merhaba sevgili ben bu yazıyı aslında yazıp yazmamak konusunda uzun süre kararsız kalmıştım ama nihayetinde ben de dün akşam ki Barış abi gibi ben de anlatacağım ulan olacak…

https://youtu.be/L5ozF8HuT4k

Şimdiden de belirteyim sayın okuyucum ya da gelecekte bu yazıyı tekrar okumak gafletinde bulunacak olan ben!
Bu yazıda bir amaç yok sadece geleckte tekrar okumak inci sözlüğe bir hatıra bırakmak ve kendimi denemek için yazıyorum...

Edit: beyler okuyan bir kişi bile varsa devam ederim okuyan kişi kendini belli etsin

Edit2: okuyan ve takip eden panpalara çok teşekkür ederim yarın devam etmeyi düşünüyorum mümkün olursa herkese iyi akşamlar saygılar

2015 yılında başladığım inci sözlükte yazarlık hayatımda bir çok yazardan etkilendim örnek aldım ben de onlardan gördüğüm farklı mizah eleştiri ve uzun yazı kalıplarını örnek alarak bir çok yazı yazdım yazmaya çalıştım. Yeri geldi eleştirildim beğenildim kınandım hakarete uğradım ama en nihayetinde içimdeki yazarlık tohumu durmadan büyütmeye devam ettim.
Belki de içimde ki yazma isteğini bu hikaye ile öldüreceğim artık optimist olmak istemiyorum...
Çok fazla kaybettim...

Her şey lisenin bittiği zamandan sonra kendi mesleğimi biraz yapmak, azıcık maddi imkan kazanmak ve heves almak için bir çok özel hastaneye cv bırakmakla başladı. Nitekim o yıl da Adana da bulunan bir devlet hastanesinde taşeron bir şirkette işe başladım yaklaşık olarak 3 aydır hemen hemen çalışıyorum ve kendi alanımda uzmanlaşmaya ve statümü arttırmaya başladım.

Not: yazıyı not defterine yazarak tamamladım şimdi kesip buraya atıyorum

Çok net hatırlamamakla birlikte aralık ayı falandır kesin benim bölümümü değiştirdiler artık eski bölümün yanında ki bölümde çalışıyorum iş aşırı yoğun ama 8 katlı bir blokta tek dezenfeksiyon personeli ben olduğum için herkesle yani tabiri caizse 7 den 70 e herkesle muhatabım velhasıl çok net hatırlamamakla birlikte bir Çarşamba günümüydü neydi evet 16 ocak 2019 Çarşamba günü, bir aksilik mi var bilmiyorum aşırı derecede yoğun bir gündü -1. Kattan tut 8. Kata kadar sanki bombardımana tutuluyorum :( öyle bir talep varki sanki dezenfeksiyon kıtlığı var
Neyse sabahtan akşama kadar sürdü yani mesai bitimine yaklaştı yukarı katlardan kendi bölümüme gelene kadar yetiştiremedim işi aslında genelde ben bu işi hep binliğe vururum akabinde yine değişen bir şey olmadı. Devam :D

Neyse zor da olsa kendi bölümüme geldim saat 15:30 ve hemen hemen yapılması gereken 8 ya da 9 oda vardır muhtemelen 3 saniye sürmemiştir bir kalkınma planı yaptım ve vın * )) işim hızlı bitsin diye sur dibinde at keser gibi anında giriyorum ve çok uzun sürmüyor işim devamında bir odaya girdim 10 numaralı oda, çok eminim o oda olduğundan ben hızlı bir giriş yaptım içeriye fakat içeride yatan birisi vardı saçlar kazınmış yatakta yatıyor beyaz örtüyü gözlerine kadar çekmiş minik gözleriyle bana bakıyordu. Bir an duraksadım baktım gözlerine korktuğunu hissedebiliyordum.

