Ben Gia gayri intihari adam

Birazdan okuyacaklarınızın gerçek veya yalan olup olmadığı hakkında bir şey söylemeyeceğim. Bunu kendiniz anlayacaksınız.

iki kişi okuduğunu belli etsin yazmaya devam edeceğim. "Rez Gia" yazmanız kâfidir.

Aydın'da doğmuştum. Babam avukat, annem ise anasınıfı öğretmeni idi. Eğitimime çok önem veriyorlardı. ilkokulu özel bir okulda okudum. Ailemin üzerime bu kadar çok düşmesine rağmen, çok vurdumduymaz bir hâlim vardı. Dersler konusunda ise çok başarılıydım. Çalışmazdım ama aileden gelen zekâm vardı.
Asosyaldim.
ilkokul böyle bitti.
ilkokuldan sonra direk özel bir lise ve dershaneye yazıldım.
Derslerde uyuyordum ama özellikle matematik dersinde üstüme yoktu.
Hoca uyandırır uyandırmaz tahtaya bakıp cevabı söylüyordum.
Artık lise 3 oldum. Maddi durumumuz iyiydi. Giyimim de yerindeydi. Sınıfta sevgilisi olmayan tek ben vardım.
Karşı cinse karşı aşırı ilgisizdim.
Ailem bu durumu garipsiyordu. Pgiboloğa zütürmek istediler, reddettim.

Bir gün babam okuluma gelmiş. Müdür beni çağırdı.

Beyler boşa yazıyorum. Okuyan iki kişi istedim sadece. iki kişi gelsin devam edeceğim.

Servise çıkar çıkmaz çocuğun yanına gidiyorum.

içeride babası ile birlikte oturuyor. içeri girip direk konuşuyorum.
(Gia=ben, Çocuğun babası=Çb, Çocuk=Ç,)

Gia: Sırtındaki kemer izini kim yaptı?
Ç: Öyle bir şey yok abi.
Gia: Biliyorum, öyle bir şey var. sırtını açmak istemiyorum. Söyle kim yaptı?
Ç:(ayakkabılarına bakarak susuyor)
Gia:(babasına dönerek) Sen bilmiyor musun kim yaptı?
Çb: Bilmiyorum doktor bey. Ama dediğim gibi kendi kendine zarar veriyor.
Gia:Kimse kendi sırtına kemerle vuramaz.
Ç:Abi ben sana bir soru sormuştum.
Gia: Söyle bakalım ne sormuştun?
Ç: Doktorlar sigara içer mi abi?
Gia:Sen sırtının sırrını anlat ben de anlatacağım.
Ç: Tamam.

Odadan çıkarken çocuğun babasının, çocuğa bakışlarındaki değişimi farkettim bir an.

O melek gibi adam, çocuğa şeytan gibi bakıyordu.

Beyler trenddeyiz lakin ilk partta 1 şuku 5 çugu var. insanlar doğal olarak hikayeyi okumuyor. Sizden ricam hikayeyi beğendiyseniz ilk partı şukulamanız. Böylece önyargıları kırıp hikayenin okunmasını sağlayabiliriz. Teşekkür ederim.

Meslektaşım 3 yıldır aynı cümleyi saklıyor:

"Doktorlar da sigara içer mi?"

Pek az kişi biliyor eskiden onun da pgibiyatrist olduğunu.

Ben tanıyorum meslektaşımı. Herkesten daha çok.

Şu an yanında, ellerini tutuyorum ve gözlerinin içine bakarak konuşuyorum;

"EVET GiA DOKTORLAR DA SiGARA iÇER."

Meslektaşım sayın "ilker Burhan KARADAĞLI" Anısına...

BAKIRKÖY RUH VE SiNiR HASTALIKLARI HASTANESi
PgibiYATRi SERViSi-4
ODA-620
Uzm. Dr. ilker Burhan KARADAĞLI.

Ellerimde morfin sülfat, diazem,morfin hcl ve kırmızı reçete ile satılan bir kaç ilaç daha var.

Kırmızı saçlı kadın ilaçları tanıyor, bıyık altından gülümsüyor ve şöyle diyor:
(kızıl saçlı kadın=KKK)
KKK: Anladık doktorsun ama istediğin kafayı onlar vermez sana.
Gia:Ben kafa falan istemiyorum. Ne istediğimi de bilmiyorum. Geldim işte.
KKK:Demek pgibolog olma sırası bende şimdi?
Gia:Her ne diyorsan öyle olsun.
KKK:500 lira lazım.
Hiç düşünmeden hesap kartımı veriyorum. içinde 22.750 TL var. Para umrumda değil.
KKK: Hastanede kal sabah olmadan gelirim yalnız servisten çıkış işlemlerimi hallet.
Gia:Tamam çık izinlisin.

