anasını satiym ne biçim hayat

gelelim planın uygulamasına;
bu herif barda gene takılırken gizlice yanına sokuldum ve uyuşturucu bağımlısı gibi davranıp " mal " istedim.
bu gerçekten çok klagib bir numaradır. polisler hep aynı yöntemle bu tür kişilere yakın olup , en zayıf anlarında bunları tutuklarlar.

bu önce baktı bana dik dik. belli ki önceden polisten böyle bir kazık yemiş. ayrıca devamlı müşteri olmadığım için de polis olma ihtimalim yüksekti.
önce bana çıkıştı : ne malı lan, işine git çocuk!
buna karşı hazırlıklıydım çünkü adamın her gece takıldığı mekana kurmuştum tezgahı. başka bir inşaatta falan da bitirebilirdim işini ama ne zaman nerede kaldığını bilmediğimden sürekli takip etmem gerekecekti . bu da ailemi kuşkuya düşürecekti.

yanına biraz daha sokulup aniden bastım gırtlağına. sol cebimdeki şırıngayı çıkarıp bunun bacağına sapladım.

---
bir tıpçının en büyük avantajı , tıbbi malzemeleri kolayca temin edebiliyor olmaktı.
yalnız bir püf nokta vardır. normalde ameliyatta veya pansumanda kullanılan en masum uyuşturucu, dozunu az miktar artırsak bile ölümcül olabilir. işte bu yüzden anestezi diye ayrı bir bölüm vardır. bu morfinlerin hassas ayarını 4 sene ihtisas yaparak öğrenirler.
---

demiştim ya tezgahı önceden kurmuştum diye, işimi şansa bırakmamak için cebime bir şırınga dolusu barbitürat koydum.(ağır uyku getiren bir ilaçtır, az miktarıyla bir kalp ameliyatı bile yapılabilir, dozu artınca ne olacağını siz düşünün)

gırtlağına basmamın nedeni gene tıbbi kaynaklı . ama fazla tıbbi ayrıntıya girip sizi sıkmayacağım. uyuşturucuyu bilin diye özellikle anlattım.

gırtlağına adam ses çıkaramasın diye ve nefesini kesmek amaçlı kuvvetlice bastırdım.
yandan da iğneyi yiyince sersemledi. ve oracıkta kendinden geçti.
ben buna omzumla destek verip tuvalete zütürdüm . tuvalet alaturcaydı bu benim işimi daha da kolaylaştıracaktı.
içeri girip kapıyı kitledim. attım bu pici de alaturkanın üzerine. işimi sağlama almak için , kendisinin taşıdığı dalgadan faydalandım.
parmak izlerini temizledim. ve tuvaletten çıktım.
bardan da çıkıp eve doğru yol aldım.

sanki eskisinden daha rahattım . çünkü o ekgib olan şey tamamlanmıştı sanki. artık öldürmeme gerek kalmamıştı. daha doğrusu ben öyle zannediyordum...

bu cinayet de kusursuzdu ve kendimce son defa öldürmenin keyfini yaşıyordum ta ki eylül'ün başına kadar...

parçalara ayırıp ayrı ayrı yerlere gömmek, çoğu zaman katillerin bir numaralı çözümleri olmuştur. çünkü bütün halinde kimlik tespitinin yapılabileceğini ama parça parçayken tüm parçaları bulmak imkansız olduğundan kimlik tespit edilemeyeceğini düşünürler.
halbuki bu çok yanlıştır. tek bir saç telinden bile adamın seceresinin çıkarılabildiği bir dönemde yaşıyoruz. bu yüzden ayrı yerlere gömüp bulunma olasılığını artıramazdım.
parçalama sebebim hırsımı almaktı. ve nerdeyse tamamen almıştım. artık tuğçe rahat rahat yatabilirdi.
ama son birşey kalmıştı...

---
işimin tamamlanması için son olarak asitte eritmem gerekiyordu.
asit zaten hastanede fazlaca bulunan bir madde olduğu için bulmak zor olmadı.
kazanın içine parça parça attım uzuvları. hepsi birer birer eriyecekti.

her parçayı içine attıktan sonra beklemeye bıraktım ve ağzını kapadım.
heryer kan olmuştu. gece yarısına kadar ancak temizleyebildim.
son olarak da arabamı temizledim ve elbisemi değiştirip kanlı olanı uzakta bir yerde yaktım...
herşey tamamdı.
sırada evdeki malzemeleri uzaklaştırmak vardı. ama çok yorulmuştum. kendimi eve zor attım ve duşa girip rahatladım. sonra da kafamı yastığa koyduğum gibi uykuya daldım...

