Rezzz tutabikir qimqi

Şimdi yanlızım. Kimseler yok, zombiler dışında tabi. 2 aydan fazladır Bakünün sokaklarında tek başıma dolaşıyorum. Tek maksadım kuzeydeki kampa gitmek ama nerde olduğuyla ilgili hiç bir fikrim yok. 2 aydır kampın olduğu yeri gösteren bir harita falan arıyorum ama bir türlü bulunmuyor. Donanımım iyi ama. Durumlar kontrolden çıktığı zaman, bunların olacağını anlamıştım o yüzden askeri karakoldan gereken herşeyi almıştım. Land Rover Defender marka bir zırhlı aracım var. Otomatik tüfek, makineli, tapanca ve.s bir sürü silah almıştım. Birde aracımın üzerinde .50 kalibre var. ilk günlerde bu yaratıkları öldürmek zor geliyordu bana. Onların artık insan olmadığını kabullenemiyordum. Sonra alıştım. Her gördüğümde bastım tetiğe,1 ,2,3,4,5 geberttim hepsini. Elim titremiyor, öldürmek artık benim için sıradan bir şey. Kampla ilgili bir ipucuyla yanı sıra şehirde benim gibi hayatta kalmış başka insanlarıda arıyordum. Ama yoktu kimseler. Cesetler vardı sadece. Yerde yatan ve yürüyen cesetler. Geceleri teyzemin evine gidiyordum. Teyzem ve ailesi salgın çıktığında yurtdışındaydılar. Kendilerinden bir haber alamadım bir daha. Zaten salgın tüm dünyada etkiliydi galiba. Evin altında küçük bir barınak vardı. Orada kalıyordum. Fark edilmesi güç bir yerdi o yüzden orada içim rahatdı.

Beyler okuyanlar varsa belli etsin seri girerim partları ona göre

Bu gün erkenden kalktım. Aracıma iyice silah, cebhane falan topladım. 50 kalibreyi kontrol ettim. Baküye çok yakın olan Hırdalan kasabasına gitmeye karar vermiştim. Orada bir kaç büyük askeri karakol vardı, belki o karakollarda harita falan kalmıştır. Ayrıca üniversitem, yani bu salgın çıkmadan önce okuduğum üniversitede Hırdalandaydı. Uzaktanda olsa bir görüp eski günleri hatırlarım belki. Bir daha geri gelmeyecek günler...
Saat 08:00 da yola koyuldum. Kasabaya ulaşmak için 2 yol vardı. Şehrin içiyle ve çevre yolu. Çevre yolu daha uzun olsada onu seçtim, şehrin içiyle gitmek çok tehlikeliydi. 2 buçuk saate kasabaya varmıştım. Eski karakol binasına ulaşmama az kalmıştı. Üniversitenin kampüsünü görüyordum artık. Tam önünden geçecektim. Araç kampüsün giriş kapısının önüne geldiğinde durdum. indim araçtan. Eskiden güzel günlerimin olduğu bu kampüse bakıyordum öylece..Ama o an dikkatimi çeken bir şey oldu. Kampüsteki binalardan birinin üzerinde kırmızı bir bayrak dalgalanıyordu. Neydi bu? Acaba birileri mi vardı ve biz buradayız diye işaret mi vermek istiyordu. Biraz düşündüm. Kampüse girip o binayı kontrol etmeye karar verdim. Ama bu çok tehlikeliydi. Kampüsün içinde neyle karşılaşacağımı bilmiyordum. Silahımın emniyetini açıp araca oturdum. Direk giriş kapısına sürdüm, kapıdaki engeli kırıp kampüse girdim. Ortalık sakindi. Hızlı bir şekilde tepesinde bayrak olan binanın önüne geldim. Araçtan indim. Elimde silahımı sıkıca tutmuş, binanın girişine bakıyordum. Kapıdaki camlar kırılmıştı. içerisi karanlıktı, ışık falan yoktu. Ama içeriye bakmaya karar verdim. Belki birileri hala hayattaydı ve yardım bekliyordu. Belki, bu yardım bekleyen kişi üniversitede beraber okuduğum arkadaşlarımdan birileriydi yada çok sevdiğim hocalarımdan biri. M4A1'e monte ettiğim el fenerini yaktım ve içeriye adım attım. Bina 4 katlıydı. ilk katı dikkatle kontrol ettim. Kimseler yoktu. Merdivenin önüne geldim. Yukarı çıkacaktım.

