geçen sabah uyandığımda ev bomboştu

belki okurum

bir şeyler yapmalıyız.. çok fazla dayanamaz.. zombiler her vurduğunda demir sürgünün esnediğini görüyorum.. yakında kırılacaktır.. ne yapmalıyım ? dikkatlerini dağıtamam.. çok kalabalıklar. hem hepsi üzerime gelmez. askerle beraber izliyoruz.. ama sadece izliyoruz. ikimiz de çaresiz bir şekilde konuşmadan izliyoruz olanları... bir ara arkama baktım. nerenin önündeyiz.. bir içki dükkanı. kapısı açık. yer kırık şişelerle dolu.. ama hala raflarda ve dolaplarda sağlam şişeler var.. asker ne yapmak istediğimi anlamış gibi süzdü beni.. "bende çakmak var"...

içeri girdik sessizce.. nerdeyse emekleyerek yere 15 kadar şişe indirdik.. ve her birini molotof kokteyli şeklinde hazırladık.. ben bilmiyordum. asker öğretti.. "kumaşları alkole bulayıp şişeye sıkıştırıyoruz. yakıp atıyoruz. basit"

tekrar arabaların yanında eğilmiş bekliyoruz. bu sefer bir farkla.. ne yapmamız gerektiğini biliyoruz..

okuycam bi ara

Atarken devlet bize bahmirrr diye bağırsaydınız lan.

rezörvüesdasfadased

"çok yakına atma. çok da uzağa.. tam ortalarına atmamız gerek. dükkana yakın atarsak içerdekiler de yanar. unutma".. askerin sözlerini dinleyip kafamı sallıyorum. ben ateş edeceğim. sen ilk ateşle beraber atacaksın. önce üzerimize çekmeliyiz.. 30 metre uzağımıza yaklaşık 60 zombi..

silahını kaldırdı.. "son mermilerim.. umarım bir işe yararlar".. kulağımı sAĞIR EDEN Bir ateş sesi ve ışık huzmesi.. bir zombi düştü.. dikkatlerini çekmeyi başardık.. geliyorlar.. "bekle.. bekle.. bekle..".."yak".. terlemiş ellerimle çakmağı yaktık iki şişenin üzerindeki kumaşları ateşe verdim. şişeleri elimize aldık.. attık..

@319 kanka aklıma gelmedi desem yalan olur :D bi de beyler gri ekran yiyorum arada o yüzden yavaş yazıyorum haberiniz ola

2 şişe de birbirine çok yakın yerlere düştü.. tam ortalarına.. karşımızda alevler içinde yürüyen ölüler var.. durmadık. diğerlerini de ateşledik ve attık. her birinin önümüzde kızarışını izliyorduk.. aslında bundan zevk aldığımız bile söylenebilirdi.. içerdeki siviller şaşırmış bir şekilde neler olduğuna bakmaya çalışıyorlardı. çığlıklar kesilmişti. önünde zombi kalmayan dükkandan bir adam çıktı. iri bir adam. elinde baltasıyla alev topunun dışında kalan 2 zombiyi adeta parçaladı..

yanan zombiler teker teker yere düşmeye başladılar.. biz ise ayaktaydık. dükkandan çıkan siviller bize bakıyor.. yanlarına gitmeliyiz. ama hala yanarak üzerimize gelenler var.. onların da düşmelerini bekledik.. karşı kaldırıma koşarak yanlarına gittik.. ağlayan kadınlar vardı.. ama sadece 2 erkek.. 6 kadın..

iri adam baltayı bırakmış bir şekilde bizi bekliyordu.. yanına vardığımız an beni çok şaşırtan bir hareket yaptı.. sarıldı.. "hayatımızı kurtardınız".. hayat kurtarmak.. son günlerde çok sık yaptığım bir şey.. önceden biz kızla bile konuşmaya cesaretim yoktu.. şu an ise birilerinin hayatını kurtarıyorum.. garip..

Güldüm panpa :D

gruptaki herkes bize teker teker teşekkür etti.. ama bir şey var.. doktor ve kız koşarak geliyorlar.. neden koşuyorlar.. kız bağırıyor ağlayarak koşuyor.. "geliyorlar.. çanta. aniden saldırdılar. kurtaramadık".. doktor.. gözyaşlarıyla bakıyor bana.. "yüzlerce zombi geliyor.. saklandığımız yerde aniden saldırıya uğradık.. çanta.. düştü.. orada "

tek umudumuz yüzlerce zombinin ayakları altında çiğneniyor.. onu almalıyım. ama nasıl.. bilmiyorum. ama burada kalamaz. kalamaz..

