*
eylül'ün çok sinirlendiği oturuşundan bile belli oluyordu.
ben de çok gerilmiştim onların bu anlamsız soğuk savaşından.
gerçi aysel kötü bir şey söylememişti ama o an kalbim öylesine eylül'deydi ki adil olamadım.
ablamı uyandırmamak için kendimi zor turuyordum ki kapı çaldı.
eylül bi an yeltense de aysel fırladı ayağa.
eniştemin sesini duydum.
eniştemin geldiğine bu kadar sevineceğimi tahmin edemezdim.
eniştem okulun karşısındaki börekçide çalışıyordu.
dükkan sahibi sabahları börekleri getiriyor,
sonra dükkanı enişteme bırakıp gidiyordu.
zaten küçük bi dükkan olduğu için 2. bi kişiye gerek yoktu.
genelde ilkokul öğrencileriydi müşterileri.
eniştem böreği ne zaman bitirirse o zaman gelirdi eve.
belli ki bugün erken bitirmişti.
eniştem salona girdiğinde onun da gözleri ablamı aradı ilk önce, sonra bize bakarak
-ooo hoşgeldiniz. dedi
-sen de hoşgeldin enişte. dedim
-müsadenizle üzerimi değiştirip geliyorum. dedi
bu sırada aysel mutfağa geçti ve eylül ile kısa süreliğine yalnız kaldık salonda.
-ben çok sıkıldım, hadi gidelim. dedi
ikiletmedim.
direk ayağa kalktım.
eylül kapıya varmıştı bile.
tam ayakkabılarımı giyecektim ki eniştemin sesine uyanmış olan ablam eylül'e bakarak.
-ne o, yoksa beni görmeden mi gidecektin. dedi gülerek.
aysel in yemek avantajıyla 1-0 öne geçtiği maçta eylül ablamın ilgisiyle 1-1'e getirmişti durumu.
azıcık da olsa keyfinin yerine geldiği gülümsemesinden belli oluyordu.
-uyuyordun abla, ses yapmayalım diye gidiyorduk. dedi
çıkarttığımız en yüksek ses, nefes alışverişlerimizin sesiydi ama biz ablam o sesten rahatsız olmasın diye gidiyorduk eylül'e göre evden.
eylül'ün söylediği yalana "hadi ordan" dercesine güldü aysel.
ama allahtan eylül görmemişti.
kapıdan çıkmadan geri döndük.
eylül, ablama sarıldı.
sonra da ben öptüm ablamı.
-nasılsın abla. diye sordu eylül
-iyiyim merak etme, sizi de gördüm daha iyi oldum. dedi gülerek.
ardından enişte de çıktı üzerini değiştirip odadan.
az önce kalktığımız yerlere geri oturduk eylül ile.
havadan sudan iki sohbet muhabbet ettik.
eniştemin gelmesi ve ablamın uyanması içerdeki gergin ortamı tamamen ortadan kaldırmasa da
en azından yumuşatmıştı.
-pardon lavabo ne tarafta. diye sordu eylül, ablama.
ablam zaten küçük olan evin tuvaletini eliyle gösterdi.
eylül tebessüm ederek teşekkür etti ve lavaboya girdi.
eylül'ün kısa süreli yokluğunu fırsat bilerek
aysel'e hesap sorarmışcasına
-sen niye başlamadın işe hala. dedim
-diyorum ama dinlemiyor ki beni ömer. dedi ablam araya girip.
-şu haftayı bi atlatalım da hayırlısıyla, iş kaçmıyor ya. dedi ablamın kürtaj tarihini ima ederek.
aysel'in ablamla bu kadar ilgilenmesi ne yalan söyliyim hoşuma gidiyordu.
ısrar etsem de aysel'in ne kadar inatçı olduğunu bildiğim için üstelemedim.
"gideceği varsa bile ısrar edersem ters teper" diyerek sustum.

*
derken eylül çıktı tuvaletten.
tekrar yanıma oturdu.
eniştemin ve ablamın başrollerinde olduğu arada aysel'in de lafa girdiği eylül'ün sadece dinlediği bi kaç muhabbet daha geçti.
saat 6'ya geliyordu.
