Beyler rezleri alın uzun soluklu bir hikayeye başlıyoruz merak etmeyin lafta sanmayın ve SadeceOkuyun

Çocukluğumdan beri hep pgibolojik sorunları olan biriydim. Nedensiz yere bayılmalarım istemsiz olarak kendimi başka yerlerde bulmuşluğum hatta bazen insanların gözlerine baktığımda hayeller bile görmüşlüğüm oldu. Doktorlar bir türlü ne olduğuna anlam veremiyorlardı. Tüm testlerde her şey tertemizdi. Hatta bi ara uyurgezer teşhisi bile konmuştu. Ama ben farklı bir şeylerin olduğunu biliyordum.

Bu yüzden çocukluğumun çoğu zamanı yanlızdım. insanlar benle arkadaşlık etmek istemiyor hatta bana sanki hastalıklı bir yaratıkmışçasına bakıyorlardı. Beni seven büyüten bir ailem olmamıştı. Annem babam kimlerdi hiçbir fikrim yoktu. kendimi bildim bileli yetimhanedeydim.

Bana karşı iyi olan beni seven sadece bir kişi vardı. Ebru abla. Bu kadın yetimhaneye hafta sonlarında gelen orta yaşlarda saçlarına hafif aklar düşmüş, gözlerinin altında kaz ayakları oluşmuş dalgalı ve siyah saçlı ama yemyeşil gözleriyle sürekli gülen yüzüyle insanları adeta kendine çeken biriydi. Bana sürekli sende çok farklı bir yetenek var derdi. Benim gelecekte çok büyük şeyler yapacağımı biliyordu sanki

09.10.1994
Güneşli bir Pazar günüydü. Hafif hafif esen rüzgârda her zamanki gibi yalnız başıma oturuyordum. Yemek saati yaklaşıyordu. Ebru abla geldi yanıma. Klagib muhabbetlerimizden birini yapıyoruz. Birden ciddileşti. Bana bu Pazar işi bırakıyorum dedi. Tek arkadaşımda gidiyordu ben bu yanlızlıkla kesin delirirdim. içimde bir korku alevlendi. Anlamış olacak ki hafif bir tebessümle merak etme SadeceOkuyun seni hep ziyaret edicem dedi. O sıra göz göze geldik. Gözlerinin içinde gördüğüm hayallerin birisiyle yüz yüze geldim

Gece vaktiydi. Arabanın arka koltuğunda oturuyordum ama sanki orda yokmuşum gibiydi. Konuşuyorum arabayı kullanan kişiye bir şeyler söylüyorum ama duymuyordu. Araba kırmızı ışıkta beklerken yeşilin yanmasıyla hareketlendi. Tam o sırada yan yoldan gelen hızlı bir aracın bize çarpmasıyla sarsıldık. Kırılan cam parçalarının her zerresini havada görüyordum. Sanki her şey yavaşlatılmış modda bir video gibiydi. Arabanın havalandığını hissediyordum. Büyük ihtimal takla atıcaktık. Çığlıklar geliyordu ölümü hissediyordum ve geri döndüm.

Ebru ablayla hala göz gözeydik. Bana dakikalarca sürmüş gibi gelen olay sanki 1 sn de bitmişti. Noldu seni dalgın gördüm demesiyle tam olarak kendime geldim. Yok bişi abla gidiyorsun ya üzülüyorum işte dedim. Sonrada abla bugün son günün gitmesen son gece burda kalsan olmaz mı diye sordum.

Bana baktı her zamanki samimiyetiyle (beni bırakıyorum diye korktum sandı ki) merak etme her şey güzel olucak ve dediğim gibi her zaman seni ziyaret edeceğim dedi. Hadi şimdi yemek vakti diyerek ayağa kalktı ve yürümeye başladık. Ama içimi kemiren bir duygu vardı. Ne olduğunu bilmiyordum ama engelleyemiyordum da.

Yemeğimizi yedik her zaman ki gibi bir birimize zorlu bilmeceler sorup ip uçları vererek cevabı bulduran şaçma bi oyun oynuyorduk. Kim daha fazla ip ucu alırsa kaybediyordu ve dondurma yada tatlı ısmarlıyordu. Hep ben kazanırdım ve her seferinde şaçımı okşayarak çok zeki birisin der gülerdi. Ama biliyordum kazanmama hep izin verirdi. Zaman geçti vakit gelmişti gidiyordu.

Bir birimize sarıldık. Gözlerim dolmuştu ama ağlamak istemiyordum. Güçlü olmalıydım. O gidene kadar hiç gözlerimi kırpmadım biliyordum eğer gözlerimi kırparsam yanaklarımdan süzülen göz yaşları sel olacaktı. Bindi arabasına ve korna çalarak gitti. Bende gözlerimi kırpabildim. Odama çıktım uyumaya çalıyorum uyuyamıyordum. içimi yiyip bitiren o his hala geçmemişti. Gidip birkaç ağrı kesici içtim ve onunda dediğini tekrarladım her şey güzel olucak. O sıra uykuya dalmışım.

Sabah her zamanki gibi uyandım. Duşuma girdim kahvaltımı yaptım. Hava bugün kapalıydı ama ekim ayı olduğu için bu çok doğal bir durumdu. içimde arkadaşımın gitmesinin burukluğuyla sağda solda dolanıyordum zaten gidecek çok da yerim yoktu. Öğlen saatlerinde müdürün beni odasına çağırma anonsuyla irkilip yürümeye başlamıştım. Ne bir taşkınlık nede hastalığımla ilgili bir şey olmuştu. Neden çağrılmıştım ki.

Müdürün odasına girdiğimde onun yalnız olmadığını gördüm 2 polisle beraberdi. Neler oluyordu anlam veremiyordum. Müdür konuşmaya başladı. sakin ol diye başlayan bir cümle ve 2 polis olan bir odada iyi bir haber gelmeyeceğini anladım. Nasıl o diye sordum. Kimse cevap vermiyordu. Tekrarladım nasıl o söyleyin. Hep sinirli olan müdürümüz başını öne eğmiş biliyorum senin için çok zor fakat onu kaybettik demesiyle ciddi anlamda dünyamın karardığını hissettim.

Yarın gece devam ediyorum beyler

Odaya bir iki dakika boyunca sessizlik hakim oldu. içerdekiler dikkatle beni izliyorlardı. Patlayacak bir bomba gibiydim. Dayanamadım nasıl oldu dedim nasıl olur? Bağırmaya başladım kendimi kaybediyordum. Gözüm kararıyordu. Polislerin kolları arasından kurtulma mücadelesi veriyordum. Kalp atışlarım hızlanıyordu terliyordum. Bayılmadan önce duyduğum son şey ise ‘trafik kazası evlat üzgünüm’ oldu.

17.01.1995
Yaşadığım şok sonucu girdiğim komadan çıkalı yaklaşık 1 hafta olmuştu. Yeni yeni kendimi toparlıyordum. Sanki her şey bir rüyaydı yada öyle olmasını istiyordum. Kazanın tüm detaylarını okudum. Benim gözlerinde gördüğüm hayal ile nerdeyse örtüşüyordu. Ben bunu durdurabilirdim. Görmüştüm ama bir şey yapmamıştım. Katil aslında bendim. Tek dostumu ben öldürmüştüm.

Evet bir gücüm vardı ve farkına varmıştım. insanların gelecekleri ile ilgili bir takım şeyler görebiliyordum. Ama tam olarak nasıl çalışıyordu bu