Bir gün akşam arkadaşlarla dışarıya çıktık cafede oturuyoruz bizimkiler sigara içiyor ben de sigarayı hiç sevmem onlardan uzak oturdum biraz. Etrafa bakınırken yan masada bir abi ilişti gözüme. 30 lu yaşlarda tek başına öylece masaya oturmuş duvarı seyrederek çayını yudumluyor. Kafamı çevirdim ve tekrardan abiye döndüm bu sefer telefonuna uzun uzun baktığını fark ettim ama bu bakış öyle o abinin yaşındaki kişilerin ailecek çekindiği fotoğraflara bakışı değildi. Böyle sanki derinden bir acı çekiyor gibi melül bir şekilde bakıyordu telefonuna... içim parçalandı ve nasıl olsa arkadaşlarla konuşmuyorum hem abiyle konuşur belki acısını hafifletirim diye içimden geçiriyorum... En son yanına gitmeye karar verdim.
Beyler biraz uzun sürecek 5-6 partta bitiririm rez alıp uplarsanız sevinirim birkaç kişi olsa yeter çünkü olay beni çok etkiledi. Umarım siz de bir şeyler öğrenirsiniz bu hayattan..

Kalktım ve abinin yanına gitmeye karar verdim .oturduğum masadan kalkıp abinin yanına gittim. ilk başta abi şaşırmıştı ama garip bir şekilde oturma izni aldığımda sanki hazırda bekliyormuş gibi izin verdi. Şaşırmıştım ama bozuntuya vermedim abiyle selamlaştım. Ne yapacağım ne diyeceğim hakkında hiçbir fikrim yoktu. Ama abinin 'Nasılsın kardeşim?' Demesiyle sanki omzumdan yük kalkmıştı. Abiye iyiyim dedikten sonra 'sen nasılsın abi yanına geldim sorun olmaz umarım arkadaşlar sigara içiyor' falan bişeyler salladım.. Abinin 'bu hayatta iyi olmak mucize ama Allah a şükür iyiyim kardeşim' dedi. Ama iyiyim derkenki burukluğu o ses tonu hala gözümün önüne geliyor. Ama evet doğru söylüyordu onu dinledikten sonra bu hayat karşısında iyi olmak gerçekten mucizeydi...

Abi ne oldu elimden bir şey gelir mi sormaya başladım ama kendimi ona çok yabancı hissetmiyordum sanki ne bileyim abi de sanki içini dökecek biri arıyormuşçasına beni dinliyor iyi sohbet ediyorduk.En son cesaretimi toplayıp "abi gelmeden seni 10dk kadar izledim anlatmak ister misin sanki bir derdin var gibi gülüyor konuşuyor hatta bakıyorsun. Anlatmak ister misin bende kalacak en azından rahatlarsın."dedim. Abi duraksadı 10 saniye kadar masadaki çayına baktı gözleri dolmasa da ağlıyor gibiydi içten içe. Sonra bana döndü ve anlatmaya başladı. (Bundan sonraki partlar onun ağzından direk olarak gelicek) "2004 senesiydi sevgilimle üniversitede tanışmıştık ben istanbul dan o ise Ankara dan geliyordu... "

Üniversitede tanıdığım ilk kişiydi, aşkı taktığım ilk kişiydi,ilk kez seviştiğim ilk kişi değildi belki ama hissederek sevişmeyi öğrendiğim ilk kadındı .. Birçok ilki ve en güzelini onunla yaşamıştım... Fakültenin önündeki meydanda otururken amfide yanıma gelip sigara istemişti. Sigara içip içmediğini sorduğumda ise içmediğim söylemişti.Ben de başlatmamak için vermeyeceğimi söylemiştim ve böyle başlamıştı ilk tanışmamız.4 sene hep beraberdik. ilk sene ben KYK de o ise özel bir yurtta idi. Ikinci sene ise ortak bir eve çıkmıştık... "

"Sanki seçme şansımız olsa milyarlarca insan arasından birbirimizi seçerdik... O derece uyumluyduk ve birbirimizi çok seviyorduk. Arkadaslarimizin arasında sonsuza dek ayrılmayacakmışız gibi bakılırdı bize. Bizi örnek gösterilerdi. Herkesin Alex ölçü birimi bizdik adeta. Arkadaşlarımız da hep bizim kadar mutlu olmak isterdi.Hep bizim gibi sevgili olmak isterlerdi bu durumdan hep mutlu olmuştuk... 3. Senemizde bölümün birincisi olan arkadaşımız ailesi iflas edince maddi imkansızlığa düştü. Okulu bırakma noktasında iken sevgilimle destek olma kararı aldık. Daha büyük bir eve taşındık.Onu da yanımıza aldık ve kira istemedik. Hatta elden geldikçe maddi manevi yardımcı olduk.Iki sevgili için evde ne kadar arkadaşımız da olsa evde başka birinin olması rahatsızlık verici olsa da yaptığımız iyiliği düşündükçe dizginleniyordu. Birlikte olacağımız çok zamanımız var diye düşünmüştük ve hiçbir sorun da yaşamıyorduk... "

Beyler rez atın da kimler burda görelim yanlız hissetmek kötü boşluğa mi anlatıyorum yoksa?