-ben yemek hazırliyim. diyerek ablam kalktı oturduğu yerden.
-ben yaptım bi şeyler abla, sadece sofrayı kurucaz. dedi aysel ablamın ardından kalkarak.
tam beraber mutfağa gideceklerdi ki eylül de fırladı ayağa
-sen otur abla, biz ne güne duruyoruz. dedi ufaktan gülerek.
-ama beni pis alıştırıyorsunuz siz, olmaz böyle. diyerek istemeye istemeye yerine oturdu ablam.
eylül ile aysel mutfağa girmişti.
sesleri içeri geliyordu.
aradaki buzlar erimemişti ama eve ilk geldiğimizdeki soğukluk kaybolmuştu çok şükür.
aysel ile eylül arasında "sen bunu al, ben şunu getiriyorum" tarzında ufak diyaloglar geçiyordu.
kısa süre içinde sofrayı kurmuşlardı.
normalde ben de yardım ederdim ama mutfakta bir an bile olsa tekrar o gergin kualisyon 3'lüsünü oluşturmamak adına sofra tam hazır olana kadar kalkmadım yerimden.
sofra hazırlanmıştı.
önce ben sonra da eniştem ellerimizi yıkayıp oturduk yer sofrasına.
benim yanımda eylül, eylül'ün yanında aysel oturuyordu.
eylül'ün ayaklarını yana toplayıp zor bi pozisyonda oturmasından anlamıştım yer sofrasına alışık olmadığını.
utanmasın diye çaktırmadan dürterek benim oturduğum bağdaş kurma pozisyonunu işaret ettim gözlerimle "bak böyle yap sen de" der gibi.
önce yapmasa da 2 dk sonra o da bizim gibi oturmaya başlamıştı.
eylül'e bakmadan "yaaa geldin mi lafıma" diyerek güldüm içimden.
aysel bezelye ve pilav yapmıştı yemek olarak.
bir de ortaya bizim marketten aldığımız karışık turşudan çıkartmışlardı.
o kadar sıkıntı çektikten, o kadar şey aldıktan sonra sofrada bizim de tuzumuzun olması saçma da olsa mutlu etmişti beni.
yemeye başlamıştık.
pilav da bezelye de çok tuzsuzdu.
ben de farketmiştim.
belki ablam ve eniştem de farketmişti ama.
"yemek çok tuzsuz olmuş" diyen eylül, soğuk savaşın henüz bitmediğini gösteriyordu bizlere.
ayıp etmişti, farkındaydım, bırak aysel'i ben bile rahatsız olmuştum o laftan.
aysel'den bi karşı atak bekliyordum ama aysel hiç ummadığım bir şekilde
"tuzlu olmasından iyidir, çaresi burda" dedi ve gülümseyerek eline aldığı tuzluğu gösterdi.
eylül hariç ben dahil sofradaki herkes gülümseyerek onayladı aysel'i.
aysel şu bi kaç günde beni çok fazla şaşırtmıştı ve bu 1 hafta içerisinde de şaşırtmaya devam edecekti.

*
kısa süre sonra yemek faslı bitti.
önce eylül kalktı sofradan,
ellerini yıkamaya lavaboya girdi.
ardından ben kalktım.
ellerimi yıkayıp dışarı çıktığımda genç kızlar takımı sofrayı toplamaya başlamışlardı bile.
çok sürmedi sofrayı kaldırmaları.
aysel mutfaktan çıkarken
-bulaşıklar benim, kimse ellemesin. diyerek çantasından sigarasını aldı ve dışarı çıktı.
-ben de geliyorum. dedi eylül aysel'e.
çok şaşırmıştım.
sen nereye gidiyordun şimdi amk.
meraktan çatlamak üzereydim ki ne olur ne olmaz diyerekten 2 dk sonra ben de çıktım dışarı.
karşılıklı sigara içiyorlardı.
eylül'ü ilk gördüğümden beri ne elinde sigara görmüş, ne de sigara koktusu almıştım.
