kendi tipimin çok aşağısındaki bi kızla bile

evlenebilirim ki bu gidişle öyle olacak zaten. çünkü aşırı derecede utangacım, ama yalnız olmak da, hele ki evden ırakta, ayrı bir koyuyor insana. dünyanın en çirkin kızı gelse onu bile sevebilirim herhalde.

utangaçlığımı şöyle tanımlıyayım: misal finallerden önce benden not isteyen biri oldu diyelim, konuşamadığım için savuşturmak için defterimi kaybettim,not tutmuyorum diyorum. şu konuyu anlamadım diyen bi kız vardı geçen dönem anlatır mısın demişti, ben de anlamadım dedim halbuki gerçek öyle değil. misal arkadaşlar halısahaya çağırır futbol oynayamıyorum derim, satranca çağırırlar bilmiyorum derim. yani cidden istemsizce bunları söylüyorum. biri benle konuşmaya başladığında adrenalin son raddeye fırlıyor ve kontrol benden çıkıyor. kavgada siz nasıl kendinizi kaybediyorsanız ben de konuşurken böyleyim.

napcam lan ben? pgibolog falan demeyin, annem zütürmeye çalışmıştı, kadın 1.5 saat en fazla evet hayır cevabı ve mimiklerimden bir şeyler çıkarabildi sadece. o evet hayırların bile doğruluğu muamma. ne sorduğunu bile hatırlamıyordum ordan çıktıktan sonra. kendimi kaybediyorum resmen. ağlicam cidden ağlicam lan niye ben ya rabbim niye beeeeeeen

doğru aslında sosyal fobi bu ilaç tedavisi falan var ama ne biliyim inanç lazım başlamak için

aynı sen gibiydim sosyal fobiksin işte gardaş eslorex yazdır ya da cipralex bu ikisi gibti attı bu durumları benim ama pat diye bırakma sakın

olum çık gez lan tanımadığın insanlara saati sormakla bi yeri sormakla başla alışırsın. tanımadığın adama rezil olsan nolacak sanki zaten bi daah görmeyeceksin görsen de konuşmayacaksın

rahat ol lan rahat

@12 onu bi yapabilsem zaten ama yok ben erkeklerin bile yanında heyecanlanırken kızların yanında hareket edemiyorum

macar ihtilali neymiş amk kitap oku diyoruz sana.
bildiğin dostoyevski, tolstoy falan yüklen iyice. oradaki ilişkileri kendin yaşamışsın gibi hissetmeye başlayıp hayali bir tecrübe kazanacaksın. o tecrübe de insanlarla konuşurken rahat etmeni sağlayacak.

adrenalin, el terlemesine kalbinde çarpıntıya falan yol açabilir başlarda konuşurken.
üzerine git. aynada başkasıyla konuşuyormuş gibi pratik yap. bunu takıntı yap. gidip hiç tanımadığın biriyle konuş sonra sahilde, sokakta, kahvehanede falan. adres sor durduk yere, saat sor. çay içerken, yandaki amcaya, nolacak bu devletin hali de. büyü biraz amk

@35 bazen hayat çok anlamsız geliyor, kendimi gereksiz hissediyorum ne bileyim. sonuçta herhangi bir konuda işin erbabı değilim. yani ne müzikte iyiyim ne sporda. basit sıradan bir insanım. anlatcak aslında çok şey var. bazen aileme bile güvenmiyorum, sanki ben istanbula geldiğimde arkamdan küfür edip beni aşağıladıklarını hissediyorum. yani insanlar filmlerde şeyler vardır ya adam arkasını döner yüzünü bir çevirir şeytan yüzü olmuş. onun gibi kurguluyorum kafamda insanları. annemin babamın bile arkamdan dedikodu yaptığını hissediyorum. normal insanlara da belki de bu yüzden kontak kuramıyorum bilmiyorum. misal lise 1 'de sevdiğim bi kız vardı, bi gün kızın önünde yere düşmüştüm,bak şu an bile utanmaya başladım, yani kaç yıl geçti üstünden halen unutamam. ya da diyelim dizide duygusal bir sahne var kanalı değiştirip aaaaaaaaaa diye bağırmaya başlıyorum üstüme yorgan falan çekiyorum, kendime vuruyorum.
şu an aklıma bunlar geliyor, bazen delirdim mi diye kendimi sorguluyorum valla şu an da bi garip oldum

kitap oku oc okuman gelişir kitap okumayan kımse adam akıllı konusamaz şuku nick 6 gir kesin kitap oku bak okuman duzelir biraz gez sosyalles aq

hayata bir kere geliyorsun panpa. bu hayattan öte köy yok. bu dünyada ne yaparsan kardır. Azıcık özgüven ve cesaret diyorum.