Durdum ve bir süre bakıştık “geçmiş olsun dayı .d :ss” tam bunu demenin eşiğine gelmişken birden kafa yapısının biraz daha küçük olduğunu fark edince sadece geçmiş olsun dedim çünkü bir erkeğin kafası bu kadar kadınsı olmazdı * neyse, sorun nedir diye sordum zorlanarak cevap veriyordu bunun farkındayım ama gerçekten bu denli hoş bir bayanın burada olmasının nedeni neydi acaba? Bunu gerçekten çok merak ediyordum.

isimlerimizi öğrenmemiştik daha zaten ağzında salyalar biriktiği ve çok az sesi çıktığı için dediklerini anlamakta epey güçlük çekiyordum. Ben işi bırakmıştım sanki Metin2 de kılıç çevirme atarken hamle yemiş gibi oldum bir an, çünkü benim gün boyu iş yaparken sağa sola takılıp yaptığım hınzırlıkların durmundan farklı bir durum yaşadığımın farkındayım.
Bu kızın sesi beni büyülemişçesine durdum kaldım. Anlam veremiyorum bu duyguya! iş çıkışı zamanı yakındı fakat bu benim umrumda değildi ne de olsa daha sisteme defter girişi olacak zaten geç kalcaktım iyice bıraktım aceleyi asıl ilgimi çeken şey yatakta yatan o kızdı.

işimi yapmaya devam ettim bir yandan da o kızla konuşuyorum. Asıl niyetim kızı dinlemek ve ona ne olduğunu öğrenmek olduğu için işimi aşırı yavaş bir şekilde yapmaya devam ettim. Zor da olsa anlayabiliyordum onu, yaşadığı rahatsızlığı ve neden olduğu durumları dili döndüğünce anlattı bana. Bir an duraksadım bu duruma nedensizce çok üzüldüm sadece geçmiş olsun diyebilmekle yetindim başka ne diyebilirdim ki.

Fark ettim de aslında benim odaya girmemle birikte düşündüğü olumsuz şeyler de aklından biraz olsun dağılmıştı ona yönelttiğim küçük sorular neticesinde aklındaki olumsuz düşünceleri bir nebze dahi olsa gitmişti bunu fark edebiliyordum.
işime bir yandan da devam ederken aynı zamanda konuşuyorduk baş ucuna geçtim beni göremeyince başını yukarı doğru kaldırdı tatlı gözleriyle bana bakmaya çalışıyor kıyamam bak o an gözlerimin önüne geldi şimdi gözlerim azıcık yaşardı :D neyse ondan sonra yarın ameliyata gireceğim çok zor bir ameliyat olacak, eğer bundan sağ çıkarsam herşey daha iyi olacak diyordu, koymuştu bu açıkçası koskoca bölümde en genç olan sensin neden yaşlılar varken sen ölüyon aq :((( ama hakikaten bu çok koymuştu…

En son odadan çıkmaya yakın adın ne diye sordum jkdfhfhgjt diye cevap verdi :D tamam tamam neyse ama adını anlamamıştım gerçekten galiba üç kere söyledi de ben anlamadım en son gittim masadaki gözlem formundaki barkoddan okudum adı Aylin di (isimleri ne olur ne olmaz diye değiştiriyorum) son bir kez döndüm ve çok güzel bir isminiz var dedim istemsizce belli belirsiz gülümsedi ve ben de tekrardan geçmiş olsun diyerek odadan ayrıldım.
Diğer odalardaki işimi ise her zamanki hızından ödün vermeden hızlıca bitirdim sonuçta iş çıkışı yakındı ve aslında yetişebilirdim de nitekim öyle de oldu ofise geçtiğim de istem işi bile çok uzun sürmemişti normalde bunların bile bende yarattığı mutluluk verici bi duygusu olurdu ama garip bir his vardı içimde akabinde benle beraber eve kadar gelecek olan… sahibini bulmuş küçük bir elem’in hikayesi mi desem, bilmem…

