dünyada büyük bir nükleer patlama olsa bile hamamböcekleri hayatta kalır.

bölüm1

elmami bitirip çöpe attim. bi anda televizyonda kirmizi ekran ve rahatsiz edici bir ses duyuldu. herkes birkaç saniyeliğine ekrana bakti. Ardindan bozulmuştur diye yollarina devam rttiler. ağzimda kalan kirintilari da sindirirken cikan sesi dinlemeye devam ettim. bu bir ritimdi, bu bir müzikti heralde. evet evet bir marşa benziyordu. gittikçe daha anlaşilir hal almaya başladi. ve beklenmedik bir şekilde gişelerdeki görevliler kepenkleri indirdi. kalkışa geçen uçaklar yavaşlamaya ve durmaya başladi. bu da neydi. koskoca havalimani kapaniyor olamazdi ya. insanlar enişelenmeye başladi. sesler yükseliyor ve gurultulu bir hal almaya basliyordu. biz napmiş olabilirdik?

siren sesleri duyulduve ardindan birkac patlama sesine sahit olduk yakinlarda birşey olmuş olmaliydi. alani tahliye etmeye kimse gelmedi. meşgulduler heralde. Icerde mahsur kalanlar olarak cikis yeri aradik, binayi kapatmislardi, niye bunu yapmış olabilirler ki? gorevlilerden kimse yoktu acil cikis kapisini aradik, cok gec olmadan bulduk insanlar can havliyle binayi bosaltiyordu. Birkac kisinin ezilip can çekiştiğini gördüm. disari ciktigimizda kimse yoktu. terkedilmiştik. insanlar dağılmaya başladı. telefonlar çekmiyordu. Havalimanina tek başıma gelmiştim, uzun ve yorucu bir çalışmanin ardindan evime dönecektim, karimin ve çocuklarimin yanina.

rezzzersss

Rezrezrzezrzezez

RezezrzeEzeEezzez

RzezeezEEEz

Ufak bir minibüs buldular. Herkes yer kapabilmek icin kosmaya basladi. bende oyle, yanimdakikeri itip dusurmek zorunda kaldim, ve nihayet minibusun ici tikabasa doldu. Birbirlerinin uzerine yigilmislardi. Mininusun ustune cikanlar bile oldu. ardindan kullanan adam sürmeye başladi. nereye gittiğimizi bilmiyorduk. Şehir merkezine doğru sürüyordu. Önemli olan soru şuydu, şehir merkezi daha mi guvenliydi. bunu bilmiyorduk ve tehlikenin ne olduğunu bilmediğimiz icin bilemezdik. araba hizlandikca ustte kalanlar sarsilmaya bazilari dusmeye basladi. arka camdan baktiğimda insanlarin endişeyle kaçiştiğini gördüm. biz belki daha şanslıydik belki değildik

Rez alin yarin devam panpalar destekler icin saolun ilk entrye 1-2 suku da atin mq 0 0 gozukmesin hadi saglicakla

Alsaniza lan reZ

Çok ta uzun sürmeyen yolculuğumuzda sonunda şehir binalarını görmeye başlamıştık. içeri doğru girdiğimizde bir grup polisle karşılaştık. Onlar da ne olduğunu bilmiyor gibi gözüküyordu. Şehri tahliye kararı alındığını burada bulunmamamız gerektiğini söylediler. Niye bizi almaya birimlerin gelmediğini sorunca, biraz duraksamanın ardından merkezle irtibatı kaybettiklerini söylediler. Ne yapacaklarını sordum. Şimdilik buraya gelen insanları geri yönlendireceğiz, yeni bir emre kadar dedi. Sayıları çok fazla değildi, boşaltılmış şehrin sokaklarının ortasında 2 arabayla duruyorlardı. Birkaçı sürekli telsizle konuşmaya çalışıyordu. Minibüstekiler birbirleriyle konuşmaya başladılar. Şöfor cebinden sigarasını çıkartıp yaktı. ve arabayı çevirip geri dönecektik. Bana kalırsa polislerin bizden sakladığı birşey olmalıydı. Nefeslerimiz birbine çarpıyordu.

