Yenilemekten parmağım koptu hadi

Kendimi beyaz bir kapının önünde buldum. Kim getirdi nasıl geldim hiç hatırlamıyorum. Sağ elimle zile basmaya çalıştım basamadım elim hareket etmiyordu felç mi oldum diye düşündüm. Sol elimle zile bastım ve filmlerdeki gibi yıkıldım kapının önüne.

Kapıyı 12-13 yaşlarında küçük bir çocuk açtı. Beni o şekilde görünce bastı çığlığı ama nasıl bağırıyor, çarptı kapıyı yüzüme. Halimin o denli kötü olduğunu o çocuk çığlık atınca anladım. Kapıyı bir daha açmayacaklar diye düşünürken tekrar bayılmışım. Yarı uyanık halde kendimi beyaz fayansların üzerinde yatarken buldum. Kimsin diye soruyorlarmış cevap veremiyormuşum.

Uykusuzluk tan oliyom ama merak ettim hadi seriii

Tanımadığım biri o ara beni tokatlıyordu uyumasın diye. Olayı duyan tanıdıklarım geldiğim binaya koşmuş tabi ki haber verilen iş yeri sahibi de. Beni o halde görünce anneme babama haber vermişler. Benim aklımda tek bir soru acaba yüzüme bir şey oldu mu. Yada kopan bir yerim vardı. Kafayı 110 120 ile asfalta vurmuşum bir gelip bir gidiyor beynimdekiler.

O ara tanıdığım bir yüz gördüm o kalabalıktan ismi Çoşkun'du. Ambulansa küfür ediyordu nerede kaldı diye. Kafam biraz yerine gelmişti yediğim tokatların şiddetliyle Çoşkun'a sordum birşeyim var mı lan diye. Yok kanka dedi. Bende elimi göstererek küfrettim yokta bu ne amk diye. Serçe parmağımın yanında ki parmağın kemiği görünüyordu bembeyaz. Beni yatırdıkları fayansa kandan resmim çıkmıştı kıpkırmızı olmuştu amk.

Kafam yerine geldikçe yavaştan üstüme başıma, elime ayağıma bakmaya başladım. Asfalt yeni atıldığı için her yerim zift olmuştu. Ziftle kan karışmış kırmızı siyah üzerimde gençlerbirliğinin forması var gibiydi. Pantolonumda tişörtüm de paramparça olmuştu çok sefil ölecek gibi bir görüntüm vardı.

Aq 5 dk bekleyip 2 satır okiyom ben uyican sabah okurum

helal olsun yaman hikayeciymişsin delikanlı verdim şukunu

Ananı gibeyim bende asfaltta yattıydım ni kere ayağıma asfalt yapıştı etle beraber kestilerdi abovvv

Geldiğim yer cemaat öğrenci yurduymuş bende bu yurtta daha önce kalmıştım. Kapıyı yüzüme çarpan çocukta orada kalan ilköğretim öğrencisiymiş bunları daha sonra öğrendim tabi ki. Kapıyı çarptıktan sonra hocasına haber vermiş oda kapıyı açıp ambulansı aramış.

Ambulans gelmeden babam geldi bana küfürler ederek. Benim aynı yerde bu ikinci kaza yapışımdı. Durumumun kötü olduğunu gördü küfrü bıraktı 40-45 dakikada ambulans geldi. Sedyeye aldıklarını hatırlıyorum yine bayılmışım o sıra. Bayılmam işime geliyordu ayılınca acıdan gözümden süzülen yaşlar sakallarımdan ta koynuma dökülüyordu. Allah'ım yok öyle bir acı.

Ambulansın içindeki siz olunca işler değişiyormuş beyler. O çalan sireni sanki bana takmışlardı bende çalıyordu. O kadar canım yanıyordu ki vallahi ölebilsem o an razıydım. Bir bayılıyorum bir ayılıyorum. Otobüs yolculuklarında olur ya hani uykulu çıkarsınız yola o şekil de. Gerçek olduğuna bile kanaat getiremiyorum. Hemşire elindeki telefonun flaşıyla kafamdaki yaralara bakıp "hıffff hıfff" diye sızlanıyordu. Ondan sonra bir ara ambulans şöförüne seslendi yada aradı bilmiyorum gözümü açamıyorum artık sadece duyuyorum. Duyduğum laf şuydu hastayı kaybediyoruz biraz daha hızlı gidemezmiyiz.

Öldün mü panpa hadi seri yaz. Diğer dünyadan ancak bu kadar seri yazılır dersen giberim

Ben kelime-i şehadet getirdim. Kısacık ömrümde yaptığım sonra pişman olduğum 3-5 binlik geldi aklıma keşke yapmasaydım dedim. Bir arkadaşımın yanlışlıkla çok kötü kalbini kırmıştım ergenken(Özürlü kardeşi varmış bende hep zinadan doğuyor bunlar demiştim ağzımı gibiyim) çocukluk işte. Benim özürlü kardeşi olduğundan haberim yoktu. O arkadaşımı yıllardır tanıyordum ne bileyim söylememiş. O geldi aklıma kendime küfrettim bir yandan kendime küfrediyorum bir yandan bildiğim sureleri okuyorum.

Hemşire yine şöföre hızlı gitmesini söyledi. Bunları düşünürken yavaşça öldüğüme kanaat getirmeye başladım. Hani ölüler duyar ama cevap veremez derler ya öyle. Dedim galiba ben öldüm sadece duyuyorum. Elimi hareket ettireyim ölmediysem diyorum yok parmağım bile oynamıyor. Göz kapaklarımı açayım diyorum o da yok. Öldüm dedim amk ya. Sadece düşünebiliyorum birde duyuyorum. Bu hissi ancak kaza yapan biri bilebilir. gibeyim böyle duyguyu amk.

Önce ilçe devlet hastanesine yönlendirmişler orada bir dr. müdahale etmiş bana ambulansın içinde. Sonra tıp'a yönlendirmişler beni. ismi izotonik galiba kafamdan 3 5 poşet sıvı döktüler ambulansın içindeyken pis bir kokusu var bilen bilir. Aynı ambulansla 100 küsür km yol yaptık. O halde yaşatan Allah'a şükürler olsun. Neyse ben o izotonikleri yiyince tekrar ayılır gibi oldum. Dr tembihlemiş galiba hemşireyi uyutma diye. Hemşire tıpa varıncaya kadar bana t.c'mi ismimi ehliyeti nereden aldığım gibi saçma sapan sorular sorup durdu.

Burada olan arkadaşlar ses versinler arada böyle yalnız hissediyorum la...

devam panpa

Hayal meyal hatırlıyorum tıpa vardık. Filmlerde ki gibi sedyenin başında bir sürü adam zütürüyorlar beni. Kafamdan sürekli bir şeyler döküyorlar benim asıl yaralarım kafamdaymış iyi vurmuşum yani. Gözlerim pek açılmıyor ama duyuyorum doktorları bir yandan zımba gibi bir dikiş var onla kafamı dikiyorlar bir yandan aralarında muhabbet ediyorlar ne biçim parçalanmış diye. Kafamda ki çakılları çıkarıyorlar bir taraftan saçlarımı kesiyorlar. Kafamda sürekli bir zımba sesi. Yok amk böyle bir acı...