1. 1.
    +4 -8
    evet güzel kardeşlerim, burada yazacaklarım bir nevi otobiyografi niteliğinde olacaktır.

    -ilk maçıma gitmem.
    -tribünde yer edinişim.
    -babamı kaybedişim.
    -uğrunda dayaklar yediğim, tek aşkım.

    kısacası hayatımı anlatacağım, hepinizi seviyorum yazmaya başlıyorum.
    ···
  2. 2.
    +1 -1
    @3 o halt etmiş yanımda, nereden bilsin o gerçek sevdayı. engelli basketinden hentboluna gitmediğimiz maç, tüketmediğimiz kilometre kalmadı be kardeşim..
    ···
  3. 3.
    0
    10-11 yaşlarındayım, temmuz ayındayız. klagib mahalle maçları işte sabahtan akşama kadar, varoş semtlerden birinde oturuyorduk. tabi bu mahallenin de abileri olacaktı elbette, fakir mahallerin olmazsa olmazı o mahallelerin abileridir. ve küçük çocuklar o abilere ilah gözüyle bakarlar, severler sayarlar. özellikle de ben ne derlerse yapmaya, saygıda kusur etmemeye çalışırdım. şimdinin bebeleri öyle mi, saygısız ipneler.. neyse emre abi vardı, en çok sevdiğim insanlardan biriydi mahallede. hep iyi davranırdı bana, sağolsun. yazın sonuna gelmiştik yavaş yavaş, sezon da başlıyordu haliyle. emre abi dedi ki gel lan seni beşiktaşın maçına zütüreyim tabi dedim abi gelirim, ama anneme sorayım önce. annemlerden de güç bela izin aldım, o da emre abiyi tanımaları vesilesiyle. ve maç gününü heyecanla beklemeye başladım..
    ···
  4. 4.
    0
    @11 adapazarlı abilerim çoktur benim tribünde, karaağaçdibinde az takılmadık aq : )
    ···
  5. 5.
    0
    maç günü geldi çattı, bayram sabahı gibi telaş vardı bende. banyomu yaptım, en güzel kıyafetlerimi giydim. saat daha sabahın 9'u, ulan diyorum nasıl geçecek bu zaman, adam beni saat 2'de bizim evden alacaktı. neyse vakit geldi, emre abi beni evden aldı. gidiyoruz beşiktaş'a doğru. beni neyin bekleyeceğini bilmiyordum. ama içimde çok derin bir heyecan, otobüsten indik, dedi ki bak burası beşiktaş. dünyanın en güzel yeridir dedi. e bende yeni bir yerler görmüşüm, oranın çöplüğünü görsem aa ne güzel derim. olur ya hani başka bi ülkede ne görseniz size güzel gelir, halbuki kendi ülkenizde de vardır o ama hiç dikkatinizi çekmez. neyse maçtan önce beni başkalarıyla tanıştırdı emre abi, çok tanıdığı vardı herifin. hepsi de beni kardeşi gibi sevdi, maçtan önce besteler, tezahüratlar takıldık öyle, sonra maç saati geldi..
    ···
  6. 6.
    0
    beğenmeyen gitsin be kardeşim, ne diye insanın şevkini kırıyorsunuz? burada asarız keseriz tribindesiniz hepiniz, dışarı çıkmaya korkan adamlarsınız. hayatı en iyi öğrenmenin yolu tribündür, anlatmıyorum aq.
    ···
  7. 7.
    +2 -1
    @26 karagümrüklü müsün la, bizim tribünün yarısı ordan aq
    ···
  8. 8.
    0
    neyse muallaklere inat devam ediyorum, ne demiştim maç saati geldi. herkes ufaktan stada yollanmaya başladı. biz de gidiyoruz emre abinin arkadaşlarıyla meşhur dolmabahçe yolunda yürüyoruz. hiç unutmam elazığspor maçıydı, o zamanın flaş takımıydı elazığ. neyse girdik maça kapalıdaydık, tribünle alakası olanlar bilir. beşiktaş tribünün kalbi kapalı tribünüdür. kemik tayfası da kapalı tribünün kutu denen kısmında bulunur. çok taşşaklı herifmiş emre abi yeni yeni anlıyorum. maça girdiğimiz gibi demire çıktı (bana göre demirdi o zamanlar, tribüne girdikten sonra anladım oraya set denildiğini) maça arkasını döndü bağırsanıza lan! falan diyor. ulan dedim bu herif deli herhalde para veriyor maçı izlemiyor, ama en taşşaklı adamlar setteki adamlardır her daim tribünde. neyse yendik elazığ'ı ve döndük evimize. o gece ki kadar huzurlu biçimde hiç uyumadım bir daha. allahım binlerce kişi tek bir amaç uğruna orda toplanmış, taparcasına, gırtlaklarını patlatırcasına bağırıyorlardı. çok ilgimi çekmişti o zamanlar..
