16 yaşındayken amcam tarafından

üvey amcam olacak o zavallı, acınası adamı tekrar gördüğümde bizim eve hayırlı olsuna gelmişlerdi. üç çocuk sahibi olan bu adam, hasta olmama rağmen aşağı odama inmişti. ben erkenden yatağıma girmiştim, yorgunluk hissediyordum ve herkes yukarıda konuşuyor, sohbet ediyordu. nasıl ve ne gibi bir cürretle yanıma geldiğini anlayamadığım bu adam kapımı açtı, ışıkları yakmadan yatağıma oturdu. gözlerimin açık olduğunu bildiğini bildiğim için hiç uyku taklidi yapmadım. ama o gün bile ondan korkuyordum. bakışlarında bir yapmacıklık vardı.

odamdan içeri girdiğinde çığlık atacak kadar korku hissettim, sonra durdum çünkü bu duygularımı iyi analiz edemediğimi ve babamı düşünüyordum. yani üvey babamı. neden diyeceksiniz. çünkü o harika biriydi ve düz mantık ile harika bir insanın kardeşi de en azından onun kadar mükemmel olmalıydı. zaten o iğrenç olay yaşanana kadar her zaman kendimi böyle kandırdım. her zaman hayır senin hislerinde sorun var dedim.