Dinle, Zeze! iyileşmen ve yine benimle birlikte şarkı söylemen gerek.

Küçük şeker portakalı fidanım bile yakında, çok yakında tılsımlı gücünü yitirecek, bütün benzerleri gibi bir ağaç olacaktı. Kuşkusuz fırsat verirlerse zavallıya...

Bazıları için ölmek kolaydı. Uğursuz bir trenin gelmesi yetiyordu, tamamdı bu iş. Ama benim için göklere uçmak ne kadar güçtü. Herkes engel olmak için bacaklarımı tutuyordu.

En kısa zamanda göklere uçmak dileğiyle 🎈

“ Görüyorsun, Godóia. Hiç yaşama isteğim yok artık. iyileşirsem kötü bir çocuk olacağım. Anlayamazsın sen. Artık uslu durmama değecek kimsem kalmadı.”
“ Çok uslu olman da gereksiz. Çocuk ol, o her zamanki küçük çocuk.”
“ Niçin, Godóia? Herkes beni dövsün diye mi? Herkes beni azarlasın diye mi?..”

Belki özgürlüklerine kavuşturmak için kafeslerinin kapısını açmışlardı. Ama bu da onları öldürmek gibi bir şey olurdu. Çünkü uçmayı unutmuşlardı artık.

Belki de benim özgürlüğüm ölmektir *

“ Birkaç gün sonra her şey bitti. Yaşamaya hükümlüydüm. Yaşamaya! Bir sabah, Glória güler yüzle içeri girdi. Yatakta oturmuş, büyük bir hüzünle hayatı seyrediyordum. “

Yüreğim öfkesiz başkaldırmıştı. “ Beni dizlerine oturtan bu adam ne istiyor? Benim babam değil o. Benim babam öldü. Mangaratiba onu öldürdü.”

insanın babası ölür mü ?

“ Bir şey daha var: Küçük şeker portakalı fidanını hemen kesmeyecekler, kesildiğinde de sen çok uzaklarda olacaksın, fark etmeyeceksin bile. “
Hıçkırarak bacaklarına sarıldım.
“ Bu artık bir şeye yaramaz, baba; hiçbir şeye yaramaz... ”
Benimkiler gibi yaşlarla dolan gözlerine bakarak bir ölü gibi mırıldandım.
“Onu kestiler bile, baba; benim küçük şeker portakalı fidanım kesileli bir haftadan çok oluyor.“

Onlar hiçbir zaman anlamayacak seni

SON iTiRAF
Yıllar geçti, sevgili Manuel Valaderes. Şimdi kırk sekiz yaşındayım ve zaman zaman, özlemimde, hep bir çocuk olduğum izlenimine kapılıyorum. Birden ortaya çıkıverecekmişsin, bana artist resimleri ve bilyeler getirecekmişsin gibi geliyor. Hayatın sevilecek yanlarını bana sen öğrettin, sevgili Portugam. Şimdi bilye ve artist resmi dağıtma sırası bende, çünkü sevgisiz hayatın hiçbir anlamı yok. Ara sıra sevgimle mutluyum, ara sıra da yanılıyorum; bu daha sık oluyor.
O çağlarda, bizim çağımızda yani, yıllar önce bir Budala Prens’in, mihrabın önünde diz çökmüş “Budala”nın, gözleri yaşlarla dolarak ikonlara şunu sorduğunu bilmiyordum:
“OLUP BiTENLERi ÇOCUKLARA NiÇiN ANLATMALI?”
Gerçek, sevgili Portugam; bunları bana çok erken anlatmış olmalarıdır.
Hoşça kal!
Ubatuba, 1967

Bir kağıda uçmayı öğretebilir miyim ?
Bilmiyorum ama denedim

Uçmayı öğrendiğimde 12.5 yaşındaydım
Hâlâ o yaştayım korkma *

Bana kitap okur musun ?
Bazı şeyleri düşünmemem için

Zeze de gelsin okuyayım

Üzülerek belirtmeliyim ki size güvenmiyorum sevgili kütüphane nöronlarım :/ Bu yüzden okuduğum kitabı yazacağım v_v

S.H
S.A.C.D

geldi mi?

Kedi sevmek istiyorum