kırmızı klavye

beklemek çok sıkıcıydı ama bekleyecektim. bu amacımdan canım pahasına vazgeçmeycektim. artık hava kararmıştı. çok az kalmış olmalıydı dükkanını kapamaya. ve biraz sonra ipci dükkan kapısını kapayıp kepengi indirerek bağırdı.

-muhsiiiiiiiiiiiin.

o da ne? dışarı manav çıkmıştı. ve manavda kılıbık bir şekilde cevap verdi.

- efendim karıcım?

karısı da kocasının tam tersine şirretce.

- hadi kapa dükkanı da gidelim evimize kör olasıca!

ve zavallı muhsin tekrar cevap verdi.

- peki karıcım.

şok olmuştum. bu planlarımı altüst etmişti. başka bişeyler düşünmem lazımdı ve bunun içinde zaman lazımdı. bu gece düşünecek ve yemek bulacaktım. yarında planımı uygulayacaktım.

ilk önce nasıl yemek bulacağımı düşündüm. eve gidemezdim çok yorgundum. çalıların arasında 6 saat çöemerek gizlenmek çok yormuştu beni. yemek için de para harcayamazdım. otobüs için harcamamıştım çünkü. çünkü 10 milyon liradır bir kırmzıı klavye. çünkü ölmek vardı dönmek yoktu. daha ilk günden vaz geçemezdim. artık evi unutmam lazımdı. eve asla dönmezdim.

bu kararı aldıktan sonra aklıma yemek için manav geldi. yere düşmüş bi kaç elma vardı veya atılmış elmalar. onları alıp yemeyi düşündüm. fakat lanet olası kabuklarını soyacak bir bıçağım yoktu. bunu düşünmeliydim diye kendi kendime hayıflandım. ve sol yanağımdan bir tane damla asfalta düştü. bu göz yaşı bana ne yapmam gerektiğini gösterdi.

elmaları aldım ve kabuklarından arındırmak için asfalta sürttüm. bir şey bana hep yol gösteriyordu ve bu şeye şükredip elmaları yemeye başladım. ilk başlarda biraz sıcak ve kötüydü tadları fakat ilerledikce lezzetlendiler. artık karnımı doyurmuştum. fakat elmalar beni iyicene susatmıştı. onlarıda camiden karşıladım. ve diğer ihtiyacımı da caminin tuvaletinde gördüm. artık sadece yarın için bir plan yapıp uyumalıydım. güç toplamalıydım.

plan yapmak için kendime uygun bir yer bulmalıydım. eve dönemediğime göre başka bir yer bulmalıydım. eski terk edilmiş bir ahşap evin bahçesine girdim. orada gözüme ilişen köpek kulubesine girdim. burada hem dinlenebilir hem de plan yapabilirdim. hemen plan düşünmeye başladım. yalnız düşünmek oldukca zordu beni için. daha çok dikkatimi verebilmek için tamamen soyundum. taşaklarıma bakarak nasıl bir plan yapacağımı tekrar düşünmeye başladım.

biraz sonra yine devam ederim.

niye ses etmiyosunuz muallakler?

güzel gidiosun devam et panpa

amk bu hikaye bitmeden olursem vasiyetimdir bu hikayeyi bitir pampa

@54 elbet bir gün bitecek.

devdıbını bekliyoruz

Çırılçıplak olmam ufkumu genişletmişti. Ufkumun genişlemesine katkı sağlayan büzüşmüş taşaklarıma da minnettardım. Ve birden bu işin ipçiyle olmayacağını anladım. Ayağa kalkıp atletim dışında geri kalan kıyafetlerimi giydim ve bulunduğum yerden 1400 mil kuzey doğuya gitmeye karar verdim. Bu kararı aldıktan sonra içimden.

- Umarım denize çıkmıyordur bu yol...

diyerek geçirdim.