anlatıyorum bir kitap gibi yalnızlığımı

Hiç bilemedim yazı yazmaya nasıl başlanacağını . Boş kahve bardakları kaplarken masamı sigara paketime bir daha bakıyorum . Belki de son sigaralarım beni bırakıp gitmeyecek diğer her şeyin hayatımdan kül olup gitmesi gibi . Bilmiyorum , sorun bende belki de , belki de bir çok insan benim durumumda olmak isterdi . Peki soruyorum o insanlara , siz hiç çevrenizde milyonlarca insan varken yalnız kaldınız mı ? Sevişirken yüzüne baktığınız insanın size bir anlam ifade etmemesine alışık mısınız ? Uyandığınızda yastığın diğer ucundaki insan size hiç yabancı geldi mi ? Peki ya dostlarınız , onlar hep yanınızda olup hiç yanınızda olmadığı oldu mu ? Yeni bir sigara yakıp tekrardan okudum yazdıklarımı ben beceremeyeceğim galiba şu yazma işini . insanlara haykıra haykıra anlatmak istediğim bir çok şey varken yine de beceremeyeceğim galiba. Yalnızlığı anlatmak ne kadar zormuş halbuki . Yalnızlık dediğimiz şey bir hiçlik değil mi ? Neden bu kadar zorluyor beni yalnızlığı anlatmaya çalışmak ? Yoksa yalnızlık vazgeçemediğim bir kötü alışkanlık mı ?

yalnızlık bitmediği sürece devamı gelecek

Günlerin geçtiğini görebiliyorum. Güneş batıyor tekrar doğuyor , ben uyuyor ve uyanıyorum. insan her güne yeni bir umut diye bakmak istiyor. Ama dünümün bugünden , bugününde yarından farkı yok. En kötü tarafı ne biliyor musunuz? insanın bunu bilip buna engel olamaması. Ben hiç uyandıktan sonra evet ulan bugün o gün , bugün her şeyin değişeceği gün diyemedim. insanın yalnızlığı , insanın umutlarını , hayallerini , arkadaşlarını , sevgilisini alıp zütürüyor. Ortada ne amaç kalıyor , nede amaca ulaşmak için kullanacağı gücü. Ne yapalım yalnızlığa adamak için yeni bir sigara çıkartalım paketimizden ve çakmağa uzatalım yalnızlıktan yakınan elimizi , yakalım can yoldaşımızı. Sigaramın dumanına bakıyorum aynı hayatımdaki her şey gibi , bende başlıyor giderek uzaklaşıyor ve kayboluyor. Bu duman bana ailemi hatırlatıyor , bu duman bana her zaman beni seveceğini söyleyen eski sevgililerimi hatırlatıyor , bu duman bana her zaman yanındayım diyen arkadaşlarımı hatırlatıyor. Son aynı hepsi zamanı gelince benden uzaklaşıp kayboluyor.

Hep adım atmak için bir şeylerin olmasını bekledim. Bugüne kadar böyle idare ettim. Tutundum başkalarının mutluluğuna. Başka insanların mutluluğunu kendiminkinin önüne koydum. Kırmak , yarı yolda bırakmak istemedim insanları. Onlar güldüğünde güldüm , onlar ağladığında ağladım onlar gibi davrandım onlar gibi olmak istedim. Zamanla uzaklaştığım eski sevgililerimden ayrılamadım bile. Belki de onlara iyilik yaptığımı sanıp kötülük yapıyordum. Ama insan değerini bilince göz yaşının , zor oluyor döküleceğini bilerek hareket etmesi. Her ne kadar o kişi ayrılıktan bir hafta sonra başka birine sana söylediği şeyleri söylese bile. Eğer yalnızsan yalnızsındır aslında ne fazlası ne azıdır. Zaten yalnız doğuyoruz ve yalnız öleceğiz. Bunu bilmemize rağmen hala yalnızlığımızdan kurtulmak istiyoruz. Benim yalnızlığım benim en büyük düşmanım. Ama ne gariptir ki doğuştan başlayıp ölene kadar yanımda olacak tek sahip olduğum şeydir aynı zamanda...

Canımı öyle bir yakıyor ki bu yalnızlık. Her gece ağlıyorum ama gözümden yaş gelmiyor. Saatlerce belki de ağlıyorum ama gözümden tek damla yaş gelmiyor. Göz yaşlarımın bile beni terk ettiğini düşünüyorum artık. Çektiğim acının ne bir çaresi nede bir sebebi var. Bağımlısı oldum artık yalnızlığın. Hayatımda yalnızlığımdan başka bir şey göremez oldum. Bazı anlar geliyor kendi kendime bile konuşamıyorum ben bile kendimi çoktan terk etmişim. iki elimin arasına alıyorum başımı , gözümü kapatıyorum , düşünüyorum kim olduğumu , ne olduğumu. Amacım ne lan benim diye soruyorum kendime. Cevap alamıyorum. Sonra iyice sinir oluyorum bir taka yaramaz bu halime. Küçükken hayalini kurduğum insan olamıyorum bir türlü. Annemin evet bunu yapan kişi benim oğlum deyip gururlandığını görmedim hiçbir zaman. Ne onların istediği biri olabildim nede kendi istediğim insan. Ben sadece zamanın dolmasını bekleyen bir kum saati olup elimden akıp giden kumları izledim.

kendimi öyle bir kaybettim ki bulamıyorum. neyi sevip neden nefret ettiğimi bile hatırlamıyorum artık.