"o nerden çıktı" diyen gözlerle eylül'e baktım.
o an oracıkta sigaraya başlamış olma ihtimali yoktu.
dumanı baya baya içine çekmesi ve bazen de burnundan çıkarması beni doğrular nitelikteydi.
ben sormadan cevap verdi eylül.
-bırakmaya çalışıyordum, ama bırakılmıyor ara veriliyor bu merete. dedi
yanımızda gelirken çantası, elinde de sigarası falan yoktu eylül'ün.
içtiği sigaranın markasına ve aysel'in elindeki sigara paketine bakınca anladım sigarayı aysel'den otlandığını.
üzülmüştüm lan beyler,
evladının sigara içtiğini öğrenen ana gibi üzülmüştüm hem de.
ama içten içe de olsa muhabbet kurmaları beni rahatlatmıştı.
ikisi de hızlı hızlı çekti sigaralarını.
duman beni rahatsız ettiği için ben hafiften uzak duruyordum onlara.
derken sigarları bitti ve tam kapatmadığım kapıdan içeri geçtik.
aysel direk mutfağa geçti.
eylül de hiç bir şey demeden peşinden gitti.
kanka gibi takılıyorlardı resmen.
sesleri yine geliyordu içeriye.
aysel "ben yıkarım" diye ısrar etse de kısa süren bi pazarlığın ardından eylül de ortak olmuştu bulaşığa.
2 dk sonra ne yapıyorlar diye bakmadak için ayaklandım.
aysel köpüklüyor, bizim kız duruluyordu.
bizim çakal kolay olanı seçmişti kendisine.
içten içe mutlu olmuştum onları öyle görünce.
döndüm ve ablamın yanına oturdum.
-iyisin di mi. diye sordum.
-iyiyim ömer merak etme, hem nasıl iyi olmayayım baksana. dedi bizleri kastederek.
eliyle yüzümdeki yaralara baktı anlatmamı teşvik edercesine,
kafamı çektim ve bir önceki konumuza devam ettim.
anlatmayacağımı anlamıştı ki ısrar etmedi.
-pazartesi kaçta randevumuz. diye sordum.
ablam cevap vermeyince eniştem
-"sabah 9'da burda olun" dedi doktor, bazı hazırlıkları olacakmış. dedi
ablamın sorduğum soruya cevap vermemesi hala kürtaj kararını vermediğini gösteriyordu.
bir an "konusunu açsam mı lan acaba" diye düşünsem de içerden gelen eylül ve aysel kesti henüz girmediğim muhabbeti.
"önce bi eniştemle bi daha konuşayım da" dedim kendi kendime ve bu konuşmayı yine sonraya ertelemiştim.
"hem eniştem dururken bunu benim konuşmam enişteme saygısızlık olur" diye de düşünmüştüm.
saat 7'yi geçiyordu.
ben saati göstererek müsade istedim ablamlardan.
"daha erken ya otursaydınız, çay koydum ocağa" klişeleri arasında kalktık eylül ile.
eylül ve aysel dahil herkes birbiriyle vedalaştı ve çıktık evden.
arabaya doğru yürüdük.
henüz binmemiştik ki
-eve bırakıyorum seni? dedim eylül'e.
-olur, yoruldum bugün, dinleneyim biraz. dedi
arabaya bindik.
-akşam çıkar mıyız dışarı. dedi eylül.
şaşırmıştım.
akşamları sevgilisiyle dışarı çıkmaya alışık olmayan biri olarak afalladım bir an.
-olur. dedim sadece.
-peki o zaman alırsın beni evden. dedi.
-tamam. dedim ve sürdüm arabayı.
durağın oraya gelmiştim.
arabayı durağa parkettim.
-akşam çalışacak mısın ki? dedi.
-hayır, o nerden çıktı. dedim
-o zaman beni eve atacaksın. dedi haylaz haylaz gülerek.
ben evleri değiştiğimizi unutmuş eylül'ün eski benim yeni evime sürmüştüm direk arabayı.
yaptığı şakaya utandığım için gülmemiştim.
arabayı geri çalıştırarak eylül'ün yeni evine doğru sürdüm arabayı.

