bunu 1 sene önce kitap haline getirmeyi düşünmüştüm fakat imkanım olmadığı için yapamadım, dinleyenler olursa anlatmak isterim hayatımda ki renksizlikler ve iç karartan olaylar..

1 kişi istese bile anlatırım panpalari doluyum

18 yaşında kopardım hayatla bağlarımı, sebebi insanlık değildi, sebebi ben değildim, sebebi yaratılışımdı, lise yıllarımda hissettiğim bu iğrenç his sonrasında, hayatta hiç bir şeyin önemi kalmadı benim için, bu his beni öldürecekti, nefesim daralıyordu içimi saçma sapan hiç bilmediğim bir korku kaplıyordu bu saatlerce oluyordu, üzülüyordum sebepsiz bir biçimde, yaşamak ağır geliyordu, ergen tripleri değildi..

Yaşıtlarıma göre daha koyu bir hayat içerisindeydim, bu his gün geçtikçe ağırlaştı ve yaşamamı engelliyordu, bende korkuyordum ve bir terapist yardımı almayı düşündüğümde, ailem bu konuya hiç sıcak bakmamıştı ben delirdiğimi düşünüyordum fakat ailem gayet normal bir birey olduğumu düşünüyordu anlıyacağınız aileler çocuklarına ruhsal bozuklukları yakıştıramaz, ama ben bir hastaydım..

bir terapist yardımı aldığımda yorgun olduğumu fark ettim, özel bir doktor değildi, sıradan bir devlet hastanesine gidiyordum, ilk başta teşhis konulamadı, ya da doktor bana yardımcı olmak istemedi, sebepsiz bir üzüntü içinde olamazsın dedi, ısrarla sebepsiz dedim, buralar çok uzun fakat ben biraz sıkılmamanız için özet geçeceğim, benim yapabileceğim bir şey yok dedikten sonra büyük bir yıkıma uğradım, başı ve sonu olmayan bir hastalık içerisindeydim diye düşündüm, korkuyordum cesaret benden uzaklaşmıştı saatlerce evde kitaplarımı okurdum.. eğitim hayatımda çok başarılı değildim çok kötüde değildim, ama fiziksel olarak yaşamakta zorlaşmıştı benim için yürümek adım atmak yemek yemek de dahil bunlara.

her gece ağlıyordum, çünkü bu his öldürüyordu beni ağlamaktan başka bir şey yapamıyordum yalnızken ağlıyabiliyordum, insanların yanında ağlıyamıyordum gururluydum çünkü, ailemden biraz destek bekledim, pek destek alamasamda onlardan haklarını yememek lazım ailem sonuçta..

doktorla 5. seansımızdı ben ısrarla hislerimden bahsediyordum ona, ve ağır anksiyete bozukluğu paranoya teşhisi konulduktan sonra, ilaçları dayadı, uyku düzenim hiç bir zaman olmamıştır hala da yok, yaklaşık 5 adet farklı ilaç kullanıyordum 150mg civarında, ilaçları aldığımda hissizleşiyordum halsizleşiyordum, şimdi tek çare ölümdü bence.

o aralar bir kız arkadaşım vardı yaklaşık 3 sene birliktelik yaşadık hala devam ediyorduk fakat önemsemiyordu, önemsememesi beni kıllandırıyordu açıkcası, ona sorular soruyordum kafanda kuruyorsun diyordu, pek değerim yoktu gözünde, çirkin bir insan değilim, ben şüphelerimden devam ettim o ısrarla red etti, bir süre sonra bir erkekle konuştuğunu öğrendim, kanka ayağı işte kız arkadaşımı zütürmeye çalışıyor benden uzaklaştırmaya çalışıyor, bu huurnun bana çok çok zararı oldu.. hastalığım 5-6 kademe yükseldi, tepkisiz kalamazdım...

ihanetin ardından güçlendim, sosyal bir yaşantım yoktu taks dışında, taks antremanlarını hastalığım yüzünden bırakmak zorunda kalmıştım, daha fazla gitmem gerekirken ben bırakmıştım, 1 senelik bir taksördüm o sırada 1 senenin 5 ayı gitmemiştim işte onun dışında gidiyordum, ihanetin ardından güçlendim ve tüm arkadaşları olmak üzere erkeklerin hepsini teker teker dövdüm, bu arada spor salonunda tek başıma çalışırdım gece 22:00 gibi, yani anahtarı taks eğitmenimden isterdim o da durumumu anlamıştı az çok yardımcı olur anahtarı verirdi..

