bu gün telefonumun çalmasıyla uyandım

yolda sadece koşuyordum. artık yapmam gerekenin vakti gelmişti. beni yolda koşarken gören hacı dede “koş forest koş” diye bağırdı ve güldü. hacı dedede amma kültürlü adammış. halbuki gavur filmi izlemezdi o. koşmaya devam ettim. yolda yaşlı amcanın teki arkadan bağırdı. “dur evlat dur” normalde işim aceleydi. ama durmam gerektiğini hissettim ve durup amcaya döndüm. seyyar piyango satıcısıydı. “evlat daha siftahı yapmadım,gel al bir tane belki şans yüzüne güler.” büyük bir kahkaha attım. sonra mutlu sona koşmaya devam ettim. ama cebimde son kalan 150 lira param olduğu aklıma geldi. bir işime yaramayacaktı nasılsa. tekrar amcanın yanına döndüm ve 100 lirayı ona uzattım. “bütün biletleri satın aldın genç adam” dedi. bilet istemediğimi söyledim ancak o zaman parayı almayacağını söyleyince rastgele bir bileti aldım ve cebime koydum. sonra hızlıca dönüp koşmaya devam ettim. koşarken bileti çıkardım. “3 1 3 1 2 1 4 0″ kocaman bir kahkaha attım. i̇yiki bu bileti almışım gülmemi sağlamıştı. bileti kırıştırarak cebime koydum. yere çöp atmak yanlış olurdu. sonra bir taksiye bindim ve karşıya geçeceğimi söyledim. yolda giderken taksinin iki katı para yazdığını farkettim. “neden bu kadar çok yazıyor?” diye sordum. taksici dönerek “gece tarifesi açık” dedi. ne kadar müşteriyle ilgili ve açıklayıcı bir insan. bu cümlesiyle sabahın 12′sinde neden taksinin bu kadar fazla yazdığını açıklayıverdi hemen. neyseki önemi yoktu. boğaz köprüsüne geldiğimizde burda inmem gerek dedim. “burda neden iniyorsunuz” diye sordu. ekranda 60 lira yazıyordu. gülerek 50 lirayı uzattım. “in lan arabadan gibik” dedi. daha sonra köprüye çıktım. demirlerin üzerine tırmandım. bu iyiydi. çünkü bu sıcak havada yüzüp serinleyebilecektim. belkide daha nazik bir dünyayla tanışabilecektim. aptal olmayacaktım artık belki