*
doğduğum evin kapısına çektim arabayı.
eylül indi arabadan.
vedalaşmak için ben de indim arkasından.
henüz çok yeni bir ilişki olduğu için, ve nerdeyse ilk ilişkim olduğu için o an nasıl vedalaşılması gerektiğini bile bilmiyordum.
o anki pgibolojiyle kafa bile tokuşturabilirdim eylül bana bıraksa.
allahtan topu bana atmamıştı.
ikimiz de cebimizden evlerin anahtarlarını çıkarttık.
bizim evin anahtarlığında küçük bi köpek maskotu, onun anahtarlığında ise fenerbahçe arması vardı.
bu işte bi terslik vardı ama yapacak bir şey yoktu.
utana sıkıla değiştik anahtarları.
elini uzattı,
elini uzattım.
-hadi görüşürüz akşam o zaman. diye tokalaşarak vedalaştık.
içimde sürekli artan bir mutluluk vardı.
aysel'den dolayı ablamla paylaşamıyor durumu duraktakilere anlatamıyordum.
birine anlatmazsam bu mutluluk içimde patlayacaktı.
daha fazla dayanamadım ve emrah'ı aramak üzere durağa ve aynı zamanda yeni evime doğru sürdüm arabayı.
arabayı durağın önüne parkedip girdim içeri.
rüstem abi bugün de taksiye çıkmadığım için kızgın gözlerle baktı bana.
o an için pek takılmadım.
telefonu kaldırarak direk emrah'ı aradım.
"çıkma dükkandan, seni almaya geliyorum" dedim.
emrah "tamamdır" dedi ve kapattık telefonu.
cemil usta zaten elimi yüzümün bu halini gördüğü için çekinmeden gittim dükkanın önüne kadar bu sefer.
arabayı dükkanın önüne bırakıp girdim içeri.
ikisi de ense yapıyordu.
emrah beni görünce direk kalkarak yanıma geldi cemil usta ise elindeki çayı yere bırakarak yanına gitmemi bekledi.
emrahla selamlaştıkan sonra cemil usta'nın yanına gittim.
son seferki gibi aynı iyimserlikle karşıladı beni
-naber evlat. dedi.
-iyiyim usta, emrah'ı almaya geldim hem seni de bi göreyim dedim. dedim.
-o göz hala görüyorsa iyi yaptın görmeye gelerek. dedi
sonunda laf vurdurarak da olsa ilgilenmişti benimle.
sevinmiş olsam da mahçup bi şekilde aşağı eğdim kafamı.
-şaka yapıyorum lan, üzülme hemen, hem sen böyleyse kim bilir onlar ne haldedir. dedi cemil usta gülmeyerek.
harbiden fena haldelerdi ama ben yapmamıştım.
işin kötüsü kimin yaptığını da hala bilmiyordum.
-neyse anlatmak istersen anlatırsın bi gün. diyerek sotesine çıktı cemil usta.
bu laflar cemil usta'nın söyleyeceği laflar değildi.
bi şeyi öğrenmek istiyorsa onu gibe gibe öğrenirdi.
kafam yine çok karışmıştı ama akşam eylül ile buluşacak olmanın sevinci ile kurcalamadım daha fazla.
emrah la ikimiz kalmıştık aşağıda.
-ömer sana bi şey dicem lan ben. dedi
-ne oldu abi. dedim
-ama bildiğini cemil ustaya farkettirirsen seni harbiden giberim bak. dedi
-tamam lan ne oldu söyle. dedim
-lan ama bak. diye lafı hala uzatıp son tehditini de yaptıktan sonra
-olum gibicem çatlatma adamı da söyle. dedim

*
-senin şu binleri kimin dövdüğü çıktı ortaya. dedi
-kimmiş lan. dedim merakla
konuşmadan gözüyle cemil ustanın odasını işaret etti gözleriyle.
