*
kapıyı açar açmaz içerden görevliler fırladılar her zamanki gibi,
necati amcanın koluna girip gittiler.
torpidodan necati amcaya vermek için çıkarttığım ama sonra vermekten vazgeçtiğim zarfı ceketimin cebine koymuştum.
gözüm o zarfın içindeki parada değildi,
eğer olur da şeytana uyarsam yaşayacağım vicdan azabının provasını yapıyordum adeta.
cebimde bana ait olmayan bir para vardı ve şimdide içim fazlasıyla huzursuzdu.
mantıklı düşünmeye ve doğru olanı yapmaya ihtiyacım vardı.
durağa doğru sürdüm arabayı.
müşteri denk geldi yolda,
onu ordan al buraya bırak,
bunu şurdan al oraya bırak derken akşam ettik.
cebim biraz da olsun para görmüştü sonunda.
önce benzinliğe uğrayıp gazı fulledim sonra da durağa uğramadan eve doğru sürdüm arabayı.
her zamanki yere park edip girdim bahçe kapısından.
evin kapısını da açtım ve girdim içeri,
üzerimi değiştirmeden uzandım çekyatın üzerine,
aklım hala paradaydı.
ama cebimdeki para bile beni bu kadar kendimden soğuturken diğerlerini nasıl alırdım..
kafam dağılsın diye eylül'ü aradım.
sesini duydum.
gelmek istedi ama "yok yatıcam" yarın görüşürüz diyerek erteledim,
çünkü hem gerçekten de erken yatacaktım hem de düşünmeye ihtiyacım vardı.
sesini duymak iyi gelmişti,
2-3 lafladıktan sonra kapattık telefonu.
tekrar düşüncelere dalmıştım ki kapı çaldı,
"ulan eylül diye kalktıysam da yerimden kapıda elindeki tencereyle bekleyen aysel'di.
hiç konuşmadan elindeki tencereyi uzattı.
teşekkür ederek aldım ve içeri buyur ettim aysel'i,
geçmedi.
üzeri yine eski günlerdeki gibi şıkır şıkırdı.
-hayırdır nerden böyle. dedim
-işten. dedi tebessüm ederek.
-aa işe mi girdin, hayırlı olsun. dedim
-1 ay oldu. dedi
yine utanmıştım,
ama bu sefer çok sağlam bi sebebim olduğu için aysel hiç tavır yapmadı,
hala gülümsüyordu.
-ya kusura bakma aysel. falan çeksem de
-saçmalama canım, sen iyi ol da. diyerek çevirdi lafı.
-nerde başladın. diye sordum
-hadi konuşuruz bunları sonra, sen yemeğini soğutma. dedi ve gitti aysel.
içeri girdim.
yemeği masanın üzerine koydum.
içerden bi tabak ve 1 bardak su getirdim kendime.
tencereyi açar açmaz mis gibi bir koku geldi burnuma.
etli kuru fasulye yapmıştı aysel.
aslında kuru fasulyeli et de denebilirdi,
fasulye kadar et de vardı tencerede,
"iyi bir yerde işe başladı herhalde" diye geçirdim içimden.
direk mutfağa gittim ve soğan aldım geldim.
tam masaya oturmuş yemeği tabağa koyacaktım ki tabağın bizim olmadığını farkettim,
kısa bir süre düşününce tabağın da aysel'in tabağı olduğu aklıma geldi.
"vay amk" dedim içimden.

*
tabağı geri bıraktım.
belki zamansızdı ama aklım takılmıştı,
düşünmeye başladım.
aysel,
belki sadece diğerlerine göre biraz daha açık biraz daha rahat giyindiği bazen de eve geç geldiği için adı "fır fır"a çıkmış aysel,
ablam öldükten sonra resmen görünmez bir el olmuştu bana.
hem sadece bana mı,
ablam ölmeden önce onun yanında da az mı durmuş, az mı bakmıştı ona.
ve aynı aysel hala her akşam bana yemek getiriyor,
iyi miyim diye bakmaya geliyordu.
ya ben?
ben ne yaptım ona.
anlamadan dinlemeden "gibtir git" dedim,
eylül'e ettiği laflara sinirlenerek ona tokat attım,
ama o ne gibtirip gitti, ne de o tokatın intikdıbını aldı benden.
aysel her zamanki ayseldi.
bi kaç defa konuşmaya ihtiyacı olduğunu söylemişti, bense her seferinde bana yanlamasın diyerekten uzaklaştım ondan,
bi defa bile sormadım "bi derdin var mı" diye.
"kafanı gibiyim ömer" dedim sesli bir biçimde.
aklıma bir fikir gelmişti.
direk içeri girdim.
tarifini ablamdan öğrendiğim o mükemmel pilavı yapmaya başladım.
pirinci yıkadım ve suyunu koydum.
10 dk kadar sonra pişmişti pilavım.
suyunu çekmesini bile beklemeden pilav tenceresinin kapağını ters çevirip üzerine aysel'in getirdiği tencereyi de koyup çıktım evden.
aysel'in evi zaten yakın olduğu için arabaya binmedim ve yürümeye başladım.
bi kaç dakika sonra aysel'in evine gelmiştim.
kapıyı çaldım,
çok geçmeden açıldı kapı.
elimdeki iki tencereyle beni gören aysel çok şaşırmıştı.
