anlatsam mı anlatmasam mı kadar

cumayı zor ettim... caktırmadım ama... saniyeleri bile bekledim... beynimde yüzüne dair en ufak bi esame kalmamıstı... unutmustum...

bekledim... ve geleceği otobüs bir ikindin vakti otogara yanastı kaldırımın üzerine oturup beklerken... sırayla herkes indi asağıya bi mart ayıydı yanlıs hatırlamıyorsam... elinde bir mont vardı... gülümseyerek kollarını actı yavas yavas yürüdü kafasanı sağa sola sallayarak... içimden dedim ki benim asıl sevmem gereken kişi bu... boynuma sardı kollarını bende sarıldım ona sıkıca... gözlerinin icine bakamadım uzunca bir müddet... ne bileyim cekindim sanki... bir yabancı gibi ...

tamam belki 4 yıldır tanısıyoruz... tanısmaktan öte birbirimizi bu zaman zarfı icerisinde gercekten tanıdık ama yüzlerimiz yabancı... cünkü insan 4.5 yılda cok değişir fiziksel olarak üstelik 14 yasında ki bi kızı 18 yasında yeniden gördüğünüz de daha cok değişmiş bulursunuz...

arabaya doğru yürürken ellerimiz birbirine dokunuyordu... kafasını cevirdi baktım gözünün icine... elini tutmak istiyorum ama ne bileyim... onu ürkütmekten korkuyorum... sanki gözlerimden o an ne istediğimi ve ne hissettiğimi anladı da tutuverdi elimden... kucucuktu elleri... minik bir yavru serce vardı sanki avuclarımda o derece narin... o derece güzel... bir ipeğe dokunur gibi sanki... sanki bir gülün yapraklarını avucuna almıs gibi...