\'\'Bütün hikayelerim tükendiğin de kendi hikayemi anlatacağım,Öleceğim gün az da olsa senden bahsedeceğim\'\'

Çıkmaz bir mahallenin en ucunda, köşedeki avlusu olan kiralık evde yarınlarımızı beklerken,biz bütün çocuklar top oynamayı çok severdik.
Annelerimizi çok severdik,her akşam eve döneceğimiz anlamsız bir hüznü içimizi kaplar durur, sokaklarda uyuyacak kadar birbirimizi çok severdik.

Bir keresinde hızla gelen motorgiblete aldırmadan oynadığımız şenli oyunların birinde tekerlekler ayaklarımızın üzerinden geçerken, sadece duvarlara ve asfaltlara bir söz verdik.

Daha Güzel bir top alacaktık.
Hiç bir komşunun bıçağının patlatamayacağı,Her arabanın altından kolayca çıkabilecek kadar güzel olacaktı.

KARAKTERiN iÇ SESi

Kadınların ve silahların arasında yalnızlığı seçtiğim günden beri, eski mahallemde ki o lastik topu düşünüp duruyorum.
Neden kaybettim onca şeyi, kimse neden doğum günümü bilmiyor. Neden insanlara telsiz kodumdan başka hiç bir özelliğimden bahsetmedim.
Neden korkuyorum bu kadar...
Acaba saçımın rengi hakkında düşünceleri nelerdir?
Toz?
Kara?
Burnum hakkında bir kaç şey söyleyebilecek bir kadın var mı?
Birisi beni öldürmek dışında ne zaman yakın davranacak?

Peki Adımı söylemezsem unutur muyum?
inandığım Tanrının ismi Allah mı?

Bütün her gece rüyamda geniş bir kutu içinde kara bir köpek görüyorum, uzaktan yaklaşan küçük insanoğlunun üzerine saldırmasını an be an izliyor, belimdeki tabancama yöneliyorum.
Ardından gelen iki el ateşle birlikte gözüm yerde kalan kara köpeğe süzülüyor.
Yerden kalkan çocuk bana çok benzerken birden tanıdığım bütün insanların suretine bürünüyor, Yavaş yavaş değil gezegenler kadar hızlı... ,

En son sen kırmızı yollarım, sonra sana benziyor.
Her şeyden ötede ve her şeyden önce sana benziyor,her bir ayrıntınla izlerken seni, bana darılıp köpeğe bakıyorsun.

Bütün bir karanlığı yenmişcesine gururlu hissediyorum kendimi,her şey geçiyor, bütün acılar, bütün kırık kemiklerin acısı son buluyor.
Seni öpemeden uyanıyorum

Belki ilerki bir zaman da