1. 1.
    0
    ankarada ablam üniversite okuyordu. o yüzden arada sırada da olsa bizim kasabadan kurtulma imkanı bulabiliyordum. ablam tabii o zamanlar rahat, öğrenci evi, kendisinin takıldığı önünde takılmadığı arkasında bana karışmıyor. kardeşim liselidir ama erkek arkadaşı olsundur kafasında filan bir hatundu. 30lu yaşlarına gelince o da mantara bağladı ancak bu konumuz değil.

    benimkini aradım, ankarada olduğumu söyledim. açtı acak bir hayli soğuk konuştu. görüşmek istemediği apaçıktı. görüşelim dediğine pişman olmuş gibiydi. ben de hiç ısrar etmeden him peki piki gibi şeyler söyleyip telefonumu kapadım. ama o zaman ki üzüntümü anlatamam. o çocukla buluşma hayaliyle çocuk başıma ankaraya gitmişim. o telefon konuşmasından sora resmen yıkıldım
    ···
   tümünü göster