"Arkadaşımız bize hem minnet duyuyordu hem de uyumlu idi. Hayatımızın kırılma noktası 3. Sınıfa denk gelmişti. Aileler sevgili olduğumuzu biliyordu. Birbirinden habersiz. Sevgilim beni ben sevgilimi anlatmıştım. Olumsuz bir bakış yoktu. Birbirimizle ilerde evlenmeyi kararlaştırmıştık. Sadece zamanını bekliyorduk. Ama tüm bu rahatlığa rağmen asla korunmasız ilişkiye girmemiştik. Korunmasız on sevişmemize rağmen Gunler geçerken doğum günüm geldi ve doğum günümde sevgilim bana bir kutu verdi. Koca kutuyu açtığımda içinden minik bir şey çıkmıştı.Ne olduğunu anlamasam da bozuntuya vermeden teşekkür etmiştim. Sozde bozuntuya vermedim ama cehaletimden sevgilim kahkahayı basmıştı."anlamadın dimi salak" deyişi hala aklımda.. Utanmıştım.. Ne olduğunu sordum ve o sevinesi haberi almıştım. Gülerek "Hamileyim küçük aptal."...

Şaka sanmıştım.Ne diyeceğimi bilememiştim. Sonra garip duygularla içimi bir korku kaplamıştı. Baba olma duygusunu bir an hissetmiştim. Kendimi daha büyük hissediyordum ama bir yandan da daha aciz... Çünkü baba parası olmadan hiçtim. Üstelik ailelere bunu nasıl açıklayacaktık. Sevgilime sarıldım. Yuzumdeki korkuyu gözlerimdeki her an kopabilecek fırtınayı görmemesi için sarıldım sevgilime... Sonra birlikte ağlamaya başladık ama bu üzüntü değildi. Bu birlikte bir şey başarmanın mutluluğu idi... Sonra ayrılarak göz göze geldik. Buruşuk suratlarımızda birbirimizin gözüne bakarak cesaret bulduk. Ailelerimize anlatmaya karar vermiştik...

Beyler çok özür dileyerek söylüyorum başlığı keşke erken girseydim anlaşılan baya uzucak ve zamansız girdim biliyorum ama cidden çok uykum geldi affınıza sığınarak uyumaya gidiyorum hadi iyi geceler yarın 12.45 de devam edicem inşallah hadi hayırlı geceler

Beyler dersim erken bitti devam ediyorum.
Aileler evlenmeye karar verdiğimizi düşünürken her şeyi bir bir anlattım. Tüm samimiyetimle, içimden gelenleri kendime şaşırarak konuştum. ve o sırada sevgilimin elini öyle sıkı tuttum ki, artık çocuk değildim. O andan itibaren kendime güvenimin geldiğini hissetmiştim. ailelerimiz anlayışlı insanlardı ama bu çocuk mevzusu onlara da fazla gelmişti. yine de iki taraf da o toplulukta fevri davranmadı. "naptınız çocuklar" diye buruk bir soru sordu sevgilimin babası. "sevdik" dedim. babam araya girmişti. "olan oldu" diyerek sevgilimin ailesini teselli etmişti. bu saatten sonra destek olmaları gerektiğini, ileri gittiğimizi ama okulu aksatmayacağımıza söz verdirerek arkamızda olacağını söyledi. çok uzun sürmedi gerginlik ve burukluk. babam sayesinde ortam durulmuş yerini kaynaşmaya bırakmıştı. aileler birbirinden hoşlanmıştı. çok uzatmadan da evlendik.
Son senemiz hem çocuğumuzun doğumu hem de mezuniyet fırtınasıyla geçti. Hemen de iş bulmuştuk. hayatımızı orta şeker devam ediyordu. ta ki 1 yıl öncesine kadar...

sevgilim inanılmaz derecede solgun görünmeye başlamıştı. her şeye ağlıyordu. gözüme bakamıyordu. benden hep bir şeyler saklıyor ve bana acıyor gibiydi. aynı ortamda sık kalamıyordu benle. Ustelik kadınım artık benle sevişmiyordu ve sebebini söylemiyordu. ben de geçecek ümidi ile üstelemiyordum. her geçen gün daha da kötüleşiyordu. işte sıkıntı olup olmadığını anlamak için çaktırmadan iş arkadaşları ile tanışıp ağızlarını bile aramıştım ama onlar da sadece son zamanlarda durgun olduğunu, evde problem olduğunu sandıklarından sormadıklarını söylemişlerdi. Kesin bir şey vardı ama çözemiyordu ve konduramıyordum bir şey.