dişlerim eğri özgevenim 0, konuşmak istemiyorum birde gülemiyorum amk sen şükret haline,

@3 yaşamadığın için gibtir et demesi kolay. ailemden başka muhabbet ettiğim kimse olmadı hayatımda. bu ne demek hayal bile edemezsin

reserved

@1 entry-nick diyesim geldi

@5'e kısmen katılıyorum ve seni de büyük ölçüde anladığımı düşünüyorum ama sorununun da tavsiyeyle çözülebileceğine inanmıyorum maalesef çünkü kendi kendine bulmadığın hiç bir çözümün sana yardım etmeyeceğini düşünüyorum.
Yine de naçizane tavsiyem: sanatla ilgilenmen, öncelikli olarak da edebiyat ve sinema. "napcam lan ben?" sorunun karşılığını böyle bulabileceğini düşünüyorum çünkü sanatın -bence- en önemli misyonu; sana kendini tanıtmak ve hayatı okumanda sana yeni perspektifler kazandırmaktır. Ayrıca seninle aynı hisleri yaşayan insanları(sanatçıları) gördükçe mutlu olursun ve onların hayat hikayelerini okuduğunda kendine daha yakın hissedersin. böylece kendi duygu-fikir coğrafyanda yalnız olmadığını anlarsın. direk bir kitap önerisi istersen de kafka'dan dava derim, senin durumuna uygun gördüm.

paxera al panpa eczaneden 10 mg alcaksın daşşak geçmiyorum senin ilacın bu

@1 kendini yazarak ifade etmeyi düşündün mü hiç bak burada ne güzel ifade etmişsin.

ha bide salona yazıl vücüt yap panpa kendine güvenin gelir 2 sene önce vitaminsiz sinekgiblet sosyal fobili senden daha kötüydüm olm yeminle karşıdan kız geliosa yan sokağa geçiodum sınıfa geç girdiğimde anfiye bi yer bulup oturuna kadar milletin gözü önündeyim diye ayakta yaşlanıodum bildiğin soğuk soğuk çarpıodu kalbim mal gibi mi gözüküyom amk felan mallık yapmasam felan düşmesem çok iyi anlıyom seni gibko bi durum ve vücut yap diyorum 2 sene önce 54 şimdi 90kiloyum yağsız * omuzlarıma pazularıma hayranım ve kasesini okşadığım kızları görsen xd kendine güvenin artıyo ego patlamasıyla aşarsın ben öyle aştım şu an hatta biraz fazla kalkık zütüm

önce bir kişiyle yakın dostluk kur.. ardında 3-4.. ve gerisi gelir. ve herkesten üstün olduğunu düşün.
bu kötü bir şey değil, egoistlik vesaire hiç değil. aşağılamayacaksın sadece ve bu kendine olan güvenini arttıracaktır zamanla.

@40 panpa şimdi ipoddan yazıyorum yarın 8 de ders var sonra yazarım ben kusura bakm

Sen nasıl yendin onu da merak ediyorum

Bana üniye geçince düzelirsin dediler daha bi gelişme yok

@33 dediğim gibi aslında istiyorum, kim istemezki arkadaşının olmasını ama konuşamıyorum

proje ödevinde sunum yapılacaktı hocadan yalvar yakar d aldım. notlarım normalde a-b civarındadır ama böyle şeyler olunca mal gibi kalıyorum.

konuşmaya başlayınca otomatik olarak kısa cevaplarla kestirip atıyorum ve bunlar istemsizce oluyor, karşıdakinin ne dediğini bile duymuyorum. muhabbet bittikten hemen sonra bile hatırlamıyorum sorduğu şeyleri. eve kapanmak da zorunluluktan oluyor, dışarda eziklik hissediyorum, gözler üstümdeymiş gibi, herkesin ahahah tipe bak dediğini duyar gibi oluyorum. bilmiyorum insanlar yapmacık ve garip geliyorlar