4 Ağustos 2003

5-10 dakika sonra sadece yılanla ben kaldık ateş ettim üst üste. "Kaçışın yok." diye bağırdım ingilizce bir şekilde. Çıktı ateş etti. Karşılık vermek istedim mermimin bittiği farkettim. Hiç silah milah kalmamıştı bende. Mermiyi boşverin. Attım silahı buna doğru. Bıçak kalmıştı bir.

"Allahım canımı alacaksan nolur öldüreyim şu kansızı sonra al yalvarıyorum sana." diye söylendim. Tesadüfe inanmazdım. Tam ben gidecekken gelmişti. O bulmuştu beni. Bıçakla bekliyordum. Kayalardan dolandım. O da kayaya tırmanmaya çalışıyordu. Arkasından gittim bacağından çektim tam boğazına sokacaktım bıçağı döndü tuttu bıçağı.

"Seni arıyorum Türk, neredesin." dedi güldü. Silahı çekecekti tam tuttum bunun bileğinden. Bıçağı itmeye çalışıyorum bir yandan silahı çekmemesi için diğer elini tutuyorum. "Irakta bir Türk daha ölecek." dedi. "O Türk seni öldürmeden ölmeyecek rahat ol." dedim göz gözeydik. Çok güçlüydü.

4 Ağustos 2003

"Irakta işiniz yoktu." dedi. "Sizin ne işiniz vardı?" diye sordum. "Arap kadınları çok güzel oluyor dediler." dedi güldü. "Şerefinle öl bari şerefsiz." dedim bıçağı itmeye çalıştım itemiyordum. Benden iriydi.

O da itiyordu ama ben izin vermiyordum. Silahı da çekemiyordu bir türlü. "Süleymaniye de ki askerlerinizin başına çuval geçirdik. O zaman nerdeydin?" diye sordu. "Çuval mı geçirdiniz?" diye sordum. "Haberin yok muydu?" dedi güldü. Bir şey söylemedim ama beni tahrik etmek için yaptığını düşündüm. Gözaltına alındıklarını biliyorum da, çuval olayını orada öğrenmiştim.

"Siz Türkler sadece lafta varsınız." dedi. "Orduyla geldin, iki tane Türkle başa çıkabildin mi?" diye sordum. iki kişiyi duyunca o da şaşırdı. "iki kişi olmadığınızı biliyorum, sabah leşlerinizi alacağız." dedi. "Yarın senin leşini bulacaklar." dedim tam konuşacakken bu köpek "Ya Allah." diyip başladım bıçağı itmeye.

4 Ağustos 2003

Bıçağı itmeme izin vermiyordu. Ani bir hareket yapıp bıçağı çektim kafayı geçirdim buna silahı almaya çalıştım 2 el ateş etti. Elinden düşürdü silahı ne ben ne bu alabildi. Karanlıkta kayboldu yerde silah.

Çıkardı buda bıçağını. Aksıyordu. "Ne oldu yılan? Yürüyemiyor musun?" diye sordum. Bıçağını salladı eğilip dizine tekme attım diz çöktü dönüp sırtını boydan boya çizdim. Acıyla kalkıp saldırmaya devam etti. Sonra duraksadı birbirimizin etrafına dönmeye başladık.

Serdarın son sözleri gözümün önünden gitmiyordu. Yakama yapışması, öldür onu ağabey demesi. "Sen benim hayatımı kurtarmış, can borcum olan adamın canını aldın. Senin kanında canın da bana helal." dedim. "Seni öldürmek istemiştim." dedi. Boş bulundu bu bıçağı fırlattım buna tam omzuna girdi. "Salak." dedi.

4 Ağustos 2003

Bıçağı çıkardı. "Bıçağı atacaksan kalbe atacaksın, şimdi sende silah yok." dedi ve güldü. "Gel dıbına koduğumun oğlu." dedim Türkçe olarak. içimden de dua ediyorum Allahım şunun canını alayım öyle al canımı diye.

Başladı saldırmaya bende buna yumruk atıyorum ara sıra en sonunda çöktü üstüme, boğazıma dayamaya çalışıyor bıçağı bende iki elime tutuyorum, bu iki eliyle bastırıyor bir de üstte, ama omzundan yaralı tüm gücünü veremiyor verse imkanı yok tutamam.

