1. 351.
    +1
    Yalnız değildim.
    ···
  2. 352.
    +1
    Tanıdıkların da ricasıyla, arabayı kurtardık. Babam sinirle bir köşede duruyordu. Arkadaşın babası ise, hiç unutamadığım bir şey söyledi:
    ···
  3. 353.
    +1
    “Gençler, içkileriniz yarım kalmıştır; hadi gelin de iki tek atalım.”
    ···
  4. 354.
    0
    Bu insanlar gerçek miydi?
    ···
  5. 355.
    0
    Tabii, babam hemen atladı: “Bizim eve gitmemiz lazım.” Arkadaşlar, gözümün içine baktılar, ne diyebilirdim ki? O güzel insanların yanında, babamla tartışamazdım. “Evet ya, yoruldum zaten, size iyi eğlenceler, sonra görüşürüz” diyip kaçarcasına uzaklaştım oradan. Bindim arabaya, babamın yüzüne bile bakmadım. Babam, işin peşini bırakmamaya niyetliydi:
    ···
  6. 356.
    0
    “iyi mi oldu yani, bu saatte herkesi ayaklandırmışsınız. Annen de seni bekliyo.”
    ···
  7. 357.
    0
    Şöyle bir baktım babama, aklımdan demin gördüğüm görüntüler geçiyordu. Nasıl olabiliyordu bu? O adamlar da uzaydan gelmemişti ki, belki farklı ailelerde büyümüşlerdi ama, aynı toplumun mahsülleriydiler sonuçta. Bu kadar değişiklik nerden kaynaklanıyordu o halde? Neden benim “babam” dediğim adam, gerçekten bir babam varmış gibi hissettirmiyordu bana?
    ···
  8. 358.
    0
    Sorular, sorular…
    ···
  9. 359.
    0
    “Baba, geldin teşekkür ederim. Bizim elimizde olan bir şey değil bu, uzatmayalım. Annemi de arayıp haber veririm.”

    “O çocuklar hep düşüyorlar herhalde böyle yerlere.”

    “Ne alakası var baba? Hepimiz için ilkti bu.“

    “Ne bileyim babaları pek rahattı da.”

    O an anladım, bu bakış açısını asla ve asla kavrayamayacaktım.
    ···
  10. 360.
    0
    “Rahatlık ne baba? Adamlar, çocuklarını rahatlatmaya çalışıyorlardı. Olgunca yaklaştılar işte, ne güzel. ”

    “Nesi güzel, böyle çocuk yetiştirirlerse ohoo, daha çok düşerler karakollara.”
    ···
  11. 361.
    0
    Sessizliğe bürünmüştüm babamın son söylediklerinden sonra. Anlamıştım, ne desem boştu. Üstelik; acı gerçekle de yüzleşmiştim: Babam, kendisinin doğru baba olduğuna inanıyordu. Kendisini hatalı görmüyordu, bu yüzden de değiştirmesi gereken yönleri olduğunu düşünmüyordu.
    ···
  12. 362.
    0
    ironik.
    ···
  13. 363.
    0
    insanın, babasıyla bir şeyler paylaşamamasının, ne kadar kötü bir durum olduğunu, büyüyünce anlıyor aslında insan Küçükken, bunun seni ne kadar yaraladığını anlayamıyorsun. Yaşayıp gidiyorsun. Büyüyünce, biraz da bu konulara kafa yormaya başladığında, aslında ne kadar harap bir durumda olduğunu anlıyorsun.
    ···
  14. 364.
    0
    Enkaz.
    ···
  15. 365.
    0
    Üniversitenin 2. yılındaydım. Ankara’da. Güzel bir bahar günüydü. Ankara’nın o karlı günlerinden çıkmış, biraz olsun ısınmaya başlamıştık. Bunun da etkisiyle, insanlar parklara doluşmuştu. Ben de, dersten çıkmış, amaçsızca dolaşıyordum. Havanın güzelliğinden çok etkilenmiştim, nedensizce gülümsüyordum. O kasvetli Ankara bile, gözüme güzel görünmeye başlamıştı. Gittim, bi büfeden gazetemi aldım, geçtim bir parka oturdum.
    ···
  16. 366.
    +1
    296 rezerved
    ···
  17. 367.
    0
    Cıvıl cıvıldı. Parkta yürüyüş yapanlar, sohbet edenler, sevgilisiyle muhabbet edenler, tek başına aylaklık edenler… Her türden insan vardı. Ben de, büyük bir keyifle gazetemi okumaya başladım. Bir müddet sonra, yanıma birileri oturdu. Baktım, 3- 4 yaşlarına bir erkek çocuğu, bana bakıp gülümsüyordu.
    ···
  18. 368.
    0
    Yanında da babası.
    ···
  19. 369.
    0
    “Seni rahatsız etmiyoruz, değil mi” dedi adam. “Yok, hayır” dedim gülümseyerek. “Bu delikanlı kimi rahatsız edebilir ki?” Çocuk, o sırada bana bakıp gülümsüyordu. Daha da keyiflenmiştim. “Kaç yaşındasın bakalım sen?” diye sordum. “4 yaşındayım” dedi ve babasına döndü: “De mi baba?”
    ···
  20. 370.
    +1
    “Evet oğlum” dedi babası. Tekrar bana döndü “Bak, babam da öyle söyledi. 4 yaşındayım ben. Sen kaç yaşındasın?” “20 yaşındayım” diyip güldüm.
    “Senin baban yok mu?” diye sordu bana.
    ···