bu başlığa blog yazılarımı taşıyacağım

evet.. seviyeyi yükselteceğim bu başlıkta.

iyi kalpli, yalniz bir adam, bir gün bir koza bulur. kozanin icinde kücük bir tirtil vardir. adam çok sever bu tirtili, onunla tüm yalnizligini, tüm sevgisini paylasir.gel zaman git zaman tirtil büyür, güzel bir kelebek olur. adam, kelebegine hayran... birakamaz bir türlü...

aq naptın sen bu kadar uzun okumak istesem burda işim ne ekşiye gibtir olur giderim özet geç lan

yalnızlıkla uzun yıllardır tanışırız. o beni, ben onu sevsek de; uzun süre birlikte olmaktan sıkıldık. o, kendini atacak başka bir kapı arıyor şimdilerde. her kim olsa, benden iyi olacağını düşünüyor. oysa ben o yolu daha önce geçtim. sonra gittiği yerde insan, geldiğini mumla arıyor. hayat bu, bazen sıkılmak bile hepimiz için lüks kalıyor.

hayat durağan bir seyir izlemiyor elbette! şen kahkahaların ovalara yayıldığı dost sohbetlerinde, masa başında ülkeyi kurtardığım da olmuştur; aşkı izlediğim de ama hiçbiri, evden gizlice kaçıp, sevgilimle güneşin doğuşunu seyrettiğim o gençlik günlerinin tadını vermemiştir.

baktığım bütün güzellikleri gördüm diyemem, keza görüp bakmadığım da çok olmuştur. etrafımda duran çiçeklere karşı kör olup, uzaklarda bir deniz manzarasına vurulduğum anlar aklıma gelince, gözlerimin nasıl bir oyuna daldığını anlıyorum.

çok yüreksiz insan tanıdım, kötüye ise aşinayım. ademoğlu, çıkarları için ne kadar vicdansız olur bilirim. herkesin girmeye korktuğu sokaklarda, gece yarılarında tek başına yürürken anladım ki, cesaretten gelmiyor kabadayılık. belindeki silahtan daha büyük mermiler sıkabilir adam olana, güçlü bir kalp!

bütün suçu zamana atabilirim aslında. olmuş ve olmamış her şeyin bedelini takvim yapraklarına yükleyerek, sessizce sıyrılabilirim aklımın dipsiz karmaşasından.

anıları, hafızamızı silip atmazsak, yeniden başlamak zor iştir. hadi başladık diyelim, ne kadar devam edebiliriz ki? sen beni, ben seni, aynadaki yüzümüzden bile iyi tanırken, nasıl kandırırız aklımızı? barışmak, ruhumuzdaki eskimişliği silecek mi? önceden kimsenin oturmadığı bir eve taşınsak, daha önce keşfedilmemiş bir ada bulup içine sığınsak, hiç kullanılmamış eşyalar alsak, kendimizi kandırabilecek miyiz? yeni gibi olsak da, gerçekte biz yeni miyiz?

@1 gibtir git laaan

ayrılıkların arkasından biraz kendinizle kalmalı, yaşadıklarınızı sindirmek için zaman tanımalı, ruhunuzdan oluşan fırtınaların geçmesini beklemelisiniz. bunları yapmadan, çivi çiviyi söker diye, kendinizi başka bir kola atarsanız, elinizde kalan sadece daha fazla gözyaşı ve hayal kırıklığı olacaktır. böyle durumlarda, yani henüz kendinizi dinlemediğiniz, kalbinize tedavi olması için zaman vermediğiniz durumlarda, mıknatıs gibi sorunlu erkekleri çekersiniz. aklı başında, düzgün ve aşk isteyen adamlar, sizden yayılan hüznün kokusunu alır ve uzak dururlar. diğer tipler içinse, siz tam bir av olmuşsunuzdur.