"Yolun sonuna geldin Türk." dedi. Serdarın sözleri kulaklarımda çınlıyordu resmen. Sol elimi bıçaktan bırakıp omzuna soktum. Bildiğiniz, bıçakla açtığım yaranın içine soktum elimi, bağırdı bu. Vurmaya çalıştı vuramadı. ikinci parmağımı soktuğum zaman gücü iyice gevşedi. Bıçağı elinden aldım. Çevirdim. Tüm gücünü verdiği için bir anda düştü. Bıçak ağzına girdi. Tüm gücüyle üstüme düştüğü için ağzından kulaklarına kadar kesti bıçak bunu.

4 Ağustos 2003

Bildiğiniz yanak yarıldı bunun. Çıktım üstüne Kulağına soktum bıçağı, bıçaklarda öyle kör bıçaklar değil. Amerikan bıçakları, çok keskin. Adamın kulağını deldi geçti toprağa girdi. Bağırmaya devam ediyor bu. Başladım bunun yüzüne vurmaya, sol kulağına soktum bunun bıçağı. Sağ elime sol yanağına vuruyorum bilerek. Kulağı parçalanıyor.

Kulağından çıkardım diğer kulağına soktum aynı şeyi yaptım kulağı da parçalandı bunun ama nasıl bağırıyor. "Bağırma lan." diye bağırdım buna Türkçe olarak. Tuttum dilini kesmeye çalışıyorum ağzı zaten yarılmış. Kurbanlıklar gibi ses çıkarıyor.

Dilini kesemeyince bıçağı soktum gözüne. "huur çocuğu." dedim. Tüm gücü kesildi bunun elini yüzüme filan atmaya çalışıyor ama başaramıyor. Gözünden çıkardım. Gördüğüm manzara beni korkuttu ama gözüm dönmüş. Tuttum bunu kendime çektim bıçağı boğazına sokmaya başladım. Oluk oluk kan çıkmaya başladı. Boğazının 3-4 yerine soktuktan sonra kendimi bunun yanına attım.

4 Ağustos 2003

En son bıçağı alnına soktum. Son kez baktım adama, hiçbir şey hissetmedim. En ufak bir rahatlama yoktu. Serdar aklıma geldi diğer tarafta çatışma devam ediyordu. "Emir." dedim kendi kendime başladım ona doğru koşmaya.

Emiri gördüm atmaya devam ediyor. Yaşıyor. "Emir iyi misin?" diye sordum. Bana döndü. "Öldürmüşsün." dedi. "Nerden anladın?" diye sordum. "Yüzün kan içinde kalmış." dedi. "iyi misin?" diye sordum. "Bacağımdan iki kurşun aldım." dedi.

"Geri çekilmemiz gerekiyor." dedim. "Bize yaklaşmaları için dolanmaları lazım, mayınlı burası, biz buraya nasıl gelmişiz." dedi. Harbiden bize doğru gelmeye çalışan havaya uçuyordu. Mayınlı bölgeden geçmiştik. "Hadi birimiz basmadı, diğerimiz nasıl basmadı?" diye sordum. "Bilmiyorum." dedi.

"Yürüyebilir misin?" diye sordum. "Yürürüm. Serdarın intikdıbını aldık." dedi. Güldüm. "Aldık." dedim. Dişlerimi birbirine vurdum. El bombası verdi iki tane, "Salla onlara doğru, sonra çıkalım buradan. "dedi.

Çektim pimi salladım. Çektim pimi salladım. Başladık dağa doğru çıkmaya ama Emir çıkamıyor. Bir de Amerikan askerlerinin görüş alanındayız. Aldım bunu sırtıma çıkmaya başladık dağa doğru, üstümüzde silahta kalmamış. 1 tane normal silah var oda Emirde. Bombaları da kullanmışız.

4 Ağustos 2003

Mayınlı bölgeden gelemediler doğal olarak bizde kurşun almadan dağlara doğru çıkmaya başladık. Telsizi açtım Sırtımda Emir, elimde telsiz "Ertuğrul Ağabey." dedim cevap gelmedi bir süre. "Söyle aslanım, nerdesin? Napıyorsun?" diye sordu.

"Öldürdüm ağabey, öldürdüm yılanı geliyoruz. Kuzey Irakta dağlardayız." dedim. "Öldürdün mü?" diye sordu. "Öldürdüm. Alnına bıçak soktum, boğazını deştim." dedim. "Türkiyeye geçmeyin, 1-2 gün mağarada saklanın." dedi. "Ağabey yanımda ki adam yaralı. Ölür." dedim. "Bir şekilde hayatta tut eğitimini aldın, ciddi mi durumu?" diye sordu. "Bacağından iki mermi almış." dedim. "Halledersin sen." dedi. "Ağabey, işimizi şansa bırakıyoruz." dedim. "Amerikanın bağdat görevlisini öldürdünüz. Ki bunu yaparken kim bilir kaç tane daha amerikalı öldürdünüz. Direkt Türkiyeye geçerseniz savaş sebebi, girin bir mağaraya saklanın." dedi.