Hayatım taka sarıyordu, aileler arası kavgalar atışmalar, kızımı rahat bıraklar falan bu beni cesaretlendirdi biraz da dönüm noktam oldu bir huur tarafından kazık yedim bu tür durumdayken düşünün halimi.

bu kızı bırakmak zorunda hissettim kendimi beni sevmeyen bana ihtiyaç duymayan biriyle birlikte olamazdım, yorulmuştum 1 sene geçmişti aradan ve hastalığım gün geçtikce ileri gidiyordu ben destek almaya devam ederken pgibiyatr'dan durumumun daha da ilerlediğini söyledi, kabul ettim çünkü dışarı çıkamıyordum, zor bir yaşantım vardı yaşıyamıyordum tehlike arz ediyordum..

evime döndüm, bir gece cinnet geçirdim, elim ayağım kan içindeydi telefonu alıp aradım ve ellerimi kollarımı bağlayıp beni hastaneye zütürdüler çığlıklar içerisindeyim bağırıyorum komşuların hepsi camlarda hepsine küfür ediyorum, bağırıyorum, 6-7 diaze vurulduktan sonra sakinleştim.

1 ay geçti hastanede gün geçtikce bilincim yerine geliyordu ne yaptım ben ? neden üzdüm insanları neden bu haldeyim dedim, salak bir hasta kıyafeti yorgunum ayağımı yere sürte sürte gidiyorum, beni uyuşturan ilaçları dayıyor doktorlar, çıktım hastaneden iyi olduğum kanıtına vardık ama ben yine iyi olmadığımı biliyordum, hikayemi kısa kesmek istiyorum aslında kötü oldum çünkü yazarken, 6 ay geçti tanı konuldu AĞIR MAJÖR DEPRESYON hastası olduğumu pgibopat düşünceler ürettiğimi söyleyerek derdime dert kattılar..

Umrumda değildi doktorların söyledikleri onları bırakmalıydım, onlardan yardım isteyen bendim fakat bu kadar büyük olaylar yaratacağımı bu kadar ileri gideceklerini düşünmemiştim.. beni uyuşturup iyi etmeye çalışıyorlardı..

burda mısınız beyler ? devam edeyim mi sıkıldınız mı yarın devam edeyim isterseniz?

iyiyim diyordum insanlara iyiyim umutsuz görünmemeye çalışıyordum fakat içimde zerre umut yoktu.. ben yaşıma göre yorulmuş bir insandım, uzun yıllar boyunca yalnız devam ettim, insanlar karamsarlığımdan sıkılıyordu, sizde karamsar bir arkadaşınızın olmasını istemezsin az çok tahmin ediyorum, yalnızdım dediğim gibi artık kitaplardan sıkılmıştım daha doğrusu okuduğum kitaplardan..

Bir şeyler araştırmalıydım, dine yöneldim biraz dualar rahatlatıyordu bazen, ama bazen, bir ilimle uğraştım havas ilmi diye ilgilenirim severim, havas ilmi ne diye soracak olursanız havas ilmi yararlı dualar, büyüler falan.. hiç büyü yapmadım tabii ki, sadece ilgilenirdim, bir şeyler hissederdim, bu hislerim sonucunda bu ilime baş koydum, inceliyorum okuyorum falan, çevremde artık bir şeyleri tahmin ediyordum, hem yaşıma göre yorgundum, hemde yaşıma göre deneyimli davranıyordum, insanlara ilk bakışta ne tak olduğunu anlayabiliyordum..

bu yeteneğim biraz beni sevindirdi, allah bir yerden alıp bir yere veriyor işte, ben size burda normal bir şekilde anlatıyorum ama eğer dediğim gibi kitap düşüncelerim oluştuğu zaman bu şekilde göremeyeceksiniz direk olarak o kitapta başrol ben olmayacağım başka bir şekilde yansıtacağım sizlere normal yazarak anlatıyorum...