Aradan bir saat geçiyor bahçedeyim. Yola doğru bakıyorum.

Servise çıkıp hemşireler ile tanışıyorum ve hastaların yanına gidiyorum. Hepsi birer zombi gibi geliyor.

Duvara kafasını vuran mı dersin, ninni söyleyen mi.

Yüzümde gram mimik yok. En son hastamız AMATEM'den yeni çıkmış. Eski bir eroin müptezeli, kızıl saçlı bir kadın.

Odasına girdiğimde sinirleniyor. Ters ters bakıyor.
Bende hâlâ sıfır mimik.
Pek konuşmuyorum. Polikliniğime iniyorum. Odamda hayırlı olsun çiçekleri. Sağlık hizmetleri müdürü Arif Kaya.
idari ve mali işler müdürü Ali Sülü.

Derin bir gibtir çekiyorum. Kendimi bildim bileli sevmiyorum idarecileri.

Sekreter kızın yüzüne bile bakmadan ilk hastayı çağırmasını söylüyorum.

Kapı açılıyor.

Çalışmalarım sonuç vermişti. O yıl sınavda Aydın birincisi çıktım.

Annem anasınıfı öğretmeni olmasına rağmen babama göre daha idealist ve başarı konusunda açgözlü idi. Bu yüzden başarıma seviniyor, gözü başka bir şey görmüyordu.

Babama gelince,o da seviniyordu lakin bu durumumu kabullenemiyordu. Onlardan sıkıldığımı düşünüyordu. Farklı bir ile gitmem gerektiğini düşünüyordu.

Tıp okumayı seçmiş, tercihlerimi bu yönde yapmıştım.

Sonuçlar açıklandı. Gelen üniversite şöyle idi:

Tıptan sıkılıyorum.

Aileme anlatıyorum durumu. Annem demediğini bırakmıyor, babam ise mutlu. ilk defa ot gibi yaşamayıp, tepkimi koyduğuma mutlu oluyor.

Kararımı veriyorum.

TUS'a giriyorum.
Ruh sağlığı ve hastalıkları.

5 yıl daha okuyorum. Kafaya koyuyorum, pgibiyatrist olacağım.

5 yıl da geçiyor.
Annem, babam emekli oluyor.
Kardeşim benim küçüklüğüm gibi. Çok başarılı. Her alanda.

Yaşım 30.
Yaka kartıma bakıyorum: "Uzm. Dr. X Gia"

ilk iş günüm.

Polikliniğe geçmeden önce servise çıkmam lazım.

Yaşım 30 ve ben pgibiyatri servisine gidiyorum. Saç kalmamış başım ve beyaz önlüğüm ile.

Müdürün odasına gittim. Rehberlik hocası, müdür ve babam oturuyorlardı. Müdür başladı konuşmaya:
M:Bak evladım, biliyorsun burası seçkin bir okul ve sen de seçkin bir ailedensin. Hepimizin temennisi ilk önce sağlığın, sonra geleceğin. Velhasıl pek sağlıklı durmuyorsun. En azından ruh sağlığı olarak. Bu nedenle rehber öğretmen ve baban da burada iken neden böyle durgun olduğunu anlatır mısın? Ciddi bir durum varsa bilelim.

Gia:Ciddi bir durum yok hocam. Hayatım çok iyi hatta. Sadece durgun hissediyordum. Dışardan mutsuz gibi görünebilirim ama iyiyim ben.

M: Anladım, peki oğlum. Yine de bir şey olursa haberimiz olsun. Hadi şimdi dersine gidebilirsin.

Babamın beni pgiboloğa zütürmeye ikna etme hayalleri de böylece suya düşmüştü.

Onlar boş vakitlerinde evlatları ile vakit geçirmek, eğlenmek istiyorlardı lakin ben öyle bir evlat değildim.

Bunun üzerine ailemin yeni çocuk yapma düşüncesi olduğunu öğrendim bir şekilde. Değişik bir duyguydu. Sanki bu olmadı, tekrar deneyelim gibi bir şeydi.

Bu şekilde bitti lise 3. Sonra derslerim iyi olmasına rağmen kendimi ders çalışmaya adadım. Çok büyük adam olacaktım ben ama ne olacağım hakkında bir fikrim yoktu. Yine de çalışıyordum.

9 yaşında, ayakkabılarına bakarak odaya giren bir erkek çocuğu, arkasında çiftçi olduğu belli olan bir adam. Kır saçlı.

Çocuğu görünce tüm gerginliğim gidiyor,gel bakalım diyorum. Yanaşıp oturuyor.