---

güven duyduğunuz kişilerden yediğiniz darbeler , o an sizi ne kadar zayıflatmış görünse de aksine daha güçlü kılmıştır.
çünkü artık eski siz değilsinizdir ve tecrübe sizi olgunlaştırmıştır...
aynen bende de bu durum söz konusuydu. en iyi arkadaşım önce benimle ters düşmüştü ve sonra sevdiğim insanı benden almıştı.
bundan daha büyük darbe olabilir miydi?
ama bu olay bana, insanlara güvenmemeyi öğretti. hani derler ya , bir aynaya bakıp gördüğüne , bir de yukarı bakıp göremediğne güveneceksin. işte ben de hayatımın geri kalanında bunu uygulayacaktım...

---
sabah kalktım ve bütün malzemeleri arabaya attım. o eski kulübeye koydum hepsini. zaten dünkü aletler de oradaydı. şimdi tam olarak varım yoğum o eve toplanmıştı..
eşyaları yerleştirdikten sonra arabaya atladım ve eve doğru yol aldım.
biraz dinlendikten sonra okula gidecektim...

birkaç hafta böyle devam ettim. ancak başıma gelecekleri az buçuk tahmin edebiliyordum. mutlaka sorgu için geleceklerdi çünkü;
fatihi en son benimle arabaya binerken görmüşlerdi,
tuğçenin ailesi en son bizim binanın orada görülmüştü,
tuğçe de en son 4-5 ay önce görülmüştü...

ama ben yine de bunlara rağmen işimi yarım bırakmamak adına kulübeye döndüm.
asit kazanını açıp , iyice erimiş olan cesedi , bahçeye döktüm.. üstünü toprakla örttüm. artık ne ceset vardı ne kanıt...

eve gittim ve uzandım. hafif dalmıştım. birden kapının sesiyle irkildim...

önce elbisesini ameliyata hazırlarmış gibi makasla kestim. çıkardım.

çırılçıplak kalınca, konuşarak işkence etmeye başladım:
-önce tecavüz ettin değil mi? o zaman önce malum organından başlayalım
dedim ve penisinin başına bir neşter darbesi indirdim. inlemeye başladı. kıvranıyordu.
-daha bu birşey değil. boşuna kıvranma
dedim ve penisinin geriye kalan kısmını dilim dilim kesmeye başladım. ben kestikçe o inliyordu. ama sonunda dayanamadı ve bayıldı.
hemen adrenalin verdim ve ayılttım.
gözlerini açtım ve nefretle baktım. ve gözü açık yaparsam daha korkutucu olacağını düşündüm. göz bandını kenara attım ve devam ettim:
-tecavüz ettikten sonra boşaldın değil mi ? al sana !!!
dedim ve testislerine neşteri indirdim.
artık erkek değildi . bütün hayalarını almıştım. ve sırada diğer uzuvlar vardı..
-sonra ne yaptın? dur tahmin edeyim, öldürdün... ama ben öldürmeyeceğim. senin tuğçeden ısırdığın her yer için , o yerlerini tek tek koparacağım bekle sen !!!
ve neşteri bıraktım , biraz soluklandım. ve elime kerpeteni aldım... önce ayak tırnaklarını tek tek söktüm. sonra da el ...

-acıdı mı? daha bu birşey değil... az sonra ölmek için yalvaracaksın ama seni öldürmeyeceğim. hatta yaşamanı sağlayacağım son işkenceye dek...

ve keskiyi aldım elime. el parmak boğumlarını tek tek koparmaya başladım. çığlık çığlığa bağırıyordu. ama ağzı bağlı olduğu için fazla ses çıkmıyordu.
bir süre sonra yine bayıldı. ben de tekrar ayıltmak için amfetamin verdim. ve işe devam ettim...
-uyan lan !! daha işimiz bitmedi..
dedim ve ayıldıktan sonra elime matkabı aldım..
ve ince tığ takıp, bacak kaslarına delikler açmaya başladım... kollarını da deldim...