    ···
  9. 9.
    0
    buraları geçeceğim, hep aynı şekilde oldu emre abi maçlara zütürdü beni. ve tribünün maskotu oldum neredeyse ''lan diyorlar sen emre'nin yeğeni değil misin?yeğeni diye tanıtmıştı, öyle kaldı. bozmadım ben de..gel bakayım buraya, bize 2 bira kap gel'' falan filan, büfeciler bile tanırdı bira verirlerdi bana. yıllar yılları kovaladı böyle geçti, tribünün kemik tayfası tarafından tanınan biriydim. çok seviyorlardı beni, size nasıl anlatayım bilmiyorum, bu dünyada aidiyet duygusu var ya hiç bir şeye değişilmez. green street hooligan's ta da der zaten buna benzer bir şeyi. ama asıl arkadaşlarının senin arkanı kolladığını bilmek en güzel duygudur..
    ···
  10. 10.
    0
    şöyle bir açıklık getireyim duruma, karagümrüklüler beşiktaş tribününde çarşı'dan sonra en önde gelen gruptur ki çarşı dediğimiz grup da artık sadece yönetimin adamlarından oluşan menfaatçi insanlarla doludur. gerçek beşiktaş sevdalılar kendilerini çarşı olarak görmezler hiç bir zaman. karagümrükspor'un taraftarı ayrı tabiki de ama emin olun bizim tribünden karagümrüğün maçlarına giden insan çok var, sempatizanı çok yani.
    ···
  11. 11.
    0
    bu senenin başında da ilk maçımız eskişehirleydi la amma esesli varmış. çok seviyorum oraya deplasmana gitmeyi, trenle gidilen bir kaç yerden biri, trenin de makarası çok ayrı oluyor.
    ···
  12. 12.
    0
    neyse lise dönemine geldik, bir erkeğin en kıpır kıpır, en atarlı yılları. artık herkesle aram daha da iyi, kendi tayfamı yapmıştım. her yere beraber giderdik, basket maçlarına toplu girerlerdik, herkes derdi ki lan bunlar dikilitaşlılar değil mi? biziz onlar biziz rahat olun. tabi küçükken beni kavgalara falan sokmuyorlardı. benim küçüklük yıllarım tribünde o randevulu kavgaların olduğu son yıllardı. sonraları bir anlaşma imzalandı, alen, sefa reis ve sebo reis olmak üzere. bir daha randevulu kavga olmadı. o olaylar da şöyle işte abilerimden dinlediğim kadarını anlatayım, bu muallakler sabah 3'e kadar fenerlisi beşiktaşlısı içermiş. gün ağarmaya yakın ayrılırlarmış, fenerliler öteki taraftan bizimkiler öteki taraftan hurraa saldırırlarmış birbirlerine, aklınıza gelecek envai çeşit emanet varmış bu mevzularda. keşke onların zamanında tribüncü olsaymışım diyorum kendi kendime.. asıl holiganlık o zamanlar tavan yapmış..
    ···
  13. 13.
    0
    ne kaçması kardeşim, işim vardı onları hallettim. merak etmeyin başladığım işi bitiririm ben. yarın devam edeceğim.
    ···
  14. 14.
    0
    burda olan 2-3 kişi çıkarsa girerim dolu dolu bi kaç entry daha. ses edin la bakayım?
    ···
  15. 15.
    0
    @63 @64 seviyorum sizi kardeşlerim, bu gecelik affeyleyin yarın işlerim var biraz erken uyumam lazım. yarın burda olun, size anlatmayan en adi puşttur.
    ···
  16. 16.