Çocuğun babası ilk önce cebinden bir sigara paketi çıkartıyor. 1996 senesinden kalma bir Tekel 2001. Konuşmaya başlıyor:
-Sigarayı bıraktığım zamandan beri evde saklıyorum bunu. Bunlar eski sigaralar. Eski insanlar gibidirler. Bir o kadar anı ve bir o kadar tat bırakırlar insanda. Küçük bir hediye ama maneviyatı yüksek. Lütfen kabul edin.

Sigara içmiyorum ama yine de alıyorum paketi.

Paketi alır almaz çocuk konuşuyor:
-Doktorlar da sigara içer mi abi?

Ne cevap vereceğimi bulamıyorum bir an ve şöyle diyorum;

istanbul üniversitesi, Cerrahpaşa tıp fakültesi.

Yaşım 18.

Tıp fakültesine başlıyorum.

Ailem, sosyalleşmem için bana ev tutmuyor. Özel bir yurtta kalıyorum. Faydası olmuyor. Ben yine durgunum, derslerim hâlâ iyi.

Kendimi derslere veriyorum. Sosyal ortamım hala sıfır.

Ders çalışmam ve bu kadar derslere yoğunlaşmamın karşılığını alıyorum ve Cerrahpaşa tıp fakültesini birincilikle bitiriyorum.

Artvin'de pratisyen hekim olarak çalışıyorum.

Annem başarımdan mutlu, babam şüpheli.

Geçen zaman diliminde kardeşim de oluyor. Bir nevi ilgi üstümden düşüyor ve rahatlıyorum tabi.

2 ay pratisyen hekim olarak çalıştıktan sonra o gelişme oluyor:

-Kalbini dinleyeceğim korkma.

Çocuk, sırtımdan dinleme abi diyerek sırtını sıkıca kapattı.

Tamam dedim.

Steteskopu göğsüne sokarken göz ucu ile ensesinden sırtına doğru baktım.

Kemer izleri!

Hiç bir şey belli etmedim, zaten amacım da kalbini dinlemek değildi. Sırtını hep kapatıyordu. Şüphelenmiştim ama birden çözülecek gibi durmuyordu olay.

Babasını çağırdım. Yatış işlemlerini halledin, oğlunuz servise yatırıyorum dedim.

Telaşlandı biraz. Yine de tamam dedi.

Bu olayın üstüne bir ton hasta geldi geçti ama benim aklım hâlâ o çocukta idi. Akşam olsa da servise çıksam diyordum.

Akşam oldu nihayet.

Servise doğru yürüyordum.
30 yaşında,kel ve beyaz önlüğüm ile.

Hızlıca bir düşündüm, tekrar odaya girsem olmazdı. Elimi önlüğümün cebine attım. Tekel 2001. Bir dal çıkarıp koklayarak yürüyorum serviste.

Bir ses işitiyorum.

"-Eroin kelimesini duyunca, intihar kelimesini duymuş kaskatı kesilen insan müsveddelerindensin sende! Oysa intiharın eroini, sigarası olmaz. Zehir zehirdir!"

Kızıl saçlı kadındı bana böyle seslenen.

Kelimelerin ağırlığı zihnimde dönüyordu.

Bahçeye çıktım zihnimde o cümle:

"insan müsveddelerindensin sende!"

Elimde Tekel 2001.

Mesai saati çoktan bitmiş ama ben hâlâ oradayım.

"BAKIRKÖY RUH VE SiNiR HASTALIKLARI HASTANESi"

Tekel 2001'i cebime tekrar koyuyorum ve servise çıkıyorum. Kimseler yok. içimde kötü bir his var.

Açıyorum o çocuğun kapısını, içeride kanlar içinde yatıyor çocuk.

Tek başına.

Son nefeslerini veriyor anlaşılan.

6 yıllık tıp bilgim, onun geri döndürülemeyeceğini söylüyor ilk bakışta.

Kapıyı kapatıp yanına gidiyorum.

Koma pozisyonu veriyorum.

Kan kusuyor...

Tahminime göre Aortunda kegib var.

Bıçaklanmış.

iç kanaması var.

Söyle abi diyor, doktorlar da sigara içer mi diyor hâlâ.

Çıkarıyorum paketi yakıyorum bir tane ve uzatıyorum çocuğun dudaklarına.

Bir tane de kendime yakıyorum.

Hayatımda ilk sigaram.

Onun da.

Anlat delikanlı kim diyorum.

Babam diyor.

Taciz babam diyor.

Kemer babam diyor.

Bıçak babam diyor.

Kaçmak babam diyor.

Korkaklık babam diyor.

Sigara düşüyor dudaklarından.

Duman sensörleri çalışıyor.

Birazdan gelir herkes.

Ben,30 yaşında adam. Çocuğun cesedine sarılıp hayatımda ilk defa ağlıyorum.