kendini bu çemberin içine sokan kadın, hayatına hep sorunlu erkekleri çekiyor. her birlikte olduğu insanda farklı problemler görüyor. sonunda aşka ve ilişkilere olan inancını bitiriyor.bir ilişki nasıl bitmiş olursa olsun, canınız ne kadar acırsa acısın, çareyi başka birinde aramak yapılan en büyük hatadır. ruhsal olarak yara almış olduğunuz için, hırslarınıza, öfkenize, kırılmış gururunuza yenik düşerek, kendinizi daha kötü bir ilişkinin içine atarsınız. aklınız sizi doğru yönlendiremez. mantığınızın sesini duyamazsınız.

hızla yaşanan ve kısa süren ilişkiler, kadının ruhunda yaralar açmaya başlıyor. denize düşen yılana sarılır misali, acı bir tecrübe yaşayan bazı hemcinslerim, hemen kendini başka bir erkeğin kollarına atıyor. böyle olunca da, kendi içinde bir kısır döngü başlıyor. kuyruğunu yakalamaya çalışan kedi misali, sürekli daha yanlış ilişkilere ve daha çok acıya saplanılıyor.

sorunlu erkelerle çikmak

aradığı aşkı bulamayan, gönlüne göre bir ilişki yaşayamayan ve hep sorunlu erkeklerle karşılaşan bir kadın, sonunda kendini ne halde bulur?
i̇çinde bulunduğumuz şartlar, hepimizi biraz tüketmeye yöneltti. toplumsal bir değişim geçirirken, aşkın bunun dışında kalması, elbette mümkün olmuyor.

@35 bir nevi sanal günlük

blog ne lan?

bunları bilince, sahtekar bir aşkın kolunda heba etmiyor insan gönlünü ve hiç değmeyecek birine gözyaşı dökmüyor. aslında, o kadar değmeyen birine de sevdalanmıyor aklının yettiğince ve yalnızlığıyla mağrur bir çiçeğe dönüşüyor kadın. aşkın o büyük ve mucizevi ışıklarını görmeden, incin bir yatakta uyanmıyor. belki seven olur diye sokaklar boyu gezmiyor. kandırılmışlığı, ihaneti, korkuyu, hüznü yaşamıyor. yalnızlık insanı olgunlaştırıyor ve aşka giden en doğru yolu gösteriyor. biraz tek başına kalıp düşününce insan, kalbini, ruhunu temizliyor. arınıyor geçmişin kirinden, yeni ve bembeyaz bir sayfada hak ettiği sevdaya hazırlanıyor. bazen yalnızlık bile kadında asil duruyor….

kimi ayna karşısında, kimi öğrendikleriyle, kimi duvara çarptığında yüzleşir kendiyle, en çok o zaman lazım olur insan sevmek. ben her hayal kırıklığımın, kayboluşumun ardından gözlerime bakmayı öğrendim. koca evrende, bir kum tanesinden daha küçük olduğumu yalnız kaldığım ama kendimle çok kalabalık olduğumda anladım. anladım ki, bir tek sevmek kurtaracak beni, bizi, hepimizi…

sizi tüketen ve bir kısır döngünün içine sürükleyen ilişkilerin, ruhunuzu kirletmesinden ve inancınızı çalmasından başka bir etkisi daha vardır. şansınız sonunda güler ve istediğiniz gibi biriyle karşılaşırsanız, onu tanımayabilirsiniz. onu da diğerleri gibi zannederek, için için şüphe duyar, sürekli didikler ve kuruntu yapmaya başlarsınız. yaşadıklarınız sizi bambaşka bir bakış açısına sürükler, her erkeğin ve ilişkinin size acı vereceği kararına ulaşırsınız. sürekli sorunlu erkeklerle çıkmak, sonunda sizi de sorunlu yapacaktır. aklınızı, ruhunuzu ve kalbinizi temiz tutabilmek için, kendinizi sakının.

seviyeyi düşürmüşsün ama