bu gün telefonumun çalmasıyla uyandım

tekrar eve gittiğimde koridorda karımla karşılaştım. yani eski karım. elinde boşanma kağıtı vardı. yırtıp attı. ben sadece izliyordum. “büyük bir hata yaptım senden beni affetmeni beklemiyorum ama” derken hacı dede bir anda aşşağıya indi. yukardan bizi izliyormuş. “ula sus ula, git işine ula seni zındık karı, bre gafil, bre kafir, bre melhum karı rahat bırak adamı” diyerek bastonuyla karımı ittirmeye başladı. karım “sana ne oluyor be adam” diyerek yanıma geldi. ben kahkahalara boğulmuştum. benim için kavga etmeleri güzeldi. bu kadar iki yüzlüğü bir arada görmek dahada güzel. karıma döndüm ve sana söyleyecek üç kelimem var dedim. dinliyorum hayatım dedi bana. usulca yüzüne yaklaşarak “boşol, boşol, boşol” diye bağırdım sonra hacı dedeye dönerek caizmidir diye sordum. “caizdir evladım onayladım” dedi. karım züt gibi kalmıştı. “resmi nikahımız var bir kere” dedi. çoktan boşanma davasını açtığımı söyleyince “tamam şimdi sinirlisin, üzgünsün, kafan karışık, tekrar geleceğim diye söylenerek gitti. gülmeye başladım ve arkasından gibtir diye bağırdım. sonra dönüp hacı dedeye baktım. benden daha mutluydu. gandalf edasıyla bana öğüt verircesine “paramızda gözü var herkesin kendine dikkat et” dedi. sırıttım ve eve girdim.