Evet nihayetinde bölümdeki tüm işlerim aşırı stresli bir günün ardından bitmişti ki uzun saatler sigara içmediğim için krizde gibiydim açıkçası bir an önce kendimi açık havaya atma gereksinimi duydum, hızlıca dışarıya çıktım hava kararmaya daha yeni yüz tutmuş loş bir akşamüstü görüntüsü vardı, etrafa bakındım herzamanki gibi insanların bir garip telaşı gözler önünde aşina duruyor şaşılacak bir durum yoktu yani. iyi o halde ben de kulaklığımı takarım ve güzel bir müzik eşliğinde yolculuğuma başlarım diye düşünüyordum ama hala içimde yer edinememiş bir duygu var bunun ne olduğunu hala anlayamıyordum, en sevdiğim hareketli yabancı şarkılar çalıyor ama hislerim onların temposuyla paralel değil sıkıyordu beni.

içinde kaç tane var, eve kadar yetermi yoksa durup bir yerden alayımmı muhakemesi yapıyorum, yeterdi bana eve gidene kadar, ama mutlaka gidip migrostan bir paket uzun marlboro ve damak çikolata almalıydım çünkü bu gün ayrı bir stresli ve yorucuydu…
Yola yönelmemle birlikte paketten bir sigara alıp her zamanki çakma tütün eksperliği taklidini yapmaya başladım.. sigaranın tütününü burnuma dayayıp tütünün hafif buruk kokusunu almak, bunu neden yapıyordum hala anlayabilmiş değilim devamında cebimden çıkan ve dünyada her deseninden yalnızca 40 adet olan antika zippo çakmak. Anlayamıyorum neler oluyor çakmak bile solgun yanıyor sigaraya benzin tadı gelmiyor, ne açılırken ne de kapanırken istediğim sesi çıkarmıyor kulaklıkta çalan müzikten nefret edercesine bir sıkıntı basıyor…

Elimi cebime attım sigara paketini çıkartıp
Karşı kaldırıma geçtim, otobüsün de gelmesine biraz var. Şimdi sakin kafayla bu gün bana ne olduğunu düşünebilirim. Sadece sakin ol ve düşün, sana ne oldu ?
Aklımın odalarında kaçan tavşanı küçük bir bocalamanın ardından yakalamam neticesinde bana ne olduğunu anlamam çok uzun sürmedi. Sadece içimdeki merhamet duygusu ve yalnızlığın harman olup şaha kalktığı bir gündü. Umursamayan ben’e ne oldu neden sadece bu gün bu duygu ruhuma derinden hakim?
Aylin…
Evet sebep bu, onu ilk an erkek sanmam ve yanılmanın ardından gelen muhabbet, tanışma ve benim bir kız için yanıp tutuşuyor olmamın ilk günü..
Hava kararıyor sokak lambaları iyice şehrin görüntüsünü esir almış durumda, soğuk bir his tüm yüreğimi kaplamış, derin duygu ve düşüncelerin içerisinde garip bir akıbette bulunan ben’e acımış bir gözle bakıyorum. işin içinden çıkamıyorum çünkü Aylin’i düşünmeden yapamıyorum. Bu kız yarın büyük bir ameliyata girecek ve kendi söylediğini baza alaraktan çok zor bir ameliyat olacaktı. Ayaklarımın soğuktan mı yoksa korkudan mı titrediğini bilmiyordum ama beni büyük bir panik aldı.

Karşıdan bir otobüsün geldiğini gördüm, müsait bir noktada el kaldırıp durdurdum içeri geçip ücreti verdikten sonra şoförün yanındaki tekli koltuğa oturdum zaten akşam saati pek fazla binen de olmaz otobüse. Telefonumu açıp boş boş kurcaladıktan sonra müzik listesine girdim binlerce kategoriden hiçbiri ilgimi çekmiyor, yıllardır yabancı müzik dinlerim ama galiba bu yorucu günün sessiz sakin bir akşamında gıcık bir memnuniyetsizliğin esiriyim e ne yapayım sarmıyor dedim ki arabesk müzik mi açsam hani şu üzülen insanların dinlediği üzücü olan müzikler, Hah işte onlar..

