bu başlıkta sevdiğimiz şiirleri yazıyoruz

ben başlayayım

sen benim sarhoşluğumsun
ne ayıldım
ne ayılabilirim
ne ayılmak isterim
başım ağır
dizlerim parçalanmış
üstüm başım çamur içinde
yanıp sönen ışığına düşe kalka giderim.

nazım hikmet...

durmuşum bir köşe başında
verdiğim randevuda ölümü bekliyormuşum
ama yarın olmuyormuş say ki...

direncin en direnç zamanı
umudum ütopyamla kolkolaymış
ama sırtları bana dönükmüş
say ki ben bir türlü ölemiyormuşum.'

ölürsün... kapanır yollar geriye
ben mezarla sırdaş olur, beklerim
varılmaz hayale işaret diye
toprağında bir taş olur beklerim...

necip fazıl kısakürek

bekarlara ev vermiyorlar, doğru;
evlilere kız vermedikleri de doğru,
bu yüzden bir gün seni bırakırım ya,
tütünü bırakmak gibi bir şey olur bu.

evet, gün geliyor bıkıyorum senden
ama istanbul'dan bıkmak gibi bir şey bu... ''

(bkz: cemal süreya)

boynuna o yeşil fları sarma çocuk
gece trenlerine binme kaybolursun
sokaklarda mızıka çalma çocuk
vurulursun..

attila ilhan

en uzun ölümü günlerce tatmis
son demi yaklasan bir kurt var inde:
magranin agzini bir tas kapatmis,
acliktan ölüyor bir kurt icinde.

cig gibi tepeden inen kayanin
farki yok gitgide mezar tasindan.
kan siziyor bu kana doymiyanin
duvardan duvara vuran basindan...

gözünde karanlik ecellesirken,
az daha yastmak icin canini
her gün el kaniyle ziyafet ceken
koca kurt yaliyor kendi kanini.

at, coban, postunu omuzlarina,
koy artik meydana bütün varini:
ya cikar, ya cikmaz o kurt yarina,
yaylaya zararsiz sal davarini.

sakiyor magranin önünde sesin.
gec, atlim, belli ki ruhun kanatli.
atinin nallari tasa degmesin,
o zaman canindan olursun, atli!

ey cimen gözleri, papatya basi
bahara benziyen, yazi andiran!
bir kimildatirsan eger bu tasi,
and olsun, ölüme gelmistir siran.

kalbimi benzettin çırpınan kurdu
kapanan mağrayı gögsüm sayınız
bu açlık boğmadan ininde kurdu
yolcular bu taşa dokunmayınız!

(bkz: faruk nafiz çamlıbel)
(bkz: mağara)

son isteğin nedir?
sorusu,
çok, çok kolaydır,
ilk isteğin nedir?
sorusundan.

çünkü,
o soruyu
kimse kimseye soramadı,
korkusundan.

özdemir asaf