üstteki kendi tenceresini aldı direk.
-hayırdır. dedi
-kurunun pilavsız yendiği nerde görülmüş. dedim gülerek.
-burda. dedi eliyle kapıdan görünen yemek masasını göstererek.
davet beklediğimi anlayan aysel
-geçsene. dedi
nazlanmadan aykkabılarımı birbirine sürterek çıkartıp girdim içeri.
pilav tenceresini masaya koydum.
aysel kendi yemeğini de masaya koymuş ama henüz başlamamıştı.
o da aynı yemeği yiyordu ama arada bi fark vardı.
benim yemeğim et doluyken aysel'in kendine koyduğu yemekte 1 parça bile et yoktu.
-kendine ayrı yemek yaptın demek. diyerek takıldım aysel'e.
-ne alaka. dedi önce anlamayarak.
-bana getirdiğin etli kuru fasulye, sendeki sadece kuru fasulye. dedim
-ha, ben et sevmem ki, hepsini sana koydum. dedi
ya bu aysel beni salak zannediyor ya da kendini çok zeki sanıyordu.
aysel'i çocukluğumdan beri bilir en azından eti ne kadar sevdiğini bilebilecek kadar tanırdım,
gecenin 3'ünde beni kokoreç yemeye gitmek için çağıran insanın eti sevmeme ihtimali olur muydu hiç amk.
"neyse" dedim içimden ve utanmasın diye uzatmamıştım.

*
ama ne yalan söyliyim ki beyler içten içe de duygulanmıştım.
içerden getirdiği tabaklara yemekleri koydu aysel.
pilavımı çok beğenmiş olduğuna emin olmama rağmen o da benim kafadandı
"ehh işte, idare eder" dedi beni gıcıklamak için.
tatlı bir atışmadan sonra hem muhabbet ters yerlere gitmesin diyerekten,
hem de aysel'in işini harbiden merak ederekten;
-nerde başladın işe. dedim
adını daha önceden duyduğum büyük bir firmada çalışmaya başlamıştı.
harbiden de çok sevinmiştim.
sonra Umut'u sordu aysel,
para muhabbetlerini hiç açmadan her şeyi anlattım aysel'e.
-iyi olacak her şey. dedi
-umarım. dedim
öyle böyle sohbet muhabbet, çay çorba derken teşekkür ederek kalktım
pilav tenceremi de almayı unutmadan.
çıktım evden.
gerçekten aysel'le böyle samimi konuşmak iyi gelmişti,
acaba vicdanımı rahatlatmak için mi böyle davrandım diye düşünsem de,
cevap "hayır"dı.
aysel bana olan duyguları haricinde hayatımda olmasından en çok keyif aldığım insanlardan biriydi.
eve doğru giderken eylül'den mesaj geldi,
"napıyorsun" yazıyordu,
kavga gürültü ile uğraşacak halim hiç olmadığı için "oturuyorum, sen?" dedim,
"ben de kapıyı açmanı bekliyorum işte.." dedi,
"hasgibtir" dedim içimden ve aklıma bir bahane gelmediği için cevap yazamadım,
sokağın köşesinden dönmüştüm ve evin kapısında ellerini bağlamış bana doğru bakan eylül'ü gördüm.
aklımda hiç bir şey olmadan gittim yanına.
-dinliyorum. dedi eylül duruşunu hiç bozmadan.
-aysel'e yemek zütürmüştüm, ordan geliyorum. dedim yarı yalan yarı doğru.
eylül'ün suratındaki sert ifade birden kayboldu,
-canım benim ya, iyi düşünmüşsün, kızcağız kaç gündür yemek taşıyor sana, iyi akıl etmişsin, dur yarın da ben zütüreyim hatta. dedi eylül
önce şaka sansam da eylül hala gayet ciddi duruyordu.
böyle düşünmesine ve bu durumu ucuz atlatmama çok sevinmiştim.
-gelsene içeri. dedim evin kapısını açıp.
-yok, seni görmeye geldim, yatıcam ben de. dedi gülerek.
mutlu etmişti yine.
sarıldı,
saarıldım.
kocaman öptü dudağıma yakın yanağımdan,
-iyi geceler hayatım. diyerek el sallaya sallaya çıktı bahçe kapısından.
yüzümdeki aptal gülümsemeyle girdim içeri.
üzerimi değiştirir değiştirmez uzandım çekyata, uzandığım yerde ceketimin cebindeki bana ait olmayan paranın huzursuzluğuyla daldım uykuya.
uzun zaman sonra sabah gözlerimi açtığımda aklıma ilk gelen şey ablam ya da eylül olmamış ceketimin cebindeki zarf olmuştu.
bu mevzuyu daha fazla uzatmayacaktım,
ben bu ağırlığın altında yaşayamazdım, bir an önce zarfı geri verip rahatlamam gerekiyordu.
üzerimi değiştirip çıktım evden,
durağa uğramadan doğru huzur evine sürdüm arabayı.
huzur evinin kapısının önüne park ettim,