1999 depremindeki ışık kürelerini gören biri

Olarak az önce benzer birşeye şahit oldum ve elim ayağım titriyor şu an beyler!

Belki duyanlarınız olmuştur 99 depreminden önce gece kızıl bulutlar çıkmıştı. O zamanlar rahmetli dedem bunun hayra alamet olmadığını söylemişti de ne demek istediğini anlamamıştık. Daha sonra gölcük'te göğe yükselen bazı ateş topları görülmüştü. Sonrasında da o facia gerçekleşti 25bin insan öldü.

Bizim ev mezarlığa bakıyor. Az önce yapmuru izliyim bide sigara içeyim diye camdan bakıyodum ve bide ne göreyim. Yeşilli turunculu ışık topları yerde sekmeye başladı, sonra da çok ağır bi şekilde yükseldi.

Anlatayammı gerisini?

Devam beyler..

Bahsettiğim küreleri şöyle anlatayım, bizim evle mezarlık arası 80 metre kadar mesafe var. Ve tahminimce bu kürelerin büyüklüğü bir voleybol topu kadar. Renkleri yeşille turuncu arası gidip geliyor. bazen birleşip 1 tane oluyorlar bazen de büyük bir tanesinden birkaç tane çıkıyor. Tek ortak özellikleri ise bunlar mezar taşlarının arasında yerden 1 insan boyu kadar yüksekte dolaşıp duruyor ve sonunda mutlaka göğe yükseliyor.

Bunları gördüm sigara ağzımdan düşecekti. O kadar korktum ki, gözüne ışıldak tutulmuş tavşan gibi kitlenip kaldım

O an 2 saniyede aklımdan 1 milyon tane şey geçti! Gözümünün önüne rahmetli dedem, o tuhaf bulutlar, o iğrenç sallantı ve yer altından usulca başlayıp şiddetlenen uğultu geldi. Çok kötü oldum. Aniden başım döndü. Normalde böyle bişeye şahit olsam altıma sıçıp yorganın içine girecek bi insanım Ama meraktan da geberiyorum. izlemeye devam ettim..

Biraz geriye dönelim..
Bilenler bilir, eskiden ortalığı kasıp kavuran sims diye bi oyun vardı, şehir kurma oyunu. Tesadüf bu ki 99 depremine ben gece 3te bilgisayarda o oyunu oynarken yakalanmıştım Ve 1 şehir yokoldu. Herneyse o 1,5 dakikayı saniye saniye yaşadım. Bizimkilerin hepsi uyuyordu. Önce o uğultu sonra da sarsıntı başladı. ilk şoku atlattıktan sonra öyle bir bağırmaya başladım ki mahallenin yarısını belki ben kurtarmışımdır. Ukalalık için söylemiyorum, bizimkiler kendini yetiştirmiş okumuş insanlardır. Bilimsel gerçeklere inanırlar. Ama o anda babam korkudan öyle bir tekbir getirmeye başladı ki sanırsınız 40 yıllık hacı.

Don atlet Dışarı fırladık. Can havliyle Perdeleri söküp üstüne sarınıp çıkanlar vardı. Bikaç kişinin sesiyle herkes mezarlık tarafına baktı ve büyük bi sessizlik oldu. Bahsettiğim ışık küreleri geziniyordu. Şimdi şöyle açıklıyim, mezarlığın büyük kısmı normal vatandaşın hizmetinde olan kısım. Küçük bir bölümü de paslı demirlerle çevrili, evliya'ların türbelerinin olduğu kısım. Işıkların çoğu işte bu kısımdan yükseliyordu! Bu taraftakilerin de çoğu yeşilimsi bir ışık yayıyordu. Ne olduğunu kimsenin anladığını sanmıyordum. Açıkçası ben de bir anlam verememiştim. Herkes depremin ve o ışık kürelerinin şokundayken benim aklımdaki tek şey rahmetli dedemin o akşamki kızıl bulutlara uzun uzun bakıp söylediği sözdü. Bu hayra alamet değil demişti..

Biz de bütün diğer insanlar gibi günlerce eve giremedik. Eski püskü külüstür bi renault spring'imiz vardı. 4 kişi o Arabada yattık kalktık. O zaman tek operatör turkcell'di. Millet eşini dostunu akrabasını arayıp bir iyi haber almak için öylesine telefona sarılmıştı ki baz istasyonları çökmüştü, kimsenin telefonu çekmiyordu. Hiçbir yerde elektrik yoktu. Dolayısıyla televizyon internet vs.. Hiçbir şekilde kimse bir yerden haber alamıyordu. Sadece bazen birisinin telefonu yarım dakka açılmış, şurada sadece 1 bina kalmış, şurası komple yerle bir olmuş, şurası iyiymiş gibi söylentiler yayılıyordu. Resmen taş devrine dönmüştük

Herkes canının derdine düşmüş gibiydi. Bense kurtulduğumuz için en azından açık arazideyiz güvendeyiz diye düşünüyordum ama asıl dikkatimi çeken şey kimsenin o ışıklardan bahsetmek istemeyişiydi. Sabah akşam taşşak muhabbeti yaptığımız mahalle arkadaşlarım bile bu konuda konuşmak istemiyordu. Belli ki onlar da çok korkmuştu..

Şimdi biraz ilerleyelim..

Gel zaman git zaman insanlar evlerine dönmeye, tvler haberleri vermeye başladı. Kayıp korkunçtu. Resmi rakamı hatırlamıyorum ama o depremde kaybolanların da öldüğünü varsayarsak 25-30 bin insan gitmişti. insanlar yaslarını tuttu, Yaralar yavaş yavaş sarıldı ve geriye sadece 15 dakikalık ünlerini yaşayan yeni tv starı deprem profesörlerinin tartışmaları kaldı.

internet zamanla yaygınlaşınca bu konu hakkında değilik bilgiler de ortaya çıkmaya başladı..

ilginç olan şu ki, benzer ve hatta aynı olaylara şahit olduğunu söyleyenler, yurdun her tarafından çıkıyordu. Bu belki şöyle olabilir diye düşünüyorum: mesela o dönemde bizim mahallede bu olayı görenler ilerleyen yıllarda başka yerlere taşındılar ve belki de deli damgası yememek için bu olay hakkında uzun süre sessizliklerini korudular. Ta ki biri çıkıp o gece olanlardan bahsetmeye başlayıncaya kadar..

Devam edeyim mi arkadaşlar?