Universiteden ev arkadaşımız gelmişti birkaç kere bizi ziyarete. eski günleri yad etmek için onu bırakmıyordum. bekardı hala. O evde iken sevgilim bizi yalnız bırakıyordu ve daha kötü görünüyordu. eskisi gibi üçlü oturamıyorduk ve bu durum beni üzüyordu. Ben de arkadaşıma açmıştım durumu. beni telkin ediyordu. Sabahlıyorduk eskisi gibi. içiyorduk sızana kadar. o fazla içmiyordu. eskilerin aksine alkolü azaltmıştı. Bazen böyle şeylerin olabileceğini, ona iyi davranmamı telkin ediyordu.

Bundan bir ay önce, her şeyin güzel gittiğini sandığım hayatım altüst oldu. Salonda leptopta temizlik yapmak istiyordum. Masaüstünü çok kirli kullanırım. hem kullanmadığımız şeyleri silmek, hem bilgisayarı ve arşivimi düzeltmek için bilgisayarı kurcalamaya başlamıştım. O sıra adetim olmasa da son izlenenler kısmında bir video vardı sevgilimin adıyla. Bu video nedir diye tıkladığımda eski halimizi gösteren bir görüntü idi. Öğrenci evimizde bir kamera odamıza yaklaşıyordu. Biz yatakta uyuyorduk. Çıplaktık. kamerayı kullanan kişi sprey sıkıyordu. Sonra da bizi dürterek uyanıp uyanmadığımızı kontrol ediyordu. ardından kamera yatağı görecek şekilde çalışma masamıza konuyordu. Ve yatağa gelen kişi arkadaşımızdı. beni iterek yorganı açıyordu. Sevgilimin üstüne çıkıp ona tecavüz ediyordu. kanım donmuştu. nefes alamıyordum. titriyordum. O an biri silah verse, ve arkadaşım karşımda dursa, tetiği çekmeye derman bırakacak kadar kan kalmamıştı sanki vücudumda. içim çekilmişti. Sessiz sessiz çıldırmak bu olsa gerekti.

Ve her şey film şeridi gibi gözlerimden geçiyordu. sevgilimin son 1 yıldır sebepsiz pgibolojisinin bozulması, o varken kaçması, onun bize son zamanlardaki ziyaretleri. Belki de bize geldiğinde de yapıyordu Aynı şeyleri. delirmiştim. bilgisayarı kurcalamıştım. daha önce indirilen bir şey aramıştım. Bir tane daha video bulmuştum. Birkaç ay öncesine aitti. bize ziyareti ve bizde kaldığı bir güne aitti. içki masasının olduğu salonda koltuğa uzanmış uyuyorum. sızmışım. Bana sprey sıkıyor ve kontrol ediyor. Sonra yatak odamıza girmeye çalışıyor. Kapı kilitli. "aç yoksa videoları izlettiririm" diyor. Sevgilim küfrediyor ağlıyor ve sonunda açıyor. hayvan her yaptığını çekiyor. Işkence ederek tecavüz ediyor sevgilime.

Bunları yollama şeklinin mail olabileceği aklıma gelince mailini kırmaya çalıştım. beceremedim. Bilgi işlemci arkadaşımdan bir mail kırması için yardım istedim. Hemen yanına gittim. çok sürmeden maili kırdı. Teşekkür edip içine girmeden maillere bakmaya başladım. sürüyle mail vardı arkadaşımdan. Ufak ufak videolar gönderip tehdit ediyordu. eşimi bir yerlere çağırıyordu hep. eski tarihlere gittikçe hıncım arıyordu. vücıdumda inanılmaz bir titreme vardı. Beni ikiye bölseler kan akmayacak gibi hissediyordum. Ilk maile kadar gitmiştim. evde izlediğim video idi. bunu gönderip uzunca yazmış. Tehdit etmiş. hemen ondan sonra attıklarına bakınca buluşunca eşime yaptıklarını gizli çekimle kaydetmiş. onları izleterek tehdit etmiş. Sonraki videolarda ise eşimden korkusu kalmamış olacak ki göstere göstere çekimler yapmış.

Öylesine hınç doluydum ki ne bütün videoları izlemeye ne de tüm yazıları okumaya takatim kalmamıştı. Meğer bir detayı kaçırmışım. onu da acı şekilde öğrenecektim.