Vakur bir tavırla biraz sonra hislerime en iyi tercüman olacak olan şarkıyı buldum;

Duman - Haberin Yok Ölüyorum
( https://youtu.be/r-DgkPS9Ids )

Bahsettiğim gibi çok sıradan bir akşam görüntüsü ve şehri hiç bu kadar sıkıcı boş ve yalnız görmemiştim. Sokak lambalarının sayıyorum yol bitsin diye; bir, iki, üç, dört, beş... Lise stajlarında çıkıp yol aldığımız o yürüyüş parkuru bomboş, turuncu bir ışık altında karanlığa gömülmüş eski ve yıpranmış banklar yaprakları dökülmüş ağaçlar bazen kaldırım üzerinde yürüyen insanlar neden dikkatimi çekmiyor?
Bu soru karşısında kendime yanıt veremedim, o halde sıkılmaya devam dedim ve son durağın olduğu sokağa geldik. Gıgımı çıkarmadan diğer yolcuların arasında efendi efendi indim, ceketimin yakasını düzelttikten sonra beklemeden iç cebimden sigaramı çıkartıp yaktım. Kaç tane sigara içtiğimin farkında değilim ağzımın içi zehir gibi galiba aç olmamın da getirisi üzerine atıştıracak bir şeyler de almalıyım ki zaten 100 metre ileride migros var.

Müzik dinleyerek ilerliyorum birkaç dakika sonra ulaştım ve elimdeki izmariti çöpe atıp mağazaya girdim giriş kısmındaki standlarda minik kaktüsler satılıyor zaten ikinci otobüse bineceğim ve epey de zamanım var. Ben çok severim büyük mağazalarda yavaş yavaş gezmeyi vakit geçirmek için birebir ve benim de çok sevdiğim bir hobimdir kendisi *

Biraz gezindikten sonra bir çikolata ve sigara aldım kendime, fakat kasadaki kadının bana bir alana ikincisi bedava olan bulaşık süngerini satmak için verdiği uğraş karşısında net bir ifade takınarak ve kibar kişiliğimden ödün vermeden uygun bir dille ihtiyacım olmadığını söyleyip mağazadan çıktım. Çıkarken gözüm hep o kaktüsteydi, uzun ince dikenli ve küçük saksıda...

Dışarı çıktım ve kaldırımın üzerinde saate baktıktan sonra ilerlemeye başladım ışıksız bir ara sokağa girdim aklımda hala Aylin var acaba şimdi ne yapıyordur?
Durmadan onu düşünüyorum ama neden düşündüğümü ve neden üzüldüğümü de bilmiyorum. Belki de benim yaşımda ki bir kişiyi ilk defa bu halde gördüğüm için bana çok dokunmuştu.

Hala zamanım vardı ara sokağın bitiminde karşıya geçmek için üst geçide yöneldim merdivenlerin yanındaki çınar ağacı tüm yapraklarından feragat etmişçesine yalnız ve ıssız, bütün merdivenler kurmuş yapraklarla kaplı her adımda ezilen yaprakların çıtırtısını dinleyerek çıkıyorum. En yukarıya çıktığımda biraz nefeslenmek için durdum yoldan geçen arabalara bakıyorum ışıklar insanlar hafif sisli bir akşam, ben hayatımda hiç bu kadar yalnız hissetmemiştim fazla vakit kaybetmeden diğer tarafa indim.
Telefonumu çıkartıp Aylin'in Instagram profiline tekrar girdim hesabı yabancılara gizliydi sadece küçük bir daire içindeki profil fotoğrafına bakarak küçük bir iç çektim; ah be keşke orda hiç olmasaydın!

"Kitaplar ve hayvanlar dünyanın en güzel şeyleridir"

Aslında odasından çıktıktan hemen sonra küçük çaplı bir araştırma neticesinde kendisi hakkında bir çok şeye ulaştım ama hakkında bilmediğim bir çok şey vardı bir dünya şey...

Otobüs geldi, bu gün son kez biniyorum ve artık eve gidiyorum. Yoruldum, hem fiziksel hem ruhsal.
En arka koltuğa geçip kafamı cama yasladım müzik listemi açıp Mazzy Star - Fade Into You şarkısını açtım gözlerimi kapattım bir süre şarkının ağır tonuyla klibindeki karakterleri kendim canlandırmaya başladım, bitimine yakın buna benzer başka parçalar eşliğinde içimdeki bunalımı bastırmaya çalıştım, yol bitti ve artık eve geldim