Büyük bir patlama oldu. Gözümü kapamıştım. Açtığımda BMP alevler içindeydi, ona yakın bulunan bazı askerlerinde cesetleri yanıyordu. BMP'den kurtulmuştuk sonunda. Askerler neye uğradıklarını tam çözememişlerdi. Yine bastım tetiğe, Mesut abiden otomatik silahtan ateş ediyordu. Diğer arkadaşlarda ön taraftan destek veriyorları. Bu sefer ateş üstünlüğü bizim tarafa geçmişti. Ayrıca ruslar çapraz ateş altında kalmışlardı. Kayıp veriyorlardı. Çatışma 25 dakika falan sürdü. Sadece 6 rus askeri sağ kalmıştı. Geri çekilerek ara evlerin arasına girdiler ve kaçtılar. Evden çıkıp diğer arkadaşların yanına gittik. Ekibimize 3 kişi katılmıştı artık. Bunlardan 45-50 bir adamdı adı Aliydi. Diğer iki kişi 30 yaş civarındaydılar. Yerliye benzemiyorlardı hiç. Biraz sohbet ettiten sonra yanılmadığımı anladım. ikisi amerikalı karı-koca bir çiftdi. Adamın ismi Martinez, kadınında ismi Kaitlyn'di. Daha sonra Ali bey bana tüm durumu özetledi.
- Biz Baküdeki ABD büyükelçiliğinin personeliyiz. Kaos ortaya çıktıktan sonra büyükelçiliğin bomba sığınağında saklandık. Ama gıda ve suyumuz bitiyordu. Ayrıca kuzeyde kamp olduğunu biliyoruz. Oraya gitmek için büyükelçiliği terk ettik.
- Peki ya ABD vatandaşı elemanlar? Onları almak için ABD uçak falan yollamadı mı?
Ali bey kafasını salladı sonra devam etti. Söylediği şeyler korkunçtu.
-Bak evlat, ABD kimseyi almak için yardım yollamadı, çünki artık Birleşik Devletler diye bir şey yok. Başka devletlerde yok. Salgın heryeri vurdu. Kaos her ülkede. Şu rus askerleri var ya neden buradalar sanıyorsun? Çünki Rusya ordusu diye bir şey kalmadı artık, herkes bir tarafa dağılmış. Bunlar gibi ellerinde silah olan askeri birliklerde şehirleri dolaşıp önlerine çıkanı yağmalıyorlar, bu şekilde geçiniyorlar.
- Peki 9 kişi olduğunuzu söylemiştiniz?
-Evet 9 kişiydik. Büyükelçiliğin sağ kalan tüm elemanları sadece 9 kişi. 6 kişiyi yağmacılar öldürdü. Sadece 4 kişi kaldık.
Ünsan hoca artık gitmemiz gerektiğini söyledi. Herkes gitmek için toparlandığında Ali bey bir ricada bulundu.
- Arkadaşlar, yağmacıların öldürdüğü arkadaşlarımız burdan pek uzakta değil. Onları gömüp sonra gitmeyi rica ediyorum sizden.
Herkes bu fikri kabul etti. Biz kendi aracımıza, yeni arkadaşlarda rusların bırakıp gittikleri kamyona oturdular. Cesetlerin olduğu yere gitmeye başladık...

Sonunda üsse vardık. Girişler açıktı. içeriye girdik. Ama umduğumuzdan çok farklı bir şeyle karşılaştık. Üs bombardman edilmişti. Heralde devlet kontrolü tamamen kaybetmeden önce taburun zombiye dönüştüğünü öğrenip onlardan kurtulmak için üssü bombalamıştı. Ama gözüken şu ki bir faydası olmamış. Üs darmadağın olmuştu. Burda silah falan aramak anlamsızdı. Bizim olayın şokundayken ileriden bir sürü zombi çıkıp bize taraf gelmeye başladı. Arkadan bizi kovalayanlarda üsse ulaştılar. Bu sefer fena sıkışmıştık. Etrafımızı yüzlerle zombi çevirmişti ve hepsi zırhlıydı. Mühimmatımız iyice azalmıştı. Üssün yüksek duvarlarını aşmak için tek geçitte zombi kaynıyordu artık. Yani geriyede yolumuz yoktu. Anlaşılan etrafımız kuşatılmıştı. Ben hariç herkes araçtan indi. Ben 50 kalibrenin başında kaldım. Herkes elde silah araçların etrafında mevzilendi. Mermimiz bitene kadar çarpışacaktık. Zombilerin vücudunda zırhın kaplamadığı noktalara ateş etmeye özen göstererek savunuyorduk. Her saniye çember daralıyor ve mermilerimiz hızla azalıyordu. 50 kalibreye son mermi kutusunu takmıştım. Durmadan sıkıyordum. ileriye, geriye, sağa, sola, her tarafa. Çünki her taraftan geliyorlardı. Ve aniden korkunç bir ses duydum. Tetiğe basarken silahın çıkardığı çıt diye bir ses. Oysa ateşlenirken gürültülü bir ses çıkarması gerekti. Evet bu çıt sesi korkunçtu çünki silahta merminin kalmadığı anldıbına geliyordu. 50 kalibre sustu. Elimizdeki otomatik silahlar zombileri durdurmaya yetemezdi. 50 kalibre benim hayat sigortamdı ve artık işeyaramaz bir metal parçası olmuştu. Anlaşıldı, maceranın sonuna geldik. Kaybettik. Artık herşey anlamsızdı. Diğer arkadaşlar umutsuzca otomatik silahlardan ateş ediyorları. Benimde otomatik silahım vardı ama ateş etmiyordum artık. 50 kalibreye yaslanıp öylece durmuştum. Dua ediyordum. Ama kurtulmamız için değil. Çünki imkansızdı. Sadece eski günahlarımın bağışlanması için dua ediyordum. Kafamı silahın üzerine koyup gözlerimi kapadım. Etraftaki silah sesleri ve çığlıklar aldırış etmiyordum. Sanki hiç biri yokmuş gibi. Gözlerimin önüne eski günler geldi. Ailem, arkadaşlarım. Hatta şuan yanımda olan hocalarım. Ama böyle elde silah değil, üniversitede sınıf odasında. Yeliz hocayı koridorda her gördüğümde bana bakıp gülümsemesi. En sevdiği öğrencisiydim. Yada Ünsal hocanın fıkraları. Hiç komik değillerdi ama hoca kırılmasın diye yalandanda olsa gülerdik. Gittikçe dahada eskiye gidiyordu anılarım. O zamanlar ne kadarda güzeldi dünyamız. Ama biz yok ettik o dünyayı. Her türlü pisliği biz çıkardık! Sonundada bu salgın çıktı. Öyle güzel bir dünyaya sahipken o kadar iğrençlikler yaptık ki sonunda tanrı cezalandırdı bizi. Ve sonuna geldik işte... Gözlerimi açmak istemiyordum. Hayal dünyam gerçek dünyadan çok daha güzeldi şimdi. Bu yüzden son dakikalarımı hayal dünyamda geçirmeye karar vermiştim. Artık hiç bir şey duymuyordum. Ne silahları ne çığlıkları. Hafif ama gittikçe artan bir rüzgar duymaya başlamıştım. Hah... ölümün rüzgarıydı heralde. Vücudum bu yaratıklar tarafından parçalandıktan sonra ruhumu alıp zütürecek rüzgar...