Direk eve gittim. Napacağımı bilmiyordum. Ben eve girdikten biraz sonra sevgilim geldi. yanıma gelmesini beklerken ve ne diyeceğimi düşünürken ses gelmedi. yanına gittim. Yatağa yatmıştı. Ağlıyordu. Onu ağlarken görünce yine ona gitmiş olabileceğini düşündüm. kalbim fırlayacak gibiydi. "videoları gördüm" dedim. Hemen irkilip bana baktı. hıçkırarak ağlamaya başladı. onu öyle görünce içimden bir parça koptu adeta. bir an öyle acıdım ki. ve bir an bana öyle yabancı geldi ki. Asla eskisi gibi olamayacağımızı o an anladım.

Istemsizce dolabın üstündeki silahımı kutusundan çıkardım. Şarjöre mermi doldururken oğlum yatağından uykulu geldi yanıma. eşim hemen çocuğun üzerine koşup çocukla arama girerek onu vurmamam için ellerini açtı. Oysa öyle bir niyetim yoktu. benden niye böyle bir hareket bekledi şaşkınlığı ile beynimden bir kez daha vurulmuşa döndüm. Bir baba çocuğunu öldüremez. o zaman çocuk benim değil miydi diye düşündüm. Aptallaşmıştım. Ve her şey bir anda film şeridi gibi geçti gözümden.

3 sınıfta bizle taşınması. korunduğumuz halde hamilelik... Çocuk benim değildi. yıllarca oğlum sandığım çocuk arkadaşımdandı. eşim "onun suçu yok" diye ağlayıp oğluma, çocuğa sarıldı. demek maillere kararmış gözlerle bakarken kaçırdığım buydu.
Bir anda yer ayaklarımın altından kaydı. düştüm. Hareket edemiyordum ama olanları görüyordum. Ama rüya gibi görüyordum. Eşim başımda ağlıyordu. yanaklarıma vuruyordu. sonrasını hatırlamıyorum. Kendime geldiğimde sevgilim yoktu. Oğlum sandığım çocuk yoktu. silah yoktu. BIlgisayar yoktu..!

Eşimi o günden sonra görmedim. Ailesi de öyle. Arkadaşımın izini bulamadım. Muhtemelen eşim beni korumak ve onu öldürmemem için haber verdi. ama utancından da ortadan kayboldu. Içim içimi yiyor. Hayat öylesine boş geliyor ki. sabah kalktığımda, akşam işten gelirken, naparsam yapayım onu yaparken sarhoş gibiyim. Kendimi dışardan izliyor gibiyim. Aptal gibiyim. Sanki herkes bir şey saklıyor gibi.

Eşimi arıyorum. Bulursam naparım nolur bilmiyorum. Sağ olmasını diliyorum. Acı çekmemesini diliyorum ama onu bulsam onu yeniden sevebilir miyim, unutabilir miyiz düşünmeden edemiyorum ve düşünmeye başladıkça da düşünmemeye çalışıyorum. Eşim aklıma geldikçe o görüntüler geliyor aklıma. tiksiniyorum hayatımdan.

Sahipsiz bir anahtar gibiyim. Kimsesiz, çaresiz ve umutsuz.

"Abi son kelimelerini çok buruk söylemişti. Sanki canından can damarında kan kalmamış gibiydi. Onun gözlerinden akan yaşları görünce içim parçalanmıştı teselli etmek aptallık olurdu.bu olay karşısında nasıl bir insan teselli olurdu ki. O kadar üzgün görünüyordu ki öylesine bitikti ki ne denir nasıl konuşulur bilemedim ağzımı dahi açamadım. Benim de gözlerimden yaş gelmeye başladığını hissediyor ilk başta abinin baktıgı gibi duvara anlamsızca bakıyordum. Anlamsız olacağını bildiğim halde abinin omzuna elimi koydum. Bir zaman sonra telefondaki neye o kadar net ve duygulu baktığını sordum. Gelen cevap çok buruktu. "Üniversite kampüsünde o ilk tanıştığımız yerde benim onun ve karnındaki bebeğin resmiydi" dedi. Ve işte o an beraber ağlamaya başladık. SON

Beyler şu çalıntı olayına açıklık getireyim. Bir hafta önce böyle bir abimizin hikayesini dinledim ve o cafede yaşananlar gerçektir. O hikayeyi dinledikten sonra insanlara güvenim hiç kalmadı burda abinin olayını ifşa etmek istemedim ama bu insanlara güvenilmeyeceğini size göstermek amacıyla yine çok beğendiğim benzeri bu hikayeyi buraya girdim. Ve ayrıca çalıntı falan direk yapmayın kendi ellerimle yazdım hepsini zaten fark etmişsinizdir aynı cümleler ve kelimeler kullanmış olabilirim ama odaklanılması gereken konu hayattan nasıl ders alınacağıydı Allah razı olsun ilginiz için hepiniz has adamlarsınız hadi eyvalla kalın sağlıcakla...