-lan olum saçmalama cemil usta'nın haberi bile yok amk. dedim
ve hemen ardından emrah'ın konuşmasına bile müsade etmeden.
-lan bin sen mi söyledin lan yoksa. dedim
-bak ikidir günahımı alıyorsun gibicem artık ha. dedi
bu tepkisi emrah'ın net bir şekilde cevabı olmuştu.
-ee o zaman nasıl oluyor da haberi bile olmayan kavganın intikdıbını alıyor amk. dedim
-burda bizde kırmızı bi pejo 106 vardı ya. dedi
-eee. dedim
-o araba o binlerden birinin arabasıymış, biz arabayı yaptık, işi bitti, eleman da arabayı almaya gelmiş, geldiğinde de telefonla konuşuyormuş, telefonda "ömer miymiş muallaknin adı" falan tarzı laflar duyunca cemil usta pür dikkat kesilmiş, çaktırmadan dinlemiş telefonu. "iyi benzettik ama" falan gibi lafları duyunca dayanamamış "mevzu var herhalde genç" diye sohbet ediyormuş gibi sormuş cemil usta elemana. eleman da mal mal seni nasıl dövdüklerini anlatmış. o an hiç bişey dememiş elemana, senin hakkında çaktırmadan bi kaç detay daha sormuş. sen olduğuna emin olduktan sonra da arabayı teslim etmiş. hemen arkasından bizim yan dükkandaki 2 elemanı arabaya atıp düşmüş arkasına. eleman arkadaşlarıyla buluşmuş bi yerde. sonra gültepeye çıkarken tenha bi yerde kesmiş arabanın önüne bizimki, 4 kişilermiş, bizim çocuklar neredeyse vurmamışlar bile ama cemil usta öldüresiye dövmüş elemanları. hatta sonlara doğru artık dayanamayıp bizim çocuklar tutmuşlar cemil ustayı.
emrah bunları anlatırken ben şok üstüne şok geçiriyordum.
beni dövmek için neden taa gültepe'ye çıkardıklarını şimdi daha iyi anlıyordum.
"vay amk" dedim o an sadece içimden.
taşları yerine oturtmaktan kafam inşaat alanına dönmüştü amk.
-amk sen nerdeydin, neden tutmadın. dedim düşünmeden.
-amk hastanede değil miydim o akşam ben mal. dedi
-doğru lan. dedim ve kendimi biraz toparladıktan sonra
-sen nerden öğrendin peki bunları. diye sordum
-bizim yan dükkandaki çocuklar anlattı bi kısmını, olayı öğrendikten sonra da cemil ustaya sordum geri kalanını da. "ömer duyarsa seni giberim" diye diye zar zor anlattı. dedi
cemil usta beni emrahla parkta elim yüzüm yara içindeyken gördüğünde mevzuyu zaten bildiği için bir şey dememişti bana.
muhtemelen çocukları dövdükten sonra tekrar bana bi şey yapalar diye aklı takılmış, sadece beni görmeye gelip gördükten sonra da gitmişti.
emrah içerde üstünü değiştirmişti,
cemil ustaya "iyi akşamlar usta" diye seslenerek bindik arabaya.
-zütüm sana emanet biliyorsun di mi. dedi az önce öğrendiklerimi cemil ustaya belli etmemem gerektiğini 3. kez hatırlatarak.
-merak etme. dedim.
o gün öğrendiklerimi cemil ustaya yıllar sonra bile söylemeyecektim.
bu, emrahla aramızda sayısını bile bilmediğim bilmem kaçıncı sırrımız olarak kalacaktı aramızda.
ilk şoku atlattıktan sonra arabada sakin kafayla bir daha düşünmüştüm de
aslında cemil ustanın bu hareketi beni o kadar da şaşırtmamıştı.
o her zamanki cemi ustaydı işte.
zütüm sıkıştığında zütümü kurtaran,
kurtaramasam bile haberim bile olmadan intikamımı alan adam,
çoğu zaman babam,
bildiği her şeyi öğretirken hocam,
o her zamanki cemil ustaydı işte...