    0
    neyse dediğim gibi lisedeyiz artık, bir sürü abim kardeşim var tribünde. kazana gittik mi selam alıp vermekten bi hal oluyordum düşünün yani. dediler ki galatasarayla engelli basket maçı var, bir cuma günüydü. toplandık şairler parkında ismini vermeyeyim, bir abimiz otobüs ayarlamış. bindik gidiyoruz salona doğru. salona girdik, karşı tarafta galatasaraylılar, biz de onların karşısındayız. karşılıklı küfürleşiyoruz. bu maçtan bir ay önce falan da bizim bi kardeşi 30'a yakın kişi dövmüşler, onun intikamı niteliğinde bir maç. maç bitti, kimse evine gitmedi, büyüklerimiz konuşma yapıyor: ''onları bekleyeceğiz, kimse gitmesin x'in intikdıbını alacağız'' diyorlar. iyice savaş tribine soktu bizi anlayacağınız, kemerler taşlar her türlü şey vardı. boyum kadar emanetler vardı. çevik kuvvet bizi ordan dağıttı. galatasaraylıların geçecekleri otobüs duraklarından birinde pusuya yattık, herkes bir ağacın dibinde bunları bekliyor. 2-3 tane atkısız falan gözetçi otobüsleri kolaçan ediyor. onun işaretiyle dışarı alacağız galatasaraylıları bir güzel döveceğiz anlayacağınız. neyse 10'a yakın galatasaraylı bir otobüsteydi, biz onların 5 katıyız düşünün yani. indirdik aşağı bunları, lan, 1 kişiyi 30 kişi döverken iyiydi dimi kodumun ipneleri! diyoruz. bunları iyi hırpaladık, sonra biri çevik geliyor çevik kaçın dedi. eğer yakalansaydık, hem dışarda dövülecektik, hem de nezarette bir daha dövülecektik. 100 mt koşucularından da hızlı koştu herkes, kimse yakalanmadı. ama o günkü adrenalini, heyecanı, dostluğu çok az yaşadım bugüne kadar. güzel bi gündü. kırılan kemikler, çıkan abi vurmayın nolur sesleri falan..
    ···
  17. 17.
    0
    maçlara gitmeye devam ettik, tayfamızla birlikte benim de adım duyuluyordu. bir saygınlığımız vardı, bu bazı insanlar için hayatta herşey demektir. sonraları bir kaç ay sonra, fener deplasmanı geldi çattı. şimdi ki gibi katı kanunlar yoktu, holiganlara taviz verilirdi yani. yesin birbirini ipneler hesabı.. meşale yakmak falan serbest denilirdi, hiç ceza yoktu. şimdiye bakıyorum, stadda nefes alsan yasak. dıbınakodumun endüstriyel futbolu. biz binlerce kilometreyi aç, susuz, uykusuz bunlar için mi gittik. neyse fener deplasmanı var belediye özel belediye otobüsü tahsis etmiş 5 tane. bizim tayfa gittikçe büyüdü, tanımadığım bir sürü çocuk geliyordu artık yanıma, benimle tanışmak için can atıyordu hepsi. biletimiz yok tabi bizim, hedefimiz turnike kırmak öyle kırmak. girer girmez otobüslerin camlarını kırdık yoksa havasızlıktan öleceğiz. ben de şoförün yanındayım onunla muhabbet ediyorum, diğerleri bayağı tribe girmişti. neyse geldik kadıköy'e önce bizi ablukaya aldı polisler, barikatlar falan vardı, bileti olmayanları almayacaklardı. sen misin lan bizi almayan, orada bir kaos yarattık, yıktık barikatları, ittik polisleri, bir şey yapamadılar. turnikelere doğru yürüdük, meşaleler besteler. yukarda bi köprü vardı 100 kadar fenerli taş atıyorlardı bize. az daha patates oluyorduk, kafam kadar taş yanıma düşmüştü çünkü. neyse bilet araması falan yapamadı polisler, turnikelerin ordayız. bilenler bilir, bu işlerin en acımaz polisi tufan komiserdir. az copunu yemedim kendilerinin, suyuna gidersen kral adamdır da hele ters bir şey de anında düşünmez koyar yumruğu. bundan önce de bir kasımpaşa deplasmanında biletsiz halimle 2 tane polis araması geçtim, tam turnikeye gideceğim. tufan komiser geldi, gençler bilet var mı? dedi. var abi dedim. göster lan dedi. kaldım öyle. bi koydu tekmeyi gerisin geri gittim istiklalde takıldım öyle. neyse dediğim gibi ama ben bu deplasmanda tufan komiseri atlatabildim turnikelerin oraya geldik, herkes yükleniyor. vuruyoruz o bileti okuyan cihazlara, en sonunda error verdi makine. herkes hurraa diye girdik içeri. açtık japon bayraklarımızı, bilin bakalım hangi maç bu? efsane olan 4-3'lük maç, hayatımda unutamayacağım maçların başında gelir. o gün de güzel şekilde noktalanmıştı..