Doktorlar da sigara içer abicim diyerek ağlıyorum.

Saat 20:35.

BAKIRKÖY RUH VE SiNiR HASTALIKLARI HASTANESi'NDEYiM!

Beyaz önlüğüm kan içinde.

Şu an ihtiyacım olan iki şey var.

Sigara.

Bir meslektaşımdan paketini istiyorum, veriyor.

Doktorlar da sigara içer mi diyorum?

Susuyor.

Morfin sülfat bulmam lazım!

Narkotik ilaç dolabını açıp buluyorum ve doğru kızıl saçlı kadının yanına koşuyorum.

-Bu bir sır. Seninle konuşalım, başbaşa söyleyeceğim bunu.

Tamam diyor çocuk.

Babası başlıyor konuşmaya:

-Doktor bey size karşı açık konuşacağım. Oğlum geçen sene benim abim tarafından cinsel tacize uğradı. Oğlum da abimi öldürdü. 12 yıl hapis cezasına çarptırıldı ve şu an hapiste. Bu oğlum tacize uğradı. O günden beri içine kapanık. iş güç yüzünden ben pek ilgilenmiyorum ama annesi şu sıralar kendine zarar verir iken yakalıyor. Mecbur getirmek zorunda kaldım.

Çocuğa bakıyorum, utanmış bir vaziyette gözleri yerde.

Sekretere ve babasına dışarı çıkmalarını söylüyorum. Çıkıyorlar. Çocuğa şöyle diyorum:

Kimseler yok.

Kırmızı saçlı kadın gelmiyor. Hesap kartım da yok. Kadını şikayet etsem ben de suçlu duruma düşeceğim.

Kendime gülüyorum ulan kimlere güveniyorsun diye. Gitti 22 bin diyorum. 2 aylık maaşım.

Şafak sökerken bayılmışım. Gözlerimi açıyorum, kolumda serum.

Kanlı beyaz önlüğüm hâlâ üzerimde.

Ellerimi cebime zütürüyorum. O Azrail çerezi ilaçlar hâlâ cebimdeler.

Yeter mi? Yetmez.

Aritmal bulmam lazım diyorum.

Ruh ve sinir hastalıkları Hastanesi'nde nereden bulacağım kalp ritmi ilacını?

Bulmam lazım. Serumu çıkarıp geleceğimi söylüyorum, kalkıyorum ayağa.

Hastane eczanesinden temin ediyorum ilacı ve 20cc'lik bir enjektör buluyorum.

Ne yaptığımı bilmiyorum ama mutluyum. Tuvalete girip tüm ilaçlardan enjektöre çekiyorum ve kanlı önlüğümün cebine koyuyorum enjektörü.

Serumumun başına dönüyorum. Meslektaşım gerek yok takmana diyor. itiraz ediyorum. Takalım, biraz uyuyacağım diyorum ve serumu takıyoruz.

Yanıma bir tane stajyer kız çağırıp serumun içine elimdeki enjektörü enjekte etmesini söylüyorum. itiraz etmiyor.

Paravanı çekip serumu hafifçe açmak istiyorum.

Dur diyorum. Ne yapıyorum ben? Telefonumu çıkarıyorum.

Kardeşime, anneme ve en önemlisi babama güzelce bir veda mesajı yazıyorum.

Gözlerim kan çanağı.

Açıyorum serumu yavaşça.

Üç, dört damla kanıma karışıyor, hafifliyorum bir an.

Kalbimde hafif çarpıntı. O aritmalı katmayacaktım diyorum.

Bir ses duyuyorum:

"DOKTORLAR DA SiGARA iÇER Mi ABi?"

Var gücümle bağırıyorum "DOKTORLAR DA SiGARA iÇER LAAAN!" Diye.

Bir karartı.

Kestik..

Serum çıkarılıyor, doğru başka bir hastaneye sevk ediliyorum.

3 kez arrest oluyorum.

1 ay sonra başhekim konuşuyor:

"Doktorumuz yaşadığı posttravma sonrası kalkıştığı intihardan sonra beyin hücrelerinde kalıcı hasar meydana geldi... ... Artık sadece yürüme, yemek yeme, tuvaletini yapma gibi işleri yapabilecek. Mental olarak 9 yaşında kalacak."

3 ay sonra bir oda veriliyor.

BAKIRKÖY RUH VE SiNiR HASTALIKLARI HASTANESi'NDE.

Pgibiyatri servisi-4 oda no:620 de.

Artık sabahtan akşama kadar kafamı duvara vurarak ve sigara içerek hep sayılıyorum:

"DOKTORLAR DA SiGARA iÇER Mi?"

3 YIL GEÇiYOR

Resimde ne yazıyor anlayabilen var mı