Öyle de yaptık el mahkum haklıydı adam. Çıkardım kurşunları. uyuşturmadan kurşun çıkardığınızı düşünün. Bir de yerimizi belli etmemek için bağırmıyor adam. Dilini ıssıracak nerdeyse.

7 Ağustos 2003

iki gün boyunca mağaradan dışarı kafamızı uzatamadık. Dertleştik, kan kaybını önlemek için yarasını sardık yine Hakkariden girdik içeri, bizzat Ertuğrul Ağabey adam göndertti aldı bizi.

9 Ağustos 2003

istanbula dönmüştüm. Aylar sonra. içim rahattı. Emirde ortadan kaybolmuştu. Ertuğrul Ağabey ile bir şeyler konuştular. Sonra adam kayboldu ortadan. Bende Ertuğrul Ağabeyde kalıyordum henüz eve geçemedim. Ne diyeceksin aileye? Ben gittim geldim nasılsınız filan mı? imkansız.

Kız geldi aklıma. Düşündüm bir süre, aşıktım işte aşıktımda aylarca gitmiş gelmemiştim. Ağzım yüzüm değişmişti. Gören tanımayacak hale gelmişti. Her anım ölüm tehlikesiydi. O böyle mutlu olacaktı.

1 Kasım 2003

2003'ün kasımı bizim için çok sancılı geçti. Her şeyin başlangıcı 1 Kasımda oldu. Vatan ölü bulundu evinde. intihar olarak nitelendirdiler ama Vatan intihar edecek adam değildi. Ertuğrul Ağabey çok suskundu.

"Ağabey siz öldürdüyseniz söyleyin bileyim." dedim. "Neden öldüreyim ben Vatanı." dedi. "Ağabey yapmışsa bir yanlış öldürmüşsündür." dedim bu işler böyleydi. Baban olsa babanı tanımayacaktın.

"Hepimizin hayatı tehlikede." dedi. "Nasıl?" diye sordum. "Başka ülkelerin adamları işin içinde, Vatan kendini güvene alamamış, evine gitme, burada da kalma. Sokakta kal. Bir şeyler yap kendini koru." dedi. "Ağabey kendi ülkemizde rahat gezemeyecek miyiz?" diye sordum. "Bundan sonra böyle." dedi.

12 Kasım 2003

12 gün boyunca sokağıma bile uğramadım. Ben değil sevdiklerim de işin içindeydi. Ertuğrul Ağabey bana ulaşmış "El-Kaide bir şeyler düzenleyecek. Tetikte ol seni aradığım zaman gel." demişti. El-Kaidenin bizimle alıp veremediği ne diye düşündüm.

Anasını satayım öyle bir ateşin içine düşmüştük ki, ülkeyi koruyan bizleri vatan haini ilan etmelerine az kalmıştı. Kendimizi belli etsek vatan haini ilan edilecektik. Etmesek vatanın göbeğinde bomba patlatacaklardı.

Yolda giderken, yıllardır nişanlım olarak kalmış kadınla karşılaştım. Durduk ikimizde konuşamadık. "Nasılsın?" diye sorabildim sadece. "iyiyim, uzun süre göremedim seni." dedi. "Öyle gerekti, uzak durdum biraz." dedim. "2 gün sonra benimle buluşur musun?" dedi şurası şurası. Konuşmamız gereken şeyler var.

Çekti gitti. Evli kadındı o bu normal bir şey değildi. Gidemezdim de, öyle bırakmıyordum. Parçalayamıyordum. Silip atamıyordum.

14 Kasım 2003

Gitmekle gitmemek arasında kalmışken, ne kaybedebilirim ki diye gittim. Oturmuş bekliyordu beni uzaktan biraz izledim. Tam adım atacaktım telefonum çaldı. Baktım Ertuğrul Ağabey arıyor. "Şimdi sırası değil." desem bile El-Kaide aklıma geldi.

Açtım mecburen. "Acilen gel dükkana." dedi kapattı. Elim telefonda kaldı. Sevdiğim kadın belki 100 adım ötedeydi. Vatan ise bana gel diyordu. Durdum 15 saniye filan hareketsiz arkamı döndüm. Yürümeye başladım. Ertuğrul Ağabeyin dükkanına doğru.

