aynı yerde çalışıyoruz. ben onu şubat gibi görmüştüm ama kimdir, necidir öğrenemeyince vazgeçmiştim. haziran sonlarına doğru o beni buldu. ben tesadüf sanıyordum ama aslında şubattan beri o da beni görmüş. tanıştık, oturduk konuştuk. kafalarımız uyuştu, aşağı yukarı zevkler ve renkler uyuşmuştu, öyle çok aman aman güzel değildi, kısa boyluydu, ama sevimli ve komik bir kızdı, tuhaf bir gülüşü vardı, özellikle güldüğünde etrafımızdakilerin nasıl baktığını hiç düşünmezdim, kimin onunla ilgili ne düşündüğü hiç umurumda değildi. bu kadar iyi gitmesi benim hayatımda normal değildi, ki oldu da.. işyerinde buluşursak etrafına bakar, ha iyi tanıdık yok derdi. akşam buluşmak için iş çıkışında herkes gitsin öyle çıkalım dedi. bir sabah günaydın mesajında masasının fotoğrafını gönderdi, arkadaki panoya asılı çiçek kartlarını okuyacağım aklına bile gelmemişti. aslında sevgilisi olduğu halde benimle takıldığı gerçeği kafamın içinde bağıra bağıra geliyordu. ama ben tüm şüpheciliğimi bırakıp onu her şeyden çok sevdiğim ve değer verdiğim için güvenmeyi seçtim ve hayatımda bir defa aklım yerine duygularımla hareket etmek istedim. açıkçası uzun zaman sonra mutluydum ve benim tarafımdan bozulmasını istemedim.
9 temmuz'da buluşacaktık, saat için mesaj attığımda dedesinin vefat ettiğini moralinin bozuk olduğunu ve buluşmayı bu seferlik iptal etmemizin mümkün olup olmadığını sordu. ben cenazeye gideceğini düşündüm, tabii ki hiç sorun değil dedim iptal ettik. akşam nasılsın, iyi misin dedim. aradı, sana bir şey söylemem lazım dedi. kavga dövüş giden 1 yıla yakın ilişkisi varmış, benim çok mükemmel biri olduğum için bilmem gerektiğini düşünmüş. yoksa bana umut verdiğini, beni kullandığını düşünürmüşüm. düşünmüştüm de biraz geç kalmıştı yani. ama iyi anlaştığımız için takılmaya devam edecekmişiz. kafamdaki uğultudan başka bir şey duymuyordum o esnada, benim düşünmem lazım dedim telefonu kapattık böylelik.
sizi bilmem ama bana sevgilisi olan bir kızla, sevgilisi gibi orda burda gezmek doğru gelmedi. çünkü benim sevgilim olsa, ben elin adamıyla geç vakitlere kadar gezip tozmasını kabul etmem. ben bir hafta kadar hiçbir şey yazmadım ona. sonra o mesaj attı, ne oluyor neden konuşmuyorsun dedi. aşağı gel konuşmamız lazım dedim. geldiğinde o rahatlığından dolayı o kadar normalmiş gibi anlattı ki her şeyi. sevgilin vardı da neden benimle tanışmak istedin dedim, ne yapayım her yerde görüyordum seni diye sallamasyon bir cevap verdi. onunla kavgalısın o zaman dedim, hayır onunla en iyi olduğum zamanıma denk geldin dedi. istesem seni yedekte tutardım dedi, biraz sinirlendim o ara, biraz söylendim önce sonra ona her şeyi çoktan fark ettiğimi söyledim. özellikle panodaki kartları söylediğimde şok oldu, nasıl yani o nerden aklına geldi dedi. bir ara planlar yaptı, şuraya gideriz, şu filme gideriz diye. erkek arkadaşınla gidersin, olması gereken o dedim. işin aslı, onu aşağı çağırdığımda kafamdaki plan itin zütüne sokup çıkarmaktı. ama karşıma gelip gözümün içine baktığında bir şey engel oldu bana, eskiden olsa çok rahat yapardım ama bu defa yapamadım. görüşmeyelim bile diyemedim, kendisi sordu görüşmek istemiyor musun artık diye.
buradan sonrası benim hatalı olduğum kısım. onu bırakmak, vazgeçmek yerine peşinden gittim. bana ne yaparsa yapsın onu hala seviyordum çünkü. 5 defa daha iletişime geçtim. her defasında ben sana umut vermek istemiyorum, benden beklentin olmasın lütfen dedi. ama sözlerinin aksine hareketleri, bakışları tam tersini işaret ediyor. hatta en son aramızda daha önce ne geçtiyse ben hepsini unutmaya hazırım, bana iyi geliyorsun yeni tanışmışız gibi en baştan başlayalım dedim. yine aynı bahanesine artık konuşmayı keselim, görüşmeyelim'i de ekledi. sen nasıl istersen dedim ve sonra bir daha konuşmadık. geçen gün asansör beklerken, gelen asansördeydi. hiçbir şey olmamış gibi bakıp gülümsedi, ben de asansörün doluluğunu bahane edip binmedim. şu anda gördüğüm yerde görmezden geliyor, yanından geçip gidiyorum ama böyle davrandığın için, içim paramparça. sonuç olarak, onunla ilk zamanlarımızdaki gibi olmak için dünyaları verecek kadar aptalım ama aynı zamanda onun yanlış kişi olduğunu, hiçbir zaman onunla olmayacağının farkında olacak kadar da akıllıyım. bu arada yeni bir "arkadaşı" var, sürekli birlikte takılıyorlar sanırım bir tek benim midem kaldırmıyor bu tarz durumları. neyse yazmayacaktım ama kendin kaşındın bak tam anlat dedin, benim de bir yere yazmam gerekiyordu belki kendi iç huzurumu yeniden bulabilirim böylece.