Kafam bir şeylere çalışıyordu güçlüydüm hem zihnen hemde fiziksel olarak, ama o his beni öldürecek gibi geliyordu, bu hissin bir insanda olma süresi en fazla 10 dakikaymış, fakat ben bu hisleri(yalnızlık, sebepsiz korku ve üzüntü) en az 1 saat en fazla 3-4 saat yaşıyordum düşünün, bu durumda olan dünya da bir tek ben değilimdir tabii ki ama allah fiziksel bir hastalık versin böyle ruhsal bir hastalık vermesin..

ilaçlar etkiliydi, konuşmalarım değişti, beynim konuşturmuyordu beni içimde başka bir şey vardı ağzımla beynim sanki anlaşmışlardı şunları söyleyeceksin diye, konuşuyordum artık, sessizliğimden kurtulmuştum, bir çok şiir yazmıştım o sıra, 5-6 tane de kitap..

kitaplarım ve şiirlerimde hep ölümden ve hislerimden bahsetmiştim, şöyle bir bakıyorumda cidden okunması bile sıkıcı kitapların, eminim ki piyasaya çıkartsam bir kaç kişi kendini öldürecektir ya da büyük bir melankoli içerisine düşecektir, ben gözlerimi kırpmadan geceyi izliyordum, ciddi problemlerim vardı, ay'ı izliyordum yıldızlara bakıyordum, aşırı büyük bir efkar basıyordu her seferinde..

Yine geliyordu o his uzun süre azalmıştı 1 hafta gibi ama yine geliyordu peşimi bırakmadı, geldiğinde saat 02:34'dü doktor o his ne zaman gelirse not al demişti notumu aldım, hızlıca attım kendimi dışarı, garajda arabaya koştum, çalıştırdım, hemen bir tekel bayisine gidip bir paket sigara aldım gecenin geçmesi için(sigara kullanmıyordum ağzıma sürmezdim, sporcuydum sonuçta) sigara ve rakı aldım, 70lik rakıyı tek başıma içtim bu arada sigara paketi yarılandı, ve uyumadan önce gülmüştüm, sabah uyandığımda yaklaşık 3-4 saat kustum

çözüm arıyordum, çözüm o sıra alkol gibi gelmişti, aldığım ilaçlarla alkolü tükentince inanamayacağınız bir kafa yaşatıyor, uyuşturucudan daha beter bir şey alkol içmek istemiyordum, ilaçlarıda içmek istemiyordum, ama bir şey beni kontrol ediyordu ve bana bunu yaptırıyordu..

Alkol içiyordum, ilaçlarımı içiyordum, yoruluyordum, işe gidemiyordum, maddi durumumuz hiç iyi değil bu arada geçmişte yaptığım yatırımlarım sonucunda aldım(lise yıllarında araba alacaktım kendime onun parası) ölüyordum, ciddi anlamda ölüyordum, hem ruhsal olarak hem fiziksel olarak..

