"1 hour of pure thinking" dinlerken aklımda deli divane düşünceler geçiyor. Dünya'da yaşanan karmaşalara çözüm olabilecek kadar güçlü değilim. Param yok, siyasal etkinliğim yok, benim için ölüme atlayacak milyon tane aptal yok. Influencer değilim, bir şeylerin öğrencisiyim. Öğrenicisi olduğum şeyleri sahi, ben kendim mi seçtim? Yoksa bazıları belirledi de, bunlar benim için en iyi öğrenme konuları diye, o yüzden mi öğreniyorum? Sanırım ikincisi. Ve şayet ikincisiyse, bu düzen, her ne kadar maksimum verimi elde etmeye yönelik olsa bile, tek tip insan yetiştirmenin önünü açan bir düzenleme değil mi?

Yine de faydalı konular öğreniyorum. Matematik, geometri, kimya fizik biyoloji değil çok gereksiz başka şeyler de öğrenebilirdim. Bilim insanlarının hayatlarını okuduğum zaman, keşiflerini nasıl yaptıklarını keşfetmeye çalıştıkça, temel bilimlere olan ilgim daha da büyüyor. Her ne kadar bilgisayar mühendisliği, elektrik elektronik veya yapay zeka mühendisliği gibi alanlara yönelsem bile, bu bilimlere, matematiğe, fen bilimlerinin her bir dalına, kuantum dünyasına olan merakım her daim ayakta kalacak.

Keşke ömrüm her birinin her bir inciğini cıncığını öğrenmeye yetecek kadar uzun olsa. Ama değil. Bu durumda ne yapmalı?

Öncelikle, hayattayım. Her ne kadar içgüdülerimin beni, DNA'mda yazdığı yönergelerine uydurmaya yönelik hislerle kontrol ve manipüle etmeye çalıştığı bir bilinç dahi olsam, düşünebiliyorum, öyleyse varım.

O halde, var olduğum her bir saniyeyi bir şeyler üreterek, bir şeyler öğrenerek, tamamen dolu bir şekilde geçirmek en mantıklı yapılacak şey. Hala 19 yaşımda olduğumdan mütevellit bunların farkına varmam beni rahatlatıyor, çok daha geç de varabilirdim, ancak sanırsam bunları fark eden çoğu insan başaramadan, hayatına bunu entegre edemeden yaşayıp gitmiş. Bazıları şu an beni okuyor bile olabilir, he yarram o işler öyle olmuyor diyebilir. Olmuyor. Farkındayım. Lanet olası yaşam stresi, geçim derdi, aile ilişkileri, sevgililer, aşk acısı derken gerçekten çok büyük acılar olsun, çok büyük travmalar olsun her naneyi yedirtebiliyor hayat bize.

Belki de boşuna dememişlerdir, akılda akşam nasıl faturaları ödeyeceğin varken bilim yapılmaz diye. Belki haklı bir cümle. Belki gerçekten de öyle. Ama bunu duyduğum her seferinde sinirleniyorum.

Yapılan bir çalışmaya göre, zenginler ile fakirler arası IQ farkı gitgide açılmaya devam ediyor. Tamamen bilimsel, objektif, akademik bir çalışma bu. 15 sene önceki zenginler ile fakirler arası ortalama IQ farkı 15 puan!

15 puan ne ki diye sorabilirsiniz. 15 puanlık bir IQ farkı = 24 saat uyumadığında kaybettiğin bilinçsel fonksiyon miktarı, kalitesi.

Yani o zengin adam 24 saat uyumayacak ki, seninle aynı bilinçsel düzeye düşebilsin. O kadar uyanık kaldığımızda araba dahi kullanamıyoruz. Bir de 15 senenin önceki verileri bunlar. inanılmaz bir fark. Neredeyse homo sapiens dalından ayrılarak, yeni bir insan türü oluşturacak şerefsizler amk.

Buna tek başıma karşı çıkabilmem mümkün değil. Bu ekonomik düzende, insanların örgütlenerek buna karşı çıkabilmeleri de mümkün değil. Hayal kurmaya gerek yok. O halde bunlara nasıl dahil olunur, o işe bakmalı.

Günün sonunda ne insan hakları, ne toplumsal sözleşmeler, ne sjwcilerin dayattığı dogma eşitlikçi ilkeler hayatta. Gerçek olan tek şey, herkesin zütünü kurtarması gerektiği.