http://www.youtube.com/watch?v=TXJpgqhWvNY buda şarkımız olsun

gececi tayfa için up up

Bazen aynada gözlerimin tam içine bakıyorum. Çünkü bakabileceğim başka göz yok etrafımda. Gözlerimde özlemi görüyorum. Aradıkça artan ucu görünmeyen özlemi. Gözlerim ise hep yaşlı ama o yaşlar akmıyor işte o lanet yaşlar. Belki de aksa rahatlayacak yaşadığım her şeye şahit olan yorgun gözlerim. Aldığım her nefesi bile sorgulamaya başladım bir zamandan sonra. Yemeklerin tadının bozulduğunu farkettim. Yediğim her şeyde değişmeyen tek bir şey vardı . hepsi tatsız ve tuzsuzdu. Kafamı dağıtmaya çalışmak istedim çoğu zaman. Birkaç şey denedim çok eskiden yaptığım. Gülerdim bir ara ben çok sonra futbol izlerdim bazen de basketbol. Ama artık hiç bir şey eskisi olmamıştı. Denemiştim ama olmamıştı. insanların çok güldüğü şeylere gülemez , tuttuğum takımın maçı olduğunda heyecanlanamaz oldum. bedenim yaşıyordu evet ama ruhum ölmüştü. Sigara bitti ve son bir bira kaldı. Soğuk bir gecede bakkala içki ve sigara almak için gidiyorsanız ya çok yalnızsınızdır. Yada yalnızlıktan anlamazsınız. Benim nedenim belli. yarım saat sonra görüşürüz.

Bazen delice koşup gitmek istiyorum. Ama yapamıyorum. Ne gidecek bir adresim. Nede o adreste beni bekleyenim var. Yürüyorum bana eşlik eden tek şey gölgem oda bir var olup bir yok oluyor. Bana eski sevgililerimin içtenliğini hatırlatıyor. Onlarda bir var olup bir yok oluyorlardı. Tam severken vazgeçiyorlardı. Gözlerime bakıp başkasını arıyorlardı. Sevişirken başkasını düşünüyorlardı. Özlüyorum ilk defa bu kadar çok özlüyorum geleceğimi. Belki her şeyin düzeleceği o günleri. Belki de sadece kendimi avutup kandırıyorum. Her zaman yaptığım gibi. Şu an bile elimi uzattığımda şişeye boş olanı denk geliyor. Bu kadar mı yalnız olunur be. Dolu şişeye bile ulaşmak bu kadar mı zor. Gece yastığa kafasını koyup hemen uyuyabilen insanları gördükçe imreniyorum. Hiçbir zaman yaşayamadığım bir şeydir o da. Bir gecem bile düşünmeden geçmiyor. Düşünmekten yorulana kadar uyuyamıyorum.

Bu sabah yeniden uyandım hiç bir şey yapmamak için. Artık çok kişilik hayallerde kurmuyorum nede olsa gerçek olmayacak. Uyandım dediğime bakmayın insan biliyor ya yataktan kalktıktan sonra bişey olmayacağını , kalkası gelmiyor. tek kişilik yatakta geçiyor hayatı. Hiçbir işe yaramaz şekilde hayatı. Ne kafamı yastığa koyduğumda umudum oluyor ne de yastıktan kafamı ayırdığımda. Her gün yalnızlığın dışında değişmeyen bir şey varsa oda yatmadan önceki sigaranın tadının uyanır uyanmaz yaktığım sigaranın tadıyla aynı olması. Eğer gün boyu içtiğiniz sigaranın tadı aynıysa o gün sizi değişik duygulara sokan hiç bir şey olmamış demektir. Hatırlayın mutluyken içtiğiniz sigaranın tadını yada hüzünden yaktığınız o sigarayı. Her sabah uyandığımda odamda git gide artan boş şişeleri görüyorum ilk. Acıyı bastırsın diye içtiğim o şişeleri. Bir yardımı oluyor mu ? hayır – evet – yorumsuz.

Yalnızsan yalnızsındır. Her dakika yaşayamadığım şeyler hatırlatıyor bunu bana. Sevgilim vardı bir zamanlar konuşmak istiyordum onla. Ama konu bulamıyordum ne konuşabilirim ki? Ağzımdan çıkan cümleleri ne zaman biri anladı ki o anlasın. Benden tek duymak istediği şey her üç dakikada bir ona seni seviyorum demem. Sevgi o kadar basit değildi benim için. Sevgiyi nadir görüyorsan değerini çok iyi bilirsin. Sürekli kullanarak bitirmezsin. Doğru zamanda doğru kişiye söylemeyi istersin. Ama yalnızsan hala o doğru zaman gelmemiş ve o doğru kişi yüzüne gülüp kalbini yerinden çıkartacak gibi çarptırmamıştır. Umudum ve gücüm olmadığı için artık aramıyorum o doğru kişiyi. Bekliyorum sadece çünkü en iyi ve tek yapabildiğim şey bu. Belki çıkar gelir bir gün zili hiç kullanılmamış kapımı çalar. ilk şoku atlattıktan sonra gider kapıyı açarım onu görürüm karşımda beni anlayacak o insanı. Gerçi bu hayalimsi şeyi her yıl düşünürüm ama sonuçta yine kendimi boş şişeler ve dolu kül tablasının yanında bulurum.

gececi tayfa için bi kere daha up