Girdim içeri, "Ne oldu ağabey?" diye sordum. Verdi adresi, "Gidin sorgulamadan öldürün, kim var kim yok, yaşına başına bakmayın, 12-13 yaşında ki çocuk olsa bile gidin öldürün" dedi. "Kim ağabey bunlar?" diye sordum. "El-Kaide." dedi. "Ne işi var bunların?" diye sordum. "Amerika bir şeyler yaptırmak istiyor bize yaptıramıyor. Bunları kullanarak yaptıracak." dedi. Emir girdi o sırada içeri. iyileşmiş. ikimiz gidecek halledecektik.

14 Kasım 2003

Gittik mekana, küçük bir gecekondu. Bize söylenilen şey, öldür. Gözaltına al filanda demedi adam, direkt öldür dedi.

Bir odada ışık yanıyor. Planımız şuydu. Emir tarayacak ışık yanan odayı sonra ben el bombasını koyacağım, dışarı çıkanları da öldüreceğiz, mecburen çıkacaklardı. Aynen istediğimiz gibi oldu. Tarafı bir güzel ben el bombasını koydum. Neredeyse ev çökecekti. Çıkan iki kişiyi de öldürdük. içeri girdik tek tek gezdik. Dağılmışlar. Çocuk yoktu aralarında, ona sevindim. Çocuk katili olmamıştık ama vatan için gözümüzü kırpmazdık. Öz kardeşim olsa öz kardeşimi, anamı babamı da vururdum. Vatana kim ihanet ederse benim düşmanımdı. Ölecek kişiydi, ben böyle yetişmiştim.

Döndük Ertuğrul Ağabeye verdik raporu. Böyle böyle. Tamam dedi. Gözükmeyin 1-2 gün.

15 Kasım 2003

ilk istanbul saldırısının olduğu gün. Saat 9.39du hiç unutmam evdeydim. Zangır zangır çaldı telefon, bir başka çaldı. Açtım direkt. "Çabuk gel dükkana." diye bağırdı Ertuğrul Ağabey. "Ne oluyor?" diye soramadım.

Koşarak gittim dükkana. ilk istanbul saldırısı oldu El-Kaidenin "istanbul'un göbeğinde intihar saldırısı yaptı adamlar. Engel olamadık." diye masasını yumruklarayarak kırdı adam resmen. Emirle ben bakışıyoruz. Acaba diyoruz öldüremedik mi? Acaba bir iki tanesini sağ mı bıraktık?

"Ağabey, öldürememiş miyiz? Yapamamış mıyız görevi?" diye sordum. "Hayır, zaafiyet var. Adam sokmuşlar içeri, istedikleri bilgiyi verdiler, istemedikleri bilgiyi vermediler." dedi. "Saldırıyı yapan kesin El-Kaide mi?" diye sordum. "El-Kaide." dedi.

17 Kasım 2003

Ertuğrul Ağabey bir dakika durmuyordu. Oradan oraya, oradan oraya koşuyordu resmen. Bir şeyler vardı. "Bunlar bir saldırı daha yapacak." diyordu. "Bir saldırı daha olacak, engel olmamız lazım." Bilgi geliyordu da bize ekgib geliyordu. içeri adam sokmuşlardı.

Yani Serdarın dediği gibi dibimize küçük Amerikayı kurmuşlardı. iç işlerimize de oradan müdahile ediyorlardı. ileri görüşlüydü, kardeşim benim. Emirle ben hazır kıta bekliyoruz. Bir emir gelirse beklemeden gidicez. Bir bomba daha patlarsa terör bölgesi ilan edilir Türkiye.

20 Kasım 2003

ikinci saldırı, yine engel olamadık. Bu sefer kimse çağırmadı bizi, biz gittik. Ertuğrul Ağabey ortada yoktu. Emire sordum. "Ertuğrul Ağabeyi gördün mü?" diye "Hayır." dedi. "işin ucu çok derinlere dayanıyor, ortalıktan kaybolalım bir süre." dedim.

22 Kasım 2003

Cidden kafama sıkmakla sıkmamak arasında gidip geliyordum. Biz görevimizi yapamamamıştık bir kere, o iki bombayı da engellememiz lazımdı. Engelleyemedik. istanbulun göbeğinde iki tane bomba patlattı adamlar. Ertuğrul Ağabeyden ses yok. Ülke ne hallere düşmüş. Kafayı yemek üzereydim.

Sonra telefonum çaldı...

