-
•
şeytana uymak için daha uygun bir zaman olamazdı,
belki varlığı bile unutulmuş 50 bin,
kardeşini hastaneden çıkarmak için 60 bine ihtiyacı olan taksici bir Ömer..
"hay amk" dedim içimden.
elimi bir diğer zarfa attım,
onu da açtım,
saymadım ama onda da aynı şekilde para vardı,
sonra bir diğerini,
bir diğerini,
hiç biri boş çıkmamıştı,
hepsinde para vardı.
aklıma kötü kötü şeyler geliyor, olacaklardan korkuyordum.
sağ ve sol omzumda beliren melek ve şeytan bile kararsız kalmışlardı,
"bu parayı alsam ne olur, necati amca'nın burdaki paradan haberi bile yoktur, çoktan unutmuştur"
diye kendimi kandırmaya çalıştıysam da yemedim.
"borç istesem bu parayı necati amcadan" diye geçirdim bi an içimden,
ama necati amca verse bile ben bu parayı geri ödeyemezdim,
artık tek tabanca değildim,
babası hala hayatta olsa da vermiş olduğum sözden dolayı güzel bir gelecek kurmak zorunda olduğum bir yiğenim, Umut'um vardı artık.
ve o yüzden benim de paraya ihtiyacım vardı,
o, yemeden içmeden çalışıp babasının borcunu ödeyen ömer yoktu artık.
elim zarflara gitti tekrar,
çok kolaydı bunları burdan almak,
sanki bütün dertler de bitecek gibi duruyordu bunları alınca,
şeytan dürtmüyor resmen arkadan tepik atıyordu.
acayip stres olmuştum ve yine mantıklı düşünemediğime karar verdim.
elimi zarflardan çekemiyordum,
bi kaç tanesini aldım elime,
cebime zütürmeye çalıştım ama o zarflar cebime girerken öyle bi ağırlaştı ki yapamadım beyler,
yediremedim kendime adını bile ağzıma alırken utandığım hırzılığı yapmayı.
çekmeceyi geri kapattım panikle.
bir an önce o evden çıkmam lazımdı,
bi tak yememiştim ama yeltenmek bile beni fazlasıyla panikletmişti.
-necati amca, acelem var, gidelim artık. dedim
-tamam tamam, buldum ben de fotoğrafı. diyerek yanıma geldi.
beraber çıktık evden.
aklım hala para zarfı dolu çekmecedeydi.
"keşke görmeseydim amk" dedim içimden.
necati amca ile birlikte aşağıya indik,
arabaya bindik, her zamanki gibi huzur evine gidiyorduk.
yolda hiç konuşmadık, benim aklım hala parada, necati amca kim bilir neyi hatırlamaya çalışıyordu.
huzur evine gelmiştik,
görevliler bizi henüz görüp gelmemişti ki necati amcanın benim arabada unuttuğu zarf geldi aklıma.
-ne yazdı. diye sordu necati amca.
ilk defa ücret vereceği için heyecanlanmış, daha önce hiç vermediği için taksimetre açmamıştım.
belki 20 lira yazmıştı ama
-10 lira. dedim
10 lira uzatıp teşekkür etti necati amca, tam arabadan inecekti ki.
-necati amca. dedim
-efendim. diyerek durdu.
-yok bi şey. dedim ve zarfı vermemeye karar verdim..
planımı işlemeye başlamıştım çoktan..