Partları seri giriyorum ama okuyan yok galiba ben bi yemek yiyim geldiğmde 4-5 kişi olursa devam ederim

Gitmeden bi part atıyım belki yazarlığı olmayanlar okuyordur (ümidini kaybetme filmi aklıma geldi amk)

Merdivenleri yavaş yavaş çıkmaya başladım. ikinci kata gelmiştim. Önümde uzun bir koridord vardı ve karanlıktı. Sınıf odalarının çoğunun kapısı açıktı. Birde arka tarafta 5 öğretmen odası vardı. Hangisinden başlamalıyım acaba? Sınıf odalarına bakmaya karar verdim. Koridorda daha iki adım atmıştım tam bu sırada koridorun öbür ucundaki merdiven taraftan boğuk sesler duymaya başladım. O yaratıkların sesiydi belli. Hemin geri adım attım. Buraya geldiğime pişman olmuştum zaten kahretsin! Hemen dışarı çıkıp arabama atlayıp burdan gitmeliyim. Tam merdivene geldiğimde önümdeki öğretmen odasına baktım. Yeliz hoca ve Ziynet hocaya aitti bu oda. Benim ingilizce hocalarım... çok severdim ikisinide. Ve el fenerinin ışığını kapıya tuttuğumda farkettim. Kapıda bir yazı vardı. Bıçakla çizilmiş bir yazı. Ne olduğunu tam okuyamadım ama odaya girip bakmaya karar vermiştim. Hemen oraya koştum, kapıyı kontrol ettim, kilitli! içeride birileri var kesin. Tahta kapıyı tekmeyle kırdım, tam içeri girecektim ki birileri ateş etti, tam kafamın üzerinde kapının çerçevesine geldi mermi. Hemen geri çekildim, iki el daha ateş edildi. Ateşi kesin, ben yardıma geldim! diye bağırdım, içeriden birileri gel diye cevap verdi. Odaya girdim. Allahım şükürler olsun Yeliz hocam burada, yaşıyor. Birde güvenlik görevlisi Mesut abi vardı odada. Elinde tapanca vardı. Bana ateş eden oydu. Beni o yaratıklardan sanmış heralde. Hoca beni tanıdı tabi. Yardım geldiği için sevinçten ağlayacaktı nerdeyse. iyimisiniz diye sordum. Birşeyi yoktu. Ama Mesut abinin durumu pek iyi değildi. Sol kolu bezle bağlıydı ama yinede kan akıyordu. Adam yaralıydı belli. Bu sırada dışarıdan yaratıkların seslere daha iyi duyulmaya başlamıştı. Silah sesini hepsi duymuş olmalı.

Rezerved

-Hocam hemen çıkmalıyız dedim. Burada kalamayız. Siz Mesut abiye yardım edin, ben önden gidip yolu temizlerim. Odadan çıktık. Merdivene taraf ilerlerken birkaç metre önümüzde bir kaç zombi çıkıverdi. Namluyu doğrultup bastım tetiğe. Hepsi yere yığıldı. Merdivene ulaşırken, hemen yanındaki pencereye koştum. Dışarı baktım. Kampüsün diğer yönlerinde bir sürü zombi vardı. Hepsi silah sesini duymuş olmalı. Hemen aşağı indik. Mesut abinin çok acı çektiği yüzünden belliydi ama sesini çıkarmıyordu. Dışarı çıkıp araca ulaştık. Mesut abiyi arka koltuğa oturttuk. -Hocam bunun nasıl çalıştığını biliyor musunuz? diye sorum Yeliz hocaya. 50 kalibreden söz ediyordum. -Hayır ben ömrümde silah kullanmadım dedi. Öylede biliyordum zaten.
- O zaman hocam, direksiyona geçmelisiniz.
-Ama Nail? Ben nasıl...
-50 kalibreyi mi kullanmak istersiniz?
Yeliz hoca hiç bir şey demeden hemen direksiyona geçti. Ben aracın üstündeki makinelinin başına geçtim.
-Hocam asla durmayın, anladınız mı? Ne olursa olsun durmak yok, yoksa hepimiz burda gebeririz!

Araç hızla kampüsün çıkışına dorğu ilerlemeye başladı. Kısa süre sonra zombiler aracın önüne koşuyorlardı. Sayıları gittikçe çoğalıyordu. 50 kalibreyi hedefe doğrultup bastım tetiğe. Silah şiddetli bir sesle çalışmaya başladı. 50 kalibrelik kocaman mermiler yaratıklara isabet ettikçe etrafı kan gölüne dönüştürüyordu. Bazen mermilerin kopardığı vücut uzuvları yola düşüyordu. 50 kalibrenin önünde durmak delik deşik olmak demekti. Zamanında karakoldan aldığım bu silahı aracımın üzerine monte etmekle çok iyi yapmıştım. Makineli titreyerek ateş ettikçe benim içimdeki korku öfkeye dönüşüyordu. Önüme çıkan hiç bir yaratığı sağ bırakmak istemiyordum. Araç çıkışa yaklaşmıştı bu arada. Binadan çıkışa kadar yol 50 kalibre mermilerin parçaladığı cesetlerle dolmuştu, bense tetiğe basmaya devam ediyordum. Maksadım öldürmekti, becerdiğim kadar çok yaratık gebertmek. Bundan zevk almaya başlamıştım..