"kaçın.. buluşma yeri kültür park.. koşun.. ben kalmak zorundayım. çantayı almalıyım.. şanslıysam kaçabilirim. haritayı bana verin"..
bu sözlerim kimseyi memnun etmedi.. asker kalıyor.. benimle.. doktor ve kız.. kaçmalılar. iri adam. baltasını eline aldı.. "gidin".. grubundaki diğer adama gitmelerini söyledi.. doktor, kız, ve 7 kişi daha.. gidiyorlar.. biz kalıyoruz.. şimdi ne yapmalıyız.. caddenin uzaklarında bir kaç süliet görünmeye başladı bile..

diğerlerinin güvende olmalarını umuyordum.. umarım başlarına bir şey gelmeden parka ulaşırlar.. uzak değiliz.. bulunduğumuz cadde tamamen mağazalarla ve dükkanlarla dolu.. az önceki içki dükkanındayız.. zombileri yakmak eğlenceliydi.. ama bu büyük grup kaçanların arkasından gitmemeli..

dükkanda bulduğumuz tüm şişeleri yanımıza aldık.. onlarca şişe.. hepsini içki dükkanının üzerindeki kafeye taşıdık.. kafe caddeye bakıyor.. balkondayız. onlarca molotof elimizde bekliyoruz.. ve yaklaşıyorlar.. zombiler.. geçmemeliler.. çantanın yerini kestirebiliyorum.. yanıma 10 kadar şişe alıp ayrıldım.. ve 20 metre ilerideki bir apartmanın 2. katına çıktım. bekliyorum...

kafamı balkondan çıkarıp baktığımda tam altımdan geçmekte olduklarını gördüm.. 20 metre ilerimdeki balkonda asker ve adam ayağa kalkmışlardı.. zombilerin 10 metre önüne molotofları atmaya başladılar.. cadde boydan boya yanıyor.. durmadan atıyorlar.. altımdan sonuncusu da geçince bu sefer bu rolü ben üstlendim.. tam arkalarını alevden bir şeritle kapattım. iki ateş arasında kalmak deyiminin canlı hali önümdeydi.. zombilerden geçenler genelde alevler içindeydiler. tam ortalarına elimizde ne kadar kokteyl varsa attık. yüzlercesi yanıyor.. 20 metrelik bir ölüm çukuru.. alev çukuru..

rzerv tekrar

zaman kaybetmeden apartmandan aşağı indim. çantanın bulunduğu yere doğru koşuyorum.. sırtımda tüfek var onu elime aldım.. işimi şansa bırakamam.. doktorun ve kızın saklandığı mağazaya girdim. tüfeği yanıma aldığıma işte o an şükrettim. hiç beklemediğim bir anda karşıma çıkan bir zombinin kafasını ya da arta kalanları mağazadaki "indirim" yazısının üzerinde görebiliyordum..

dükkanın içindeki giyinme kabinine baktım.. çanta yok.. nereye düşmüş olmalı.. işte orada.. yerde duruyor.. hızla çantayı aldım.. alevden şerite doğru koşmaya başladım.. asker ve iri adamla aramda 20 metrelik bir alev ordusu var.. aralarından geçmem imkansız.. tekrar aynı binaya çıktım.. balkondan yan binanın balkonuna geçtim.. silahımı tek alimle taşımak zorunda kalıyorum.. diğer elimde çanta.. tüfek çok ağır.. omzuma astım.. aşağı inince pasaja koştum.. ilerde beni bekliyorlar..

koştum.. alevler içinde yürüyen zombiler peşimde.. ayağımın acısını unutmuş bir şekilde koşuyorum.. çanta elimde.. gülerek koşuyorum.. günlerden sonra ilk defa güldüğümü farkettim.. karşımdakiler de bana gülüyorlardı.. "iyi plandı"...

şimdi sırada ne var ? bu çok basit.. düşünmeyecek kadar basit.. ayaklarımız bizi otomatik olarak kaçan grubumuzun peşinden zütürüyordu..

reserve 3

devam panpa devam hızlı