    ···
  18. 18.
    0
    @77 beşiktaş kardeşim
    ···
  19. 19.
    0
    geldim beyler anlatıyorum ben, dinleyen dinler.
    ···
  20. 20.
    0
    hayat böyle akıp geçiyordu işte, hafta içi okulda takılıyorduk. dersler berbat tabi, annem babam kahroluyor zaten bi sene sınıfta kalmıştım. arada diyordum, ulan oğlum ne veriyor beşiktaş sana? sen ona verebildin bugüne kadar? beşiktaş sensiz de beşiktaş. var git yoluna okulunu oku adam ol, anneni babanı sevindir. bu rüyalar geçiyordu 30 saniye sonra, lan diyordum benim onur davam beşiktaş ben bunun adını sevda koymuşum, uğruna kavgalar etmişim, bırakıp gitmek olur mu diyordum. peder de beni giblemiyordu zaten artık, okul, ev, beşiktaş semti üçgeni arasında geçen bir hayatım var. boşluğu bulduğum her an beşiktaşa kaçıyordum, şairler parkı'na gidiyordum. sadece ve sadece kafamı dinliyordum. yine böyle günlerden birinde, uzanmışım banka gökyüzünü seyrediyorum masmavi. bi ara sağıma soluma bakayım dedim, oturan yaşlı teyzeler ve güvercinlerden başka bir şey yoktu. tam kafamı gökyüzüne tekrar çevirip uykuya dalacaktım ki, onu gördüm. nasıl anlatayım ki o anı, dünya durdu, güvercinler dahi bana bakıyordu sanki noldu lan bu lavuğa der gibi. nasıl bir şeydi lan bu bakakaldım sadece, tam görüş alanımdan çıkacaktı ki, oğlum dedim, sen bugün bu kızı kaçırırsan, hayatta istediğin hiç bir şeyi elde edemezsin. kaybedeceğin ne var ki? dedim fırladım banktan, o beni görmemişti yanında bir arkadaşı daha vardı. ama umursamıyordum o sarı saçları, edalı yüzü, her şeye bedeldi o an. hayatta yapmak istediğim her şeyi yapmak istedim bu güne kadar. koştum, koştum ve en sonunda yetiştim. çıktım önüne, irkildi ikisi de. tinerci zannettiler beni, basit biri zannettiler herhalde. kıza dedim ki seni gördüm, ve aşık oldum sanırım. buna aşk mı deniliyor bilmiyorum. ama karnıma ağrılar girdi, bu fırsatı kaçırmamam gerektiğini düşündüm ve ardından koştum. normalde bu medeni cesareti gösterecek insan azdır, ama tribün insanı arsızlaştırır biraz da, hani nolur ki lan görebileceğimin en kötüsünü gördüm ben zaten bu güne kadar. bu fırsatı kaçırmayayım dedim. ve konuştum, şuan asosyallikle cebelleşen kardeşlerim benim, bu hayatta hiç bir şeyden utanmamaları gerektiğini anlamalılar. çıksınlar sokağa, gözüne kestirdiği birine laf atsınlar, iş koysunlar. kavga etsinler. bu bile bi sosyalliktir lan. neyse kızın cevabını çok merak ediyordum, 2 dk sadece bakakalmıştı. arsızlaştırıyor desem de insanı, yine de gururumuz var, hadi ordan be salak şey deme ihtimali de vardı kızın. ki en çok da bu koyardı bana. meraklı gözlerle ona bakmaya devam ettim..
    Tümünü Göster
    ···