kıyıya vuruyordu cesetlerim

Aşağıda beni bekliyordu, karanlıkta, ait olduğumuz yerde..
Yorgun görünüyordu ve üşüyordu..
Arabaya bindi; bakakaldık birbirimize..
4 yıl geçmişti üstünden, tam 4 sene..
Gözlerimiz birbirine kilitlenmeyeli, vücutlarımızda yok olmayalı..
Tek kelime etmedi, ağlıyordu; elini yanaklarıma attı ve okşamaya başladı..
elini tuttum ve öptüm; sonra dudaklarımız harekete geçti..
Araba çalışıyordu ama biz o arabada değildik sanki..
hatta biz yaşamıyorduk aslında, dışarıdaydı hayat..
biz orada değildik, bambaşka bir yerindeydik yaşamın..
Omzuma koydu başını ve ‘hadi gidelim’ dedi..
Tanrıçam omzumdaydı ve ben geçtiğimiz her mahallenin her sokağın her yolun yaradanıydım!
Yukarıdaki yıldızları ben koymuştum oraya!
Bendim geceyi gündüze çeviren!
Bendim kıyametin alameti!