üzerimi değişip dersaneye dönüyordum. aradı beni. otobüsteydi. yazdıklarım için teşekkür etmişti. ve ben o an umut bağladım yine. konuşmaya devam ediyorduk. zamana bırakmış gibi birşeydik. ama tam olarak eminde değildim. bundan dolayı çok tartışıyorduk ama küçük tartışmalar. birgün yine öyle olunca beni yanlış anlamışsın dedi. zamana bırakalım dedi zamanın ne göstereceği belli olmaz diyip kapadık konuyu. böyle böyle devam etti. hergeçen gün bir başka şeyden tartıştık üzüldük ama daha çok yakınlaştık. ben çok hata yaptım çok kıskançtım ve onu çok kasıyordum. en son maratonda italyan biriyle çektiği fotoğrafı kıskanmıştım ve beni sınırlandırman hoş değil demişti. o andan sonra hatamı anladım ve komple değişmeye çalıştım. ama olmadı. ben birisine onun kız arkadaşım olduğunu ima etmişim. oysa bunun bilinmesini istemiyordu ve bundan bana çok kızgındı.

arada bir çok olayı atlayıp finale geliyorum.
ama şunları anlatayım; ona tüyaptan kitap aldım içine oluşturduğum yapay dille notlar bıraktım çok sevindi teşekkür etti ve c.tesi sinemaya gidelim dedi. ama arkadaş grubumuzla. o benim yüzüme bile bakamıyordu utanıyordu. otobüsünü beklerken hep sola geçiyordu. otobüse bakıcağını zaman beni görmemek için çünkü utanıyordu. ama ben çok seviyordum aldırış etmiyordum buna. c.tesi sinemya gidiyormuyuz diye sordum anneme söylemedim dedi. üzülmesin istedim tamam dedim uzatmadım. ama kırılmıştım buna. sonra dersanede kalacakmısın diye sordum hayır dedi. sınavı varmış eve gidip ders çalışıcakmış yine tamam dedim..

o gün dersanede benden hep kaçıyordu. beni görünce lavaboya yada kızların yanına gidip konuşuyordu. çıkışta biraz konuşabilirmiyiz dedim. bizim işimiz var dedi. o anıl-onun en yakın arkadaşı- ve berke-onların sınıfındaki yeni eleman-. yine kırılmasın isteyip ısrar etmedim. sonra yunus emreyle gidiyorduk ki önümüze geldiler takip ettim. beraber floya girdiler. bana yalan söylemişti. o gün çok kırıldım yine. arıyordum açmıyordu. defalarca aradım. sonra onlar yürürken aramıştım anıl telefona baktı "o"na birşeyler dedi konuştular açmadı. o an çok kötüydüm. aradım özgür ve diğerleri geldi beraber oturup dertleştik. sonra bana 5e çeyrek kala mesaj attı eve gidince arayacağım diye. düşün bana fizik çalışıcam dedi ama daha eve varmamış bile. bekledm saatlerce arasın diye. baktımki facebookta açık saat 7 7buçuk 8-9a kadar arayıp yazmadı. sonra müsait değilim gece ararım yazdı. bende bana yalan söyledin yazınca wpden konuşmaya başladık. bana çok kızmış birine onun kız arkadaşım olduğunu ima ettim diye ki hala bilmiyorum kime ne demişim. bende ona anlattım birşeyler. sonra evdekilerle sorun yaşadı gelirim dedi. gelmedi. dün sabah yazdım iyimisin diye evet iyi olmak için uyudum dedi. ve aramak istedim onu kabul etmedi. ama konuşmam gerek dedim. ona anlattım ve özür diledim. birdaha kasmıycam yanına gelmiycem sen istersen gelirsin falan yani en zor duruma soktum kendimi ya sen yönet ne istersen o olsun dedim resmen. oysa bana uzunca bir metin yazdı beni bir kaç ay yalnız bırak dedi. elveda bayrağını çekti. ağladım. hemen evden çıktım. yolda ona ya sen ya hiç dedim. o halde hoşçakal yazdım. o günden önce anılla konuşmuştum anıl sence olurmu dedim açık açık söyle dedim zannetmiyorum dedi. bende ona intiharın imasını ettim.

cebimdeki son parayla çakı aldım. hep içtiğim ormanlık alana girdim. ritim bozukluğum vardı. sigara içmek bana göre değildi anında tüm vücudum ağırlaşıyor düşüp kalıyordum. bu işi kafam yerinde değilken yapıcaktım. ama yapamadım ağaca dayanıp 5dk durdum.

ben onu herşeyden çok sevdim. aylarca yalvardım tanrıya. ya o ya hiçti gerçekten. dayayıp koluma 13-14 kegib açtım bileğimde. sonra ağlamaya devam ettim. ailem arkadaşlarım onlar ne yaptıda haketti bunu. ama sadece "o"nu düşündüm. rehberde kim varsa aradım anıl özgür yunus cemre. ama kimse açmadı. sonra cemre mesaj attı. iyimisin diye. hayır dedim koş gel dedim. noldu deyince resim yolladım. hemen ilk yardım malzemesi alıp geldi. 2 saattir dışarıdaydım hava soğuk ve yağmurluydu. becerememiştim intiharı bile. ve ben hastaneye giderken "o" gelmedi. cemre seniin yüzünden oldu dediği halde gelmedi.

yani beyler harbiden değmiyor. ha şu varki hala seviyorum. ister salak ister başka birşey değin. bu tek taraflıda olsa gerçek aşk. gibsen zor alışırım. şuan bile bir merhaba dese diriltir beni. herneyse başkalarının hatasından feyz alın ve anlatıp rahatlayayım istedim. ve şunuda anlatayım. dün beni aradı. 5dk konuşmak için beni asla affetmeyeceğini söyledi. öyle konuştuk bir süre. ve ben ona 11 haziranda hazır ol dedim o zaman kadar seninle hiç karşılaşmıycam ne bir mesaj ne bir telefon hiç birşey. dersanesini değiştiricek. ve belki yurtdışına çıkar okumak için. onu kırdım üzdüm kafamda çok büyüttüm. ama önüne geçemiyorum bu sadece kaybetme korkusu...