*
ablam kapıyı açmak için elini kapıya doğru atmıştı ki.
panikle ablamın elini çektim.
-noluyor ömer. dedi ablam.
tam gaza basacaktım ki arkadaki siyah araba önüme kırdı.
kaçamadım.
2 kişi değil 3 kişilerdi, ama arabayı süren inmedi arabadan.
arabadan inmek için kapıyı açmıştım ki ilk darbe geldi küçük olan binten.
ama bana değil arabaya vurmuştu.
araba yansa gibimde değildi ama içinde annem ve ablam vardı.
ikisi de panikle bana baktılar "noluyor ömer" diyerek.
cevap veremedim lan beyler.
ben de korkuyordum.
ama bana bi şey olacak diye değil ablama bi şey olmasından korkuyordum.
derken ikinci darbe geldi diğer binten
elindeki sopayla acımadan vuruyordu arabaya.
cam, kaporta ayırt etmeden vuruyordu hem de.
arka camın patlaması uzun sürmedi.
tuzla buz oldu cam.
-anne eğil. diyebildim sadece.
annem can havliyle eğildi koltuğun üzerinde.
ablam "yardım edin" diye bağırıyordu.
huur çocukları arabanın etrafından uzaklaştırmak için tekrar inmeye yeltendim ama bunu farkeden büyük bin benim cama indirdi sopayı.
refleksle kapattım yüzümü.
tuzla buz oldu cam.
gavura vurur gibi vurdular oropsu çocukları.
acımadılar.
allah düşmanımın başına vermesin, hele size hiç vermesin beyler,
asla karşılaşmayın böyle huur çocuklarıyla ama sadece beni anlamanız için gözlerinizi kapatın ve hayal edin.
yanınızda asla heyecanlanmaması gereken, sorunlu bir hamilelik geçiren ablanız, arkada anneniz, ve arabada tek erkek sizsiniz.
2 tane huur çocuğu güpegündüz şehrin orta yerinde içinde sizin olduğunuz arabayı parçalıyor.
ablanız avazı çıktığı kadar "imdat" diye bağrıyor.
huur çocukları sizin arabadan inmenize müsade etmiyor.
ve 1 allahın kulu da yardım etmeye gelmiyor..
sadece hayal edin.
tamam şimdi unutun, unutun ki sizin de pgibolojiniz bozulmasın.
bu olanların yaşanması belki 1 dk bile sürmedi.
ama annem için de, ablam için de benim için de saatler sürdü bu işgence beyler.
o an için hatırladığım en net şey "allahım nolur bitsin artık" oldu.
huur çocukları vurmaya devam ediyorlardı.
cam parçaları ablama gelmesin diye ablamı kollarımın arasına almaya yeltenmiştim ki ablamın bayıldığını gördüm. ablamı öyle görünce gözüm döndü lan beyler.
bırakın ellerinde sopa olmasını kimyasal silah olsa yine çullanırdım üzerlerine.
kapıyı zorlayarak indim arabadan.
yakın olan bin sopayı bana salladı ama gelmedi.
sağlam bir tekme attım karnına doğru ama düşmedi.
karşı yoldan sirenleri yanarak gelen polis aracını görünce arkalarına bakmadan kaçtılar ve indikleri arabaya geri bindiler.
gaza basıp gittiler.
aklım ablamda olduğu için kovalamadım huur çocuklarını.
arabaya geri döndüm direk.

*
normalde plakasını alırsınız di mi?
o panikle ben almadım,
çoğu şeyi unutmayan ben arabanın markasını bile hatırlamadım o şokla.
sadece siyah bir arabaydı, o kadar.
o an ilgilendiğim tek şey ablamdı.
annem hala yattığı yerden kalkmamıştı.
o da şoktaydı.
daha önce ablamı evde kanlar içinde gördüğüm için bilinçaltım bana "kanama varmı yok mu diye bak" diyordu.
her ne olursa olsun utandığım için kafamı yana çevirerek, göz ucuyla bakarak sıyırdım ablamın eteğini.
kan vardı bacaklarında.
farkında değildim ama o an bir yaş süzüldü yanağımdan.
ağlıyordum lan beyler.
yiğenimin bu huur çocukları yüzünden ölmüş olabileceğine ağlıyordum,
ablamın verdiği mücadeleyi bu kansızlar yüzünden kaybettiğine ağlıyordum.
arabanın etrafına şerefini gibtiğim meraklıları toplanmıştı polis ilerden dönüp gelmeden önce,
ama mevzu tamamen bittikten sonra gelmişti hepsi.
çıkıp hepsine "demin nerdeysiniz ulan şerefizlerrrrr" diye haykırmak istedim bir an, ama sustum.
-anne. dedim.
annem kaldırmadı başını.
-annneeeee. dedim yüksek sesle.
annem nefes alıyordu, görebiliyordum ama yine kaldırmadı kafasını.