sonra elime tekrar neşteri aldım ve ayaktan başlayıp derisini yüzmeye başladım. bazı yerlerini yüzdüm bazı yerleri ellemedim. boynuna kadar yüzdüm ve neşteri bıraktım.
artık ince işlere gelmişti sıra ve ben birazcık soluklanmaya geçtim. çünkü en zevkli kısımlar buralardı.

dinlendikten sonra neşteri tekrar aldım ve göz kapaklarını kökünden kestim.
burnunun ucunu kestim. kulak kepçelerini kopardım.
ve elime matkabı aldığım gibi daha ince bir tığ taktım. ve fazla derine gitmemek kaydıyla gözlerine sapladım. deldim.
sonra kafa derisini neşterle yüzdüm. kemik testeresiyle kafasına giriştim.
kafatasının üst kısmını çıkaracak kadar kestikten sonra, testereli aşamaya geçtim...

normal testereyle bacaklarına gitgel yaptım. kollarına da. ve en son ölümcül darbeleri vurdum...
boğazına ve kalbine demir kazıklar çaktım...

öldükten sonra da kafasını bedeninden testereyle ayırdım.
her organını ayrı ayrı kopardım.
parça parça olmuştu...

artık sadece son birşey kalmıştı...

üniversitede arkadaş ortdıbının olması harika bir şeydir. çünkü onlarla stres atarsın, onlarla sohbet edersin.
hele de çok samimi bir can dostunuz varsa , her sırrını paylaşabileceğin bir dert ortağınız, mükemmel bir hayatınız var demektir.
benim de üniversite birinci sınıfta tanıştığım bir arkadaşım vardı. şu ana kadar ondan bahsetmediğim size. çünkü ilk üç senede , tüm sırlarımı paylaşabileceğim bir dost olduğundan şüphe duyuyordum.
ismi fatih'ti. yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi. birçok sırrımı paylaştım kendisiyle. tuğçeyi de anlattım. fakat her sırrımı paylaşabileceğim biri olduğunu 4. sınıfta iken öğrendim.

---
4. sınıf yeni başlamıştı. artık hastane dönemlerimiz gelip çatmıştı. uygulamalı olarak birşeyler öğrenmek , okuyarak öğrenmekten daha zevkli ve kolaymış onu anladım.

yazın memleketteyken boş durmanın acısı beni sarsıyordu. içimdeki katil, artık aşk filan dinlemiyordu. çünkü o da sırrıma vakıf olduğu için pgibolojik olarak kendimi daha rahat hissediyordum. bu da güdülerimi tetikliyordu.

---
hastanede yeni şeyler öğrenirken, hayatlarını kurtarmamız için bize avuç açmış insanları görüyordum. bu da benim içimi fazlaca burkuyordu.
ama güdülerimi tatmin etmek için bu zavallı insanları kullanamazdım. bu yüzden gözüm hep dışardaydı. birine kafayı takıp öldürmek istiyordum.
---
artık tuğçeyle ders gördüğümüz mekanlar ayrılmıştı. bu yüzden ancak akşamdan akşama görebiliyordum.
fakat gün boyu benim yanımda zaten bir dostum vardı.
sabahtan akşama kadar bir meslektaşın, bir dostun, bir sırdaşınla birlikte olmak , mutluluk veriyor insana.
çünkü işini yaparken zevk almak, her meslek sahibi olan insanın hayalidir. çünkü işinde mutlu olmak ister insanlar. emekliliğe kadar çalışacağı işinde mutlu olmak, işini yaparken zevk almak ister.
ben de okudukça anlıyordum zevk alıp almamayı. bir yandan insanlara yardım edince mutlu oluyorsun, bir yandan da sana emir verip duran hocalar, geceyi gündüze katan nöbetler, sabahlara kadar kitabın başında ders çalışmak sıkıyordu insanı. bu meslek de böyle bir meslek işte...

---
dedim ya fatihin değerini ancak 4. sınıfta anlamıştım. birçok derdimi anlatıyordum. birçok sırrımı paylaşıyordum.
ama o gün, gözümde değeri bir başka artmıştı sanki...

---
hastane çıkışı yorgun argın kendimi eve atmıştım. saat 5i geçiyordu. tuğçenin çoktan evde olması lazımdı.ama eve vardığımda kimsecikler yoktu.
telaşlanmıştım . hemen telefona sarıldım. ulaşılamıyordu. iyice telaşlanmıştım.
aceleyle evden çıktım. tam binadan çıkmıştım ki telefonum çaldı...