ayrıkvadi de legolasın hatrına

kendime mektup.

bir gün bunları yazacağım hiç mi hiç aklıma gelmezdi.
şu dakikadan sonra süslü cümlelerin ne lüzumu var, ne de manası.
ama hayat zaten hiç aklına gelmeyen şeylerden oluşmaz mı zaten.
ne yapmak istediğin gerçekleşir bu hayatta, ne de umdukların olur..
çabalaaar durursun, aylaaaar yıllar boyu. bazen bir ömür sürer, bazen 27 yıl.
gerçi benimki 6 yıl sürdü. kendimi bildiğim ilk zamandı zaten. 21. yaşım.

ki ben bu hayatta çok şey de istemedim aslına bakarsan..
sadece biraz mutluluk az biraz sevinç, az biraz da huzurdu.
zaman zaman kazansam da bu saydıklarımı, çoğu zaman benden uzaktı bu kelimeler.
kelimelerden ibaretti bir yerde yani. ama iyi bir ailemin yanında iyi dostlarım oldu.
her biri çok iyi insanlardı, bazı dönemler şanssızdım kötü insanlarla da karşılaştım elbet.
hepsinin allah belasını versin. evet.. intikam almadım, benim hayat görüşümde olmadı ki hiç intikam.
varsa yoksa sineye çektim işte. kazığı da, yalanı da, aldanmayı da hepsini sineye çektim. hepsini..
dedim ki, ben öyle bir adam değilim olamam da. olmadım da nihayetinde.
ama ağırlaştıkça ağırlaştı. dayanamayacak hale geldi bir gün. ben neydim ki neyi kaldırayım artık?
bedenen olsa neyse, ruhum daraldı, dar geldi, sıkıştı, sıkıştı, sıkıştı..
borsada andığımız bir tabir bülbül büzüşmesi, hee öyleydi işte. ya aşağı vuracaktı ya yukarı.
ya pump, ya dump yani. benimki iyi bir dump oldu. kaldıramadık bir daha.. ne ben ne de marlo.
ulan çok mutlu oldum, geberircesine mutlu oldum. çok güldüm ben bu hayatta.
ve çok sevdim mesela, çok sevildim. aşık oldum.. aşkı tattım..
çok şey tattım çok şey deneyimledim, belki ikinci sınıf bir sinema filmini aratmazdı son 8 yılım.
belki hiç çıkmamalıydım memleketimden ankaradan. belki hiç terk etmemeliydim orayı. ama ettim.
belki çok şeyi hiç yapmamalıydım bu hayatta. pişmanım elbet. ama yaptım işte. yapıyorum işte.

dayanamıyorum artık. hiç umudum kalmadı, ne bir keyif, ne bir mana. ne de bir heves.
bir yerde gidiyor, kaçıp gidiyor. insanlara soruyorum en son ne zaman bağıra bağıra güldünüz diye.
hemen bir gün evvelini söylüyorlar bana. bir hafta öncesini söylüyorlar bana.
benim neden yıllar öncesi diye soruyorum kendime, cevap veremiyorum.
neden diye soruyorum ama cevap veremiyorum. neden? bilmiyorum.
bilsem bunları yazmazdım herhalde. bilsem bunları konuşmazdım kendimle.
zaten bu yüzden buraya yazıyorum, kimse duymayacağı için. kimse anlamayacağı için.
yine kendime yazıyorum, hep olduğu gibi, yine kendime anlatıyorum, yine kendimi dinliyorum her zamanki gibi.
hep ben anlatıyorum, hep ben dinliyorum zaten. o yüzden buraya anlatıyorum ya zaten.
şairin dediği gibi "öyle ağırım ki kendime".. çok ağırım ben kendime.. kaldıramayacak kadar ağırım.
dayanamıyorum ki artık. bana göre değilmiş diyorum. evet çok üzgünüm. evet darmadağınım.
ama kendime yapamıyorum artık bazı şeyleri. acı gibi. kayıp gibi, hayal kırıklığı gibi şeyleri.
üzüyorum ben bu adamı çok defa. ben bu adamı hak etmiyorum mesela. ona iyi bir hayat sunamıyorum ben.
ve yine şairin dediği gibi "öyle bıkmışım ki kendimden".. çok bıkmışım çok..
kalk dedim, yaşa dedim. yaşa dedim. kalk ayağa ve yaşa.
her defasında başka bir hüsran benimle oldu..

dayanamıyorum ki artık. ne hüzne, ne hayal kırıklıklarına. çok sıkıldım ki hepsinden.
bir yerde alışmışım, arsızlaşmışım bunlara artık ne olsa kırılmıyorum,
ne olsa dağılmıyorum, ne de olsa ölmüyorum zannediyordum.
öyle değilmiş. içten içe çürütmüş beni. ağacın kovuğundan bakarsın hani içi çürümüştür.
dışında bir şey yok sanırsın. ama dokunduğunda kırılıverir, çöküverir içine içine.
dağılır un ufak olur.. aynı öyle işte.
çığlık çığlığaydım, ne kendim duydum çığlıklarımı ne de bir başkası.
en sevdiklerim bile duymadı çığlıklarımı, bağırıyordum, anlatıyordum, bağırıyordum lan.
çok bağırdım lan avazım çıktığı kadar bağırdım... çok. hiç duyulmadım.
anladım ama. insan çok yalnızmış bir yerde. ben hiç yalnız değilim sanırdım.
kimse olmasa ben varım derdim. kimse yoksa ben varım. derdim..
kendim bile kendimi yalnız bıraktım bir yerde. bıraktım orada, hiç uğramadım sonra yanıma.
yanımdayken bile yanımda hissetmedim. kendimden koptum. kendimi unuttum.
kendimi çok yalnız bıraktım ben.
ben bana kendim için lazımken, gittim başkalarına değnek oldum, lazımlık oldum, itki oldum,
el oldum kol oldum, güç oldum, yoldaş oldum..
her seferinde defalarca kendime köstek oldum. kendime nasıl yaptım ben bunu?
mazoşist miydim? yoksa sadece bir aptal mı? neydim ben?
bir yerden sonra ben benimi kaybettim. ve her şey de orada koptu zaten.
kurtaramıyorum artık. bulamıyorum, kaybolmuşum, ölmüş gibiyim.
hislerim, duygularım her şeyimle düşünen bir ceset gibiyim. fazlası değil..

napayım artık. gidiyorum, başka bir rüyayla, başka bir dünyaya..
bu dünyada olmuyor, bu dünyada olmayacak. çünkü cehennem gibi.
başka bir dünyada, daha güzel bir dünyada görüşmek üzere..
ben artık yoruldum bu adamdan.
marlon kaçar. kemalim kaçar..