Sessiz sakin yola devam ediyorduk. Arka taraflardan 2-3 kişiyle yaşlı bir adam geldi, ve şöfore arabayı durdurması gerektiğini, kalbinin sıkıştığını mola vermeleri gerektiğini söyledi.
Şöfor
- Bunu yapamam, polislerin sözünden çıkmamalıyız. Az daha dayan

ihtiyarın yanındaki adam silahını çıkarıp şoföre doğrulttu ve minibüs aniden durdu. ihtiyar koşarak dışarı çıktı ve diz çöktü, derin derin nefes alıp vermeye başladı. Beraber inen 2 kişi yanına koştu. Pansuman yapıyorlar görünüyordu. Öylece izliyorduk. Adam bir anda tamamen yere yığıldı, ve onu tanıyan herkes yanına koştu.
Minibüstekiler cama yığılmış olanları izliyordu. Birkaç kişide sürekli telefonu kontrol ediyor, belki çeker ümidiyle oturuyorlardı. Camdan baktım ve şoförün yanına gittim. Fısıldayarak;
Ben
- Sürmelisin, hemen şimdi
Şöför
- Bak dostum, ölmek istemiyorum anlıyor musun ? beni vururlar
Ben
- Hemen sürmelisin, yoksa dışarıda ne olduğunu öğrenemeden gebericeksin ve bunu ben yapmayacağım bu adamlar yapıcak.

Şöför korkudan süremeyecek gibi görünüyordu. Ona hak vermeliydim belki. Ama ben hiçbirşey öğrenemeden bu adamların kurşunuyla hayatıma son vermek istemiyordum. Şöförü kaldırıp ittim ve herkes eğilsin diye bağırıp gaza bastım. Minibüs yavaş gidiyordu. Yolda yerde yatan ihtiyarın yanındakiler anlayıp ateş etmeye başladı. Minibüste delikler açılmıştı, ateşe devam ediyorlardı. arabadakiler çığlık atıyordu. çok geç olmadan biraz uzaklaşmaya başladık. Derken vitesin üzerine birisi düştü. Bu da neydi. Bu bu vurulmuştu. Kafasından vurulmuştu, görünüşe bakılırsa mermi beynini parçalamış ve geri dönüşü yok gibi görünüyordu. Arkadan bir adam geldi ve harita gösterdi. Aralarından tecrübeli olanı şuan burdayız ve şuraya gidiyoruz, orada mutlaka birileri olacaktır, en kısa sürede varmalıyız dedi. Deniz kıyısında oldukça geniş bir şehirdi. Haritaya biraz baktım ve tamam dedim.

Hava kararmaya başlamıştı. Arabanın farlarını açtım ve yola devam ediyorduk. Arkada birkaç kişi geceyi nerede geçireceğimizi tartışmaya başladı, bazıları dışarısının güvenli olmadığını söyleyip yola devam edelim , diğerleri ise bir yerde durup kamp yapalım diyordu. Yakıtımız azalmaya başladığını farkettim. Öyle ya da böyle biryerde durup erzak almamız gerekiyordu. Acıkmaya başlamıştık. Haritaya baktım ve yolun üzerinde yerleşim yeri aradım. Sanırım ufak bir kasaba vardı. Haritayı bana getiren adama sordum, o da haklısın oraya uğramalıyız dedi. Ağaçlar ve elektrik direkleri asfalt yolun üzerinden damlayıp gidiyordu. Sigara paketimi çıkardım ve içinde 5 taneden 1 tanesini aldım. Yanımdaki koltukta oturan adam ben söylemeden çakmağı çattı. Durup gülümsedim ve sigaramı yaktım. Sonra durup biraz adama baktım. Sanki yıllardır dünyanın sonunu bekliyor gibi bir hali vardı.

Iftardan sonra biraz daha yazacagim panpalar destekleriniz icin tesekkurler,

1-2 saat süren yolculuktan sonra kasabaya varmıştık. Yanıma birkaç kişi alıp arabadan indik. Diğerleri de hava almak için inmişti. Bu küçük yerleşim yeri terkedilmiş görünüyordu. Sokaklarda kimseler yoktu. Yanımdakilerle beraber markete girdik. Kasanın orada bir adam radyoyla birlikte oturmuş bekliyordu. Biraz uzaktan izledik. Hareketsiz birşekilde öylece oturuyordu. Yavaş adımlarla yanına giderken raflara göz attım. Çoğunlukla boştu. Bizi birkaç gün idare edicek yemek ve gereksiz birçok eşya vardı. Kasanın yanına vardık.
Ben
- Meraba?
Kasiyer
- Siz, sizi almadılar mı ?
Ben
- Nereye almadılar mı?
Kasiyer
- Birsürü birsürü asker geldi, kasaba kim var yok topladılar, Ben o sırada çimlerin arasında uzanıyordum. Kimse farketmemiş. Geldim baktım ve kimse yok.

