beyler size çocukluğumda yaşadığım

bir pişmanlığımı ve vicdan azabımı anlatıcam. kesinlikle trollük yapmıyıcam. anlatacağım olay tamamıyle gerçek lütfen dalga felan geçmeyin binler.

sadece ruhumdaki bu acıyı biraz hafifletmek adına paylaşmak istiyorum.

taşak geçmeden dinleyecek panpalarım varsa çok uzatmadan tek veya 2 3 entryde anlatıcam.

bu gardaşınızı dinleyip yıllardır ruhunda çektiği bu acıyı paylaşır mısınız panpalar?

anlatım mı anlatmıyım mi amk?

dinlemeyeceksiniz hem boşuna sizin kafanızı gibmiyim hemde kendimi kasmıyım

tamam panpa anlatıyorum taşak geçmeden dinleyip derdimi paylaşmanız ümidiyle

ilkokula yeni başladığım zamanlardı. belkide başlamamışımdır o derece az hatırlıyorum tarihi çok eski.10 yaşıma bile girmemiştim belki. doğduğum semtte büyümüştüm ben ve her çocuğa nasip olmayacak derecede şanslıydım çünkü mahallemde benimle yaşıt okadar çok arkadaşım vardı ki hepimiz aynı mahallede doğup büyümüştük.

ailelerimizin uzun yıllar süren komşuluk bağları vardı bu yüzden karşılıklı olarak mahallede bir güven ortamı söz konusuydu.

sabah uyanır uyanmaz kuş yemi kadar kahvaltı yapıp kendimizi sokağa atar akşamın karanlıklarına kadar arkadaşlarımızla oyunlar oynar eğlenir çocukluğumuzu yaşardık.eve sadece yemek yemek ve uyumak için girerdik. mahallede herkes birbirini yakından tanıdığı için kimsenin aklı kalmazdı çocuklarda çünkü hep gözlerinin önünde ellerinin altlarındaydık.

biz o taso beybileyd dönemlerine felan denk gelemedik. bizim zamanımızda deli gibi misket oynanırdı. misketin dışında dokuz aylık, tek kale, mahalle maçı, onbirel, uzun eşek, birdir bir, yağlı kayış, simiiiit gibi oyunlar vardı. liseli olmayanlar bilir belki.

bir de saklambaç vardı tabi ama saklambaçı daha heyecan verdiği için akşam karanlığı çöktüğünde karanlıkta oynardık.hem saklananları bulmak zorlaşır oyunun heyecanı artardı, hemde saklanan kişiyi bulmak için o çocukluk halinde o karanlıkta dibe köşeye kuytuya girmek adrenalini yükseltirdi.

ha unutmadan bir de akşam saat çok geç olmuşsa saklanma ayağına ebeyi kaleye yumdururduk arkadaşlarla anlaşır, herkes evlerine dağılırdı ebe olan malda saatlerce arardı saklananları bulmak için hevesi kesilip sıkılınca başını önüne eğer oda evine giderdi ertesi gün taşak konusu olurdu. böyle de bintik yani bu dipnotuda vereyim

dinliyor musunuz panpalar?

hayrına bir iki uplayın bari kendi kendime anlatıyomuşum gibi hissediyorum

neyse beyler malum iş çıkış saati dosyalarımı toparlamam lazım zaten dinleyende yok.

talep olursa akşam evden devam ederim yok olmaz dinlemek istemiyoz diyosanız çıkıp giderim panpalar. hadi kalın sağlıcakla

@24 panpa çok yoğunum gerçekten geçemedim pc başına her neyse ozamanlar onca oyunun içinde bize en çekici gelen misket oynamaktı. bizim dönemimizde misket oyunu efsaneydi. çekici geliyordu çünkü işin içinde ticaret vardı, kazanma hırsı vardı, rekabet vardı.

o misketler uğruna neler yapardık kazanmak için kazandığımızda yetmezdi bide kaybedenin ya elindekinin hepsi bitene kadar yada zararını çıkarana kadar oynardık böylede bir rajon vardı bilen bilir.

günlerce akşamlara kadar bu böyle devam ederdi hava kararır ailelerimiz bizi eve sokamazdı.

bu öyle bir furyaydı ki oyunun ötesinde hastalıktı biz çocuklar için takıntıydı. bütün misketlerimi kaybettiğim zamanki yaşadığım çaresizlik ve üzüntü duygusunu ayrıca kazandığım zamanki o bin gülüşlerimi ve pis kahkahalarımı içimdeki kıpır kıpır sevinci şu yaşıma geldim daha yaşayamadım hayatımda hala hatırladıkça ya içim burkulur ya agzım sulanır.

up up up

up up up

yine bir ilk bahar günüydü. hava soğuk sert sert esiyor ama gökyüzü masmavi güneşli bir hava. insanın içini açıyor.o soğuk havayı güneşin parlak ışıltısı ısıtıyor ve yüzünüze ılık, tatlı bir yel çarpıyor.

bütün çocuklar dışardayız misket oynuyoruz ama ilk baharın bize getirdiği mutluluk duygusuyla okadar şenizki hepimiz herkes sokakta herkesin cebi gaflikleriyle dolu ve herkesin yüreğini kazanma duygusu gözünü tatlı bir hırs bürümüş. okadar kalabalığızki bütün çocuklar sokaktayız misketleri yan yana dizdiğimizde yaklaşık 1, 1.5 metrelik sıra oluşuyor.

arasıra anlaşmazlıklardan çıkan ufak kavgalar, kazananların yüzündeki mutluluk ve kaybedenlerin içindeki burukluk insanı farklı duygulara havale ediyor sürekli.

ozamanlar formumdayım deli gibi oynuyorum herneyse kısa kesicem o gün çok büyük bir şansızlık var üzerimde oynadıkça yeniliyorum oynadıkça yeniliyorum.o yıllardır kardesim dediğim huur çocuklarının suratıma suratıma sırıtmaları ve taşak geçmeleri beni daha da hırslandırıyor. hırslandıkça daha çok koyuyorum. koydukça daha çok kaybediyorum.

hiç çocuk olmadınız mı olum hepiniz mi bilgisayar çağında büyüdünüz? bu anlattıklarım yabancı mı geldi size lan?

tamam panpa toparlayıp kısaca bitiriyorum.

herneyse o oyunların sonunda bütün misketlerimi kaybetmiştim. diğer o.çler benim misketlerimi erol taş vari kahkahalar atarak paylaşırlarken ben uzaktan acı dolu gözlerle onları izliyor kaybetmenin acısını yüreğimin ıssız köşelerinde yaşıyordum. herkes sıkılmıştı o gün doymuşlardı sayemde miskete tabiki oyunu değiştirmek tek çareydi. bikaç kişi 9 aylığa başladı bikaç gibi ufak tefek gruplarla miskete devam falan derken kara çocuk beni çağırdı. zuhtu gelsene niye tek oturuyorsun aylığa başladık felan dedi. tabi o esnada içimden lan huur çocukları soyup soğana çevirdiniz napim göbek mi atım der gibi baktım ve keyfim yok siz oynayın dedim. anladı bakışlarımdan neden yanlarına gitmediğimi.

onlar keyifle oyunlarını oynarken ben bir apartmanın bahçe duvarına oturmuş elimdeki uzun ve sert boruyla yerde anlamsız ve gelişigüzel şekiller çiziyor ve kendi içimde yanlızlığı yaşıyordum.

panpa malum çalışıyorum