geceleri uyuyamaz olmuştum. bizimkiler çakıp bi şekilde ben uzanana kadar etrafımda dolanıyordu. geçer herhalde diyorlardı içlerinden. geçer miydi bende bilmiyordum.

bazı insanların en büyük düşmanları kendileridir. kendi pgibolojisi insanla oyun oynar. fakat pgibolojimle ve gerçekte olanları ayırabiliyordum o vakit. odam bana zindan olmuştu artık, bir türlü gece olmasın derdindeydim. çünkü her gece aynı derdi çekiyordum. izleniyor gibiydim. bunu çok açık hissedebiliyordum. ayna meselesinden sonra özellikle. hani geceleri yatarsınızda laf lafı açar kendi kendinize bi futbol bi sinema muhabbeti yaparsınız ya yataga yatınca. işte o arakarda kendi düşüncelerimin içinde bile bunu hissediyordum saçma bir şey düşününce sanki birileri duyarmış gibi öyle olur mu filan diyordum içimden. sanki kafamda yankı yapıyordu düşüncelerim. bilmiyorum daha nasıl anlatılır bu durum ama açıklayamadıgım bir histi bu yalnızlıktan kesinlikle uzaktı. artık kardeşimi de odamda yatırmıyorlardı bi süre. oda etkileniyordu. çünkü bazı geceler 2 dk uyusamda hemen çığlık atıp uyanıyordum.

çok büyük bi badire geçmese de o kısa sürede pgiboloji filan kalmadı. hatılardıgım bi olay daha var. daha başka bu kadar irkildigimi hatırlamam.

bizim evin önündeki parkı hakkında detay yazmıştım başta. işte o parkın sınırında koşu pisti vardı. tam yolla parkın başladıgı yer boydan boya pistti. eylüle doğru geceler serinlerdi. kuzenle çıktık parkta turlamaya. dışarı soğuktu bu yüzden neredeyse parkta tektik. havadan sudan konuşuyoruz. evin solundan hafif tepeye tırmanıyoruz tam bizim eve doğru yaklaşıyoruz. ev tabi yüksekte parka göre. etraf karanlık. sadece zayıf sokak lambası ya da odalardaki hafif ışıklar var.
tam kuzen konuşurken gözüm bizim balkona takıldı. halen yürüyoruz. soldan en üst kat bizim balkon. balkona açıklan camların önü net görülüyor çünkü bina fazla yüksek degil.
anlatırken çok kolay oluyor fakat camda bir siluet gördüm en sağdaki camda. bana bir bakışı var sanırsın ben hitlerim o da yetim bir yahudi. böyle terör dolu bir bakışı var. o an etraf sanki siyah beyaz oldu. dünya dönmeyi bıraktı. ben kitlendim. yine. ama anlatılmaz bir şey. yine tek parça bir elbise giymiş yüz net degil ama beyaz tenli yanaklarında izler var. saçlar yağlı ve açık. dimdik bana bakıyor. bilmiyorum aranızda Higurashi no Naku Koro ni animesini izleyen var mı orda böyle bi sahne vardı. kız zili çalıyor oğlan camdan kıza bakıyor. kız o anda onu görüyor zaten sonunda kız oğlanı paramparça ediyor satırla. en kanlı en dehşet animedir. kafanızda canlansın diye söyledim animeyi.