Ben
- Niye, bütün bunlar niye bi bilgin var mı ?
Kasiyer
- Haberiniz yok mu? Dünya artık bir enkaza dönüşüyor dostum. Bugün birsürü nükleer bomba atıldı. Dükkana geldiğimde radyo kesilmeden önce biraz bişeyler dinledim, Şöyle diyordu “sevgili yurttaşlarımız. Vakit geldi çattı artık, hep birlikte son kanlı mücadeleye destek verelim yoldaşlar! Ülkemizin muhafızları sizi en kısa sürede güvenli bölgelere tahliye edicek. Bizlerin dişiyle tırnağıyla kazandığı bu toprakları karşımızda tanrı olsa dahi kimseye vermeyeceğiz! Ya biz Ya onlar ! “ Yapıcak hiçbirşey, gidicek hiçbiryerim yoktu. Öylece oturup bekledim. Dünya birbirine girmişti. Sonra, sonra tanrı kendi askerlerini kendi ordusunu dünyaya saldığını farkettim. O yaratıklardan geldiğinde çifteyle indirdim onu.
Ben
- Hangi yaratıklar ?
Kasiyer
- Bilmiyorum dostum bilmiyorum.

- Burada güvende değilsin, bizimle gelmek ister misin?
Kasiyer
- Kalabalık ve yavaş giden bir minibüsle mi? inan bana gördüğüm o şeyi görseydin, aslında güvenli biryerin olmadığını anlardın dostum. Size iyi yolculuklar, ben burada başladığım hayatıma burada son vereceğim.
Pekala deyip çıktım oradan. Dışarıda herkes koşuşturuyor, erzak arıyordu. Bazıları Bidon bidon yakıt bulmuştu. Birkaç kişi evlerden kıyafet almıştı. Görünüşe bakılırsa yerlilerin zamanı yetmemişti kıyafetlerini toplamaya. Ardından herkes daire oluşturup toplanmaya başladı. Napıcağımıza karar verecektik .

Haritadan anlayan japon
- Şehre gitmeliyiz, orada mutlaka yetkili birileri ve bir ordu olacaktır. Boş olması imkansız.

Genç
- Ya o şehir radyasyon altındaysa ? hepimiz ölebiliriz. Ufak yerleşimleri dolaşmalıyız, mutlaka birilerini buluruz.
Ben
- Genç haklı, şehir o adamın bahsettiği şeylerle dolu olabilir. Birilerine ulaşıncaya kadar böyle devam etmeliyiz bence.
Ardından herkes 2ye bölünmeye başlamıştı. kimileri japona hak veriyor, kimileri korkup kalalım diyordu. Bende kararsız kalmıştım.

okuyan varsa iz bıraksın ona göre devam edelim

2 türlü de bize silah lazımdı. O adamdan silahını almalıydım. Hemen markete koştum. Adam yerinde yoktu ve koltuğunda kan izleri vardı, içerki odaya doğru gidiyordu. Diğerlerini çağırmalı mıydım bilmiyordum. Yavaşça arka odalara açılan kapıya yanaştım. Kapı aralıklıkyı. Elimle hafif ittirdim. Kan izlerinin sonunda yerde kasiyer adam uzanmış yatıyordu. Loş ışıklı biraz geniş bir odaydı, her tarafı görülmüyordu. içimden koşmak geliyordu, ama ses çıkar diye yavaş yavaş sakince geri geri gittim. Gözüm sürekli kapıdaydı. Her an bir şey çıkabilirdi. Yavaş yavaş giderken arkamdaki reyona çarptım. Lanet olsun ! hemen koşmaya başladım. Koşarken gözüme çarpan bıçak rafından bıçağı aldım ve hemen yırtmaya başladım. Dış kapıdan hemen fırladım. “ koşun hemen gitmeliyiz koşun ! “ diye bağırdım. Ne oluyor demeye varmadan herkes minibüse binmeye başlamıştı.

Hemen hemen kapıyı kapatma butonuna bastım, ellerim titriyordu. Minibüs hareket etmeye başlamıştı.Yan aynalardan sürekli dükkanın çıkış kapısını gözlüyordum. Herkes korkuyla camdan bakıyordu. Bazıları ne oldu ne oldu diye seslenmeye başladı. 5-10 metre uzaklaştığımızda arkamızdan koşan bir genç olduğunu farkettim. Bu da kimdi, niye otobüse binmemişti. insanlar hey dur ! birini unuttuk diye yanıma geldiler. O sırada ağaçların arasında tuvaletini yapıyormuş.
Ben
- Du dd duramam, duramam, duramam!
Adam
- Neden ne oldu? Bişey mi gördün? Dostum sakin ol, şimdi gidip o çocuğu almalıyız.
Ben
- Anlamıyorsun, orada, o adam, orada bişey var, o adam ölmüş, ya da her ne olmuşsa kanlar içinde yatıyordu. Şimdi durursak, o şey, her ne ise bizi görebilir.

Adam korktu ve hemen cama yapışıp izlemeye başladı.