22 Kasım 2003

"Ertuğrul Ağabey?" diye açtım telefonu. "Ortadan kaybolun." dedi. "Ağabey, kaybolduk." dedim. "Birimin içine satılmışları yerleştirdiler. Engel olamadık. Ters düştüm üstlerle, beni arıyorlar. Öldürecekler. Sakın ha ortaya çıkmayın. Emire bir şekilde ulaş, telefonunu da at. Yakında intihar etti diye beni de çıkartacaklar ortaya. Bu teşiklatın içinde ki vatan hainlerini temizlemen sana vasiyetimdir. Ben yapamazsam sen yapacaksın, senin vatana borcundur." dedi kapattı.

Kendimden geçmiştim Emiri aradım, telefonu kapalıydı. Telefonumu atıp evine gittim. Kimse yoktu adam tam gizlenecek bilgili adamdı. Her şeyin farkındaydı. Evin kapısına ulaşman gereken kişiler var diye not bırakıp gittim.

24 Kasım 2003

Kapıya gittiğimde 27.11.2003 yazısıyla karşılaştım. 27 Kasımda yeniden gidecektim de bu notu kim bırakmıştı? O bırakmıştı büyük ihtimalle de, o bırakmadıysa diye düşündüm. O bırakmamış olsa o binadan çıkamazdım zaten. 27 Kasımda yeniden gidecektim oraya.

27 Kasım 2003

Gittim üst katta beklemeye başladım. Sonra benim katıma birisi çıktı. Emirdi, oda üst kata gelmiş. Direkt kata çıkmamış. Göz göze geldik. "Hadi çıkalım." dedi. Çıkacakken merdivenlerden birilerinin çıktığını gördük. "ikimizden birisi takip edilmiş." dedim. Öylece durduğumuz yerde kaldık.

27 Kasım 2003

Çıkardı silahı sıktı yangın merdivenin kilidine, tekme attı. "Hadi aşağıya." dedi. Aşağıya iniyorduk yangın merdiveninden de "Aşağıyı tutmuşlardır." dedim. "O zaman aşağıya inmeden buradan atlamak lazım." dedi. 2.Kata geldiğimizde yangın merdivenlerinin demirinin arasından geçip gecekonduların çatısına atladık.

Arkamızdan bağırışmalar var ama çatı da çöktü çökecek. indik aşağıya koşuyoruz. "Ulan bizi kovalayanlar bizim kadar vatana hizmet ettiyse kafama sıkarım." dedi Emir, "Bırak onlarda doğru bildiklerini yapıyor." dedim.

27 Kasım 2003

"Ulan ingilterenin büyükelçisini koruyamıyorlar. Bize gelince hemen buluyorlar anasını satayım. Bu vatan hainlerinin kökünü kazımamız lazım." dedi. "Ertuğrul Ağabey ile konuştum. Aynı şeyleri söyledi." dedim.

Bir yandan koşuyoruz, bir yandan konuşuyoruz. En sonunda bir taksiye bindik. Taksiyle 5 dakika gidip indik, başka taksiye bindik, 5 dakika da onla gidip başka taksiye bindik, sonra yayan olarak devam ettik yolumuza peşimizde değillerdi izimizi kaybettirmiştikte, bulacaklardı illa ki.

"Ülkede çok şey değişmiş biz yokken." dedim. "Böyle yapanları bizden önce o birimdekiler öldürürdü. Ağ şeklinde yayılmadılarsa kimse izin vermezdi buna." dedi. Haklıydı, ülkenin en güvenli birimine kadar girmişti adamlar.

Bu gece de burada bitirelim. Herkese Allah rahatlık versin.

11 Temmuz 2005

izimizi kaybettirmiştik. Babamın mezarına gidip oturdum. Cenazesine katılamadım."Baba cenazene katılamadım beni affet." diye başladım cümleye, polisler arıyordu. "Gelmek istedim. Uzaktan izlemekle yetindim, vatan için, ben senden böyle gördüm, böyle öğrendim." dedim.

Emirde yanımdaydı. Neredeyse 2 yıldır kaçak olarak yaşıyorduk. Ertuğrul Ağabeyden haber alamamıştık. O gün geri döndük eve televizyonu açtığımızda Ertuğrul Ağabeyin intihar ettiğini gördük.

"Yakalanmış." dedi Emir, büyük ihtimal bizi de yakalayınca bunların aynısını yapacaklardı. Öldürüp intihar etti diyeceklerdi. Yargılamayacaklardı bile, çünkü bildiklerimiz ile ölmemiz gerekiyordu.

Aklıma vatan geldi, o da intihar etmişti, Serdar geldi. Kurtaramadım onu ve en son Ertuğrul Ağabey.