-anneee, kan var anneeee. diye bağırarak ağlamaya başladım.
annem zor da olsa kaldırdı kafasını.
ablamın bacak arasına doğru bakıyordu.
sonra bana döndü iki koltuğun arasından uzanan annem.
kollarımı kaldırdı ve baktı.
resmen gözleriyle "çok şükür" dedi annem.
kollarımın arka tarafını çevirince anladım.
huur çocukları camı patlattığında refleksle yüzümü korumak için kollarımı siper ettiğimde kanamıştı muhtemelen kollarım.
ablama bakarken de benden bulaşmıştı kan.
ama ben o panikle bunları düşünemeyecek, kollarımdaki kanı göremeyecek kadar maldım.
bir nebze de olsa rahatladım.
derken kalabalığı yara yara polis geldi.
-ne oldu burda hemşerim, kaza mı geçirdiniz. dedi etrafına bakınarak.
cevap veremeyecek kadar kötü durumdaydım.
-ambulans çağırın. diyebildim sadece.
-biz çağırdık. dedi kalabalıktan biri.
zor açılan kapıdan önce beni indirdi polis.
arabanın etrafını dolanarak sonra annemi indirdik arabadan.
ablam hala baygındı ve arabadaydı.
kapıyı açarak ablamın suratını iki yana salladım.
acımadan tokatladım bu sefer ama hiç bir tepki vermedi.
sadece nefes alıyordu.
-ne oldu burda. diye tekrarladı polisler.
-arabamın önünü kesip saldırdılar. dedim hala nefes nefese kelime kelime.
-yapanları tanıyor musun? dedi diğer polis.
mantıklı düşünmeye çalışıyordum.
o an için çok da mantıklı bir sebep bulamasam da.
-hayır tanımıyorum. dedim
-dur sakin ol, su getirin arkadaşa. diye kalabalığa bağırdı polis.

*
gözüm hala ablamdaydı.
annem kendine gelmiş ablamla ilgileniyor hala ayıltmaya çalışıyordu.
bense çaresizce ambulansı bekliyordum.
ne kadar zaman geçti bilmiyorum ama bi süre sonra ambulansın sesini duyduk.
ablamı bindirdik ambulans gelir gelmez.
-yanına 1 kişi alabiliriz. dedi sağlık görevlisi.
annem bindi.
sirenleri yakarak çıktı yola ambulans.
bir an için arabaya binip ambulansı takip etmek istedim.
benim şahin'e dönüp baktım.
baba yadigarı şahin'in ağzı yüzü yamulmuş, bütün camları kırılmıştı.
-çağırabileceğiniz kimse var mı, gelsin arabayı alsın, biz de senle merkeze geçelim, ifadeni alalım. dedi polislerden biri.
ismen olmasa da izmit çocuğu olduğumuz için gelen ekibin hemen hemen hepsi simayen tanırdı beni.
-şimdi sırası değil komserim, ablam... dedim
sağolsun ikiletmediler, beni ekip arabalarından birine bindirerek doğru hastaneye zütürdüler.
yoldayken içimden "keşke arabanın anahtarını verseydim polislere" diye geçirdiysem de,
sonra anahtarı zaten hiç almadığımı, arabanın üzerinde bıraktığımı farkettim,
ama gibimdi değildi.
tek istediğim ablamın iyi olmasıydı.
yolda dayanamayarak kendisini görmesek de sirenlerini duyduğumuz ambulanstaki annemi aradım ablamı sormak için.
annem telefonu açtı.
ama annemin sesinden önce ablamın sesi geliyordu arkadan.
ablam resmen çığlık atıyordu.
-anne ne oldu. dedim korkuyla.
-ablan uyandı ömer ama doğum sancısı tuttu. dedi
-ama daha çok erken... demiştim ki telefon kapandı.
elim ayağım titriyordu lan beyler.
bu sefer geç olmadan direk eniştemi aradım.
-enişte, ablamı doğuma alacaklar, hasteneye gel çabuk. dedim ve eniştemin tepki vermesini beklemeden kapattım telefonu.
biz de polis arabasının sirenlerini açmış, sol şeridi kapatmış hastaneye gidiyorduk.
biz vardığımızda ablamı çoktan doğumhaneye almışlardı.
hemşireler ordan oraya koşturuyordu.
bizim doktoru gördüm doğumhaneye girmek üzereyken. yanına koştum direk.
-ne olur doktor bey, yalvarırım ablam iyi olsun. dedim gözlerim dolu dolu
"çok zor" der gibi kafasını iki yana salladı doktor.
-dua et. dedi ve içeri girdi.
annem ağlıyordu doğumhanenin kapısında.
normalde insanların güzel haberler aldığı kapıda biz annemle birbirimize sarılmış ağlıyorduk.
ikimiz de dua ettik annemle, çok dua ettik.
ağladık, dua ettik, bekledik, umut ettik ve yine ağladık.
bize bilgi veren hiç kimse yoktu. kafayı yemek için daha uygun bir zaman olamazdı.
eniştem geldi panikle. durumun aslını henüz anlatmadan sadece erken doğum olayını anlattık.
o da korkuyla bir haber bekledi içerden.
tam 3 saat hiç bir haber alamadık, o 3 saat 3 yıl gibi geçti sanki.
ve sonunda ameliyathanenin kapısı açıldı. önce hızlı adımlarla hemşireler çıktı içerden,
hemen ardından doktor göründü.
14 Mart 2006, Salı.
doktor o doğumhaneden bir hayat ve bir ölüm ile çıkacaktı...