Kampüsten çıkmıştık. Araç yolda baya hızlı ilerliyordu, artık peşimizdeki yürüyen cesetler gözükmüyorlardı. Hırdalan kasabasına doğru ilerliyorduk. Yeliz hoca arabanın hızını düşürdü. Önce neden hızı düşürdüyünü anlamadım ama sonra nereye gitmesi gerektiğini bilmediğini anladım. Ama bana gidilisi yeri sormak yerine başka bir şey söyledi.
-Ünsal beyide almalıyız. Burda bırakıp gidemeyiz.
Şaşırdım aniden. 50 kalibrenin başından indim aracın içine geçtim.
-Ünsal hocada mı yaşıyor?
-Evet Ünsal bey ve karısı yiyecek bulmak için kasabadaki markete gittiler. Sen gelmeden az önce.
Ünsal hoca ve karısı Damla hanım her ikisi bizim üniversitede çalışıyorlardı. Onların hayatta olduklarını öğrenince şaşırdığım kadar sevindi ayrıca. Aracı markete sürmeyi söyledim ve yeniden 50 kalibrenin başına geçtim. Kasabada da bu lanet olası yaratıkların olma ihtimali çok yüksekti.
Market çok uzakta değildi. Kısa sürede oraya vardık. Ama buna karşın market baya büyük bir yerdi. Eğer Ünsal hoca ve karısı hala içerdeyse onları aramak için birilerinin içeriye girmesi lazımdı. Mesut abi yaralıydı. içeriye gidecek halde değildi. Yeliz hocamıda tabi ki içeriye gönderemezdim. iş bana kaldı yine. Silahımı alıp indim araçtan. Yeliz hanıma işleri ters gitmesi durumunda hemen burdan uzaklaşmasını söyledim. Evimin-evdeki barınağımın anahtarlarını verdim ve tabi ki adresi tarif ettim.

Beyler şukular gelmeden devam etmicem emek var bu hikayede amk uyduruk gibiş hikayesi anlatmıyorum burda

Rezerveysın

Partlar hazır şuku bekliyorum beyler önceki hikayemde hemen paylaştım şuku filan göremedim amk pamuk eller şukuya

Evet uyduruk zombi hikayesi anlatıyorsun gibiş değil ama güzrl yazıyorsun bin

Hadi be panpa bekletme bizi diğer puştlar gibi
Bu arada helal olsun çıksın kitap alıyorum kardeşim kazansın amk

Şuku vermek için üye oldum yazasana huurnun fırlattığııı

Hadi lan sabaha kadar senimi beklicez

Silahımın şarjörünü kontrol edib kapıdan içeri-markete girdim. Markette pek falza bir şey kalmamıştı. Heralde salgının ilk aylarından panikleyen insanlar markete akın edib ne var ne yoksa herşeyi alıp zütürmüşler. Nerdeyse boş rafların arasıyla ilerliyordum. içeride hayat işareti yoktu. Herşey çok sessizdi, ölüm gibi sessiz. Marketin arka tarafına gelmiştim artık. Ne Ünsal hocadan ne Damla hocadan nede malum yaratıklardan bir eser yoktu. En azından zombilerle karşılaşmadığım için biraz rahatladım. Namluyu indirip dolaplardan birine yaslandım. Nefes almaya, stressten kurtulmaya çok ihtiyacım vardı. Tam bu sırada dışarıdan silah sesi duyuldu. Önce bir el sonra 2 sonra 3 ve sonra seri gibi duyulmaya başlandı. Çatışma vardı dışarıda. Hemen geriye çıkışa koşmaya başladım. Çıkışa vardığımda, aracın yanında elinde silah tutan adamı tanıdım, Ünsal beydi bu. Mesut abide araçtan inmişti. Her ikisi ateş ediyordu. Ateş ettikleri tarafa baktım. Sokağın kuzey tarafı. Zombiler araca yaklaşıyordu. Hemen arabaya! - diye bağırdım. Herkes yerine geçti. Ben yine 50 kalibrenin başına çıktım. Ateş ede ede çevre yoluna ilerlemeye başladık. Az sonra zombiler gözden kayboldular. Yeliz hoca tarif ettğim adrese sürüyordu aracı. Çevre yoluna çıkınca, silahın başından inip aracın içine geçtim. Ünal bey nereye gittiğimizi sordu. Bu arada Damla hanımda araçtaydı. Benim barınağı anlattım ona.

HD yayınlarında bir tanem anladım. Bu nedenle bilgilerin doğruluğunu garanti etmemekte bir tanem anladım ama bu iyi geceler kaç gün daha iyi oldum ama bu kadar uzun süre devam 3