1-2 ay sonra titremeye başladım elim ayağım titriyordu ayakta duramıyordum, tıpkı uyuşturucu bağımlıları gibi ama krizlerim olmuyordu, titreme sebebim yoktu doktora başvurduğumda aşırı alkolden dedi, ilaçlar ve alkol sanırım yan etki yapmış, ömür boyunca titreyeceğim heralde.

uyku vaktimde beni izlediklerinde, 3 hafta gözetimde kaldım, beni izlediklerinde titrerken sesler çıkardığımı fark etmişler, bunlar bir travma sonucu oluyormuş genellikle ama ben hiç bir şekilde travma geçirmedim neden böyle oldum anlamış değilim, artık kendime hastalığı yakıştıramıyordum, gittikçe kötü olmuştum, kötü halime iyi diyorum, hikayenin başına bakarsanız normal bir insandım bende, ilaçlara ve tedaviye başlayınca kendimi hastalığın etkisine kaptırdım sanırım..

doktor bana ilk seanslarda demişti kendi içinde hallet sorunları ilaç kullanmak iyi değil falan bende kullanmak istemedim ama vücudum kullanmak istedi, her organım benden bağımsız çalışıyordu, bu durumda olan arkadaşlara bir tavsiyem olacaktır, kesinlikle ama kesinlikle ilaç tedavisi almayınız, destek alabilirsiniz ama kesinlikle ilaç kullanmayın, artık bitkiler var bitki çayları antidepresan etkisi veriyor internetten araştırın, ben hayatımın kötü zamanlarını anlatıyorum size... dinliyorsunuz umarım?

hisler peş peşe takılmış takip ediyorlardı beni, ben kaçıyordum, ama arkamda milyonlarca soru vardı, ailem bu duruma o kadar çok şaşırdı ki şu anda bunu satırlarıma dökemem, dökülecek gibi değil, uyku sorunum hakkında olsun, yaptığım hareketler olsun, tam bir dengesizdim, ellerimi sıkıyordum ayak parmaklarımı sıkıyordum, korkutucuydum dışardan bakınca, ben farkında değilim tabii ki bu yaptıklarımın bana normal geliyor yaptığım hareketler..

Ama dışardan korkuyorlarmış insanlar, ellerimi keserdim, cama yumruk attığımda normal sanardım, kırabilir miyim acaba? derdim kırılırsa elime ne olur falan gibisinden boş düşünceler, allah kimsenin başına vermesin, şimdi siz deli diyeceksiniz içinizden, ama şu durumlar öyle zor durumlar ki hastahane kenarlarında, çocuğunuzla bu şekilde uğraşmak ister misiniz ? bence istemezsiniz, bazen diyorum ki keşke kolum bacağım olmasa ama şu pgibolojik hastalığımdan kurtulsam, şimdi durumumu merak ediyorsunuzdur..

Şimdi eskiye göre toparladım en azından bir şeyi başardım, gülebiliyorum ve etrafımdakileri güldürebiliyorum etrafımda yine çok insan yok tabii ki 5-6 tane falan ailemi katmıyorum içine, arkadaşlarımdan bahsediyorum, arada değişik hareketlerim olsadas bunların farkına varıyorum artık vücudumu kontrol edebiliyorum...

Devam edeceğim fakat şimdi sormak istediğiniz sorular olacaktır o soruları cevaplamak istiyorum.

sorularınızı bu entry'nin altına yazabilirsiniz beklemedeyim.

var mı soru?

beklemedesiniz değil mi panpalar?

sıradan bir hastalık değil, sıradan takıntı hastalığı gibi bir durum değil yaklaşık 7 senedir bu durum içerisindeyim, yani bayağı uzun bir süre, söylemesi kolay olsada herkes bu durumu anlıyamaz anlıyorum diyen zaten yalan söyler...

yaşarken ölmek bayağı zor ailevi konular gün geçtikçe artıyordu sonuçta onlara da yansıyor sorunlarım, evin keyfi yok benim gibi karamsar biri yüzünden oluyor bunlar, benim suratım asık olunca normal olarak aileyede yansıyor, bir gün yine odama kapandım yazıyorum şiirlerime devam ediyorum, o his yine geldi, terledim delice kusuyorum, korkuyorum bir yandan yine, sonra o hisse sinirlendim ve elimi kırdım, sadece kendime zarar veriyorum onun dışında bir şeyler yaptığım yok, ve dengesizim... biraz toparlamaya çalışıyorum kendimi yazacağım yine

bir gece kan ter içinde uyandım, dişlerimi sıkıyordum bu hep oluyor, artık neredeyse yürümeyi bile unutuyordum, gözlerim telaş içerisinde, yine kapkaranlık odayı seyrediyorum, kafamı bir yastığa koyuyorum, sonra tekrardan kaldırıyorum, oturuyorum, uzanıyorum, kalkıyorum, balkona çıkıyorum, derin derin nefes alıyorum, değişik bir şekilde olanlara kaptırdım kendimi, gecenin akışına bıraktığım bedeni mi bir şeyler kontrol ediyordu..

tedirgin ediyor insanı, sonuçta bilmediğin bir şeyler yaşıyorsun terapistim sıkılmıştı sanırım, devlet hastanesi ne beklersin işte, seni görmek istemiyorum der gibi bakıyordu, ve yine benim hislerime bağladılar, sen yanlış hissediyorsun doktor iyi falan ama, bu konularda emindim terapist başından atmaya çalışıyordu, dayanamayıp söyledim yaklaşık 3 senedir buraya geliyorum bana böyle davranamazsın dedim, iyi değilsin sen dedi, moralimi bozmaya çalışıyorsun dıbına koduğumun malı dedim, deli olduğumu bir kez daha düşündüler..

ben onun bu tavırlarına kızmıştım, bir süre daha yatman lazım hastanede dedi doktor, beni burda sen değil başhekim gelse tutamazsın demiştim, bunu hatırlıyorum, daha sonra doktor peşime düştü gitme falan, arkama bile bakmadan çıktım bir daha uğramadım hastaneye

asıl hayatım burdan sonra dönüşüyor tak'a keşke her şeyi birer birer anlatabilsem sizlere ama burada kesmek istiyorum, hatta bi kaç günümü daha anlatıp öyle kapatayım.

hastaneyi bıraktığım gün şüphe içerisindeydim, iyileşmek konusuna dair artık en ufak düşünce yoktu kafamda yine kendimi içten içe yiyordum, etrafıma göstermemeye çalışıyordum, hala da öyleyim, bir yardım eline ihtiyacım vardı ama o eli bana kimse uzatmadı ya da ben uzatmalarını istememişimdir bilmiyorum, biri banas ısrarla yardım etse diye bekledim hep, ben çaba göstermiyeyim ama insanlar benimle ilgilensin diye düşünüyordum..

Evet ilgi asıl başrol oyuncumuz ilgi bence ilgi isterdim biraz, aile anne baba sevgisi dışında bir ilgi, arkadaş çevremin ilgisi olabilir, ya da iş yerimde bir ilgi olabilir ama bu ilgi bende hiç bir zaman olmadı, insanlar benim bir yerlerde olmamı istemediler, istemesinler ben onlar için yaşamıyorum zaten, benim tek bir davam var iYiLEŞMEK, eğer iyileşirsem yani bende her insan gibi mutlu hissedersem, hep mutlu yaşarsam ne para ne pul isterim zaten yok ama bu sefer hiç istemem, mutluluğumu bir şeylerin bozmasını istemiyorum özellikle bu sebebi olmayan lanet hissin..

ha öldük ha öleceğiz derken, yaşlanıyoruz iyice, belki ben mutlu bir insan olamadım ama hep bir şeyler bekledim, mesela iki sokak ötede ki adamdan bir selam, anlamsızdı düşüncelerim, kafam o kadar karışıktı ki artık düşünemiyordum, yolda ki yürüyüşümü bile beğenmiyordum mesela, diğer insanlardan farklı yürüdüğümü düşünüyordum..

tekrardan hatırlatmadan edemeyeceğim, kesinlikle ama kesinlikle doktor tavsiyesi alın ama doktor'un verdiği ilaçları kullanmamakta ısrarcı olun, kanınızın donmaması için kötü yerleri anlatmak istemiyorum, dinlediğiniz için teşekkürler panpalar.