Beyler çok uzun zaman incide vakit geçirdim biliyorum incinin eski samimeti çok yok ama yine dertleşmeye ihtiyacım var o yüzden yazmak istedim.

Beyler kendime verdiğim hiçbir sözü tutamadım, üniversite okumak için çok kasvetli bir şehire geldim insanları beş para etmez , havası aşırı kötü. Sınıfta iyi kötü arkadaş olduğum bir iki kişi var sayılır. Hem okuyor hem çalışıyorum iş yerinden de ayrılıcam yakında çok iyi yapamıyorum işi laf etmeye başladılar. Gerçekten kimse bana inanmıyor, arayıp halimi hatrımı soran kimsede yok beyler. hayallerim var ama motivasyonum yok be yaşayacağım da ne olacak sanki diyorum, vazgeçmiş gibiyim bu saatten sonra kazansam ne olacak ki diyorum içimden. Maddi, manevi doğru düzgün bir ilerleme kaydedemedim okuduğum bölümün mesleğini yapmam biraz zor. Ne yapacağım bilmiyorum sanırsam benim için bir gelecek yok ama intihar edipte gidemiyorum arkamdan üzülücek bir kaç insan var çünkü. Ne öbür dünyaya gidebiliyorum (tabii varsa) ne de bu dünyada kalabiliyorum.

Birde ek olarak bir sıkıntıda şu; insanların ikiyüzlülüğünü dünyanın adaletsizliğini daha çok fark ettikçe ve sevgi denen şeyin neredeyse hiç var olmadığını anladıkça daha çok ait hissedememe, yabancılık hissi doğuyor işin kötü yanı dünyanın ne olmasını istiyorsam önce ben örnek olayım diyorum ama bende sevemiyorum.

sağolun beyler çok değerli entryler geldi, hepsini kendim için düşünüyorum, değerlendiriyorum.