaklım,

4 yıl geçti üstünden ve 4 yıl nefes almamışım aslında ben, yazdıklarını okuyunca düğüm düğüm oldu boğazım, yaşamıyormuşum meğer..
Sensiz her şey rüya gibi bir şeymiş, veya seninle geçen her şey..
Nerede yanlış yaptık? Niçin bu hale geldik biz?
Bulamıyorum yanıtını…Aklıma dudakların geldiğinde ve gülen gözlerin ben zaten o anda ölüyorum hep..
Karşına çıkmayı çok düşündüm, en azından gözlerine bakıp ‘merhaba’ demeyi; ama ben de cesaret edemedim buna ve evet o gece kuytudaki adam bendim..
Görünen o ki ben hep karanlık bir noktada seni izliyor olacağım..
Umarım mutlu olursun eşin ve kucağına alacağın çocuğunla..
Ben de benzer bir ilişki içindeyim, teslim ettim kendimi hayatın akışına..
Yaşattığın her şey için, her öpüşün , her bakışın, her dokunuşun için..
verdiğin her acı, her gözyaşı için sonsuz teşekkürler..
Uzaklarda olsa da vücutlarımız, ruhun yanıbaşımda sanki ve sanırım hep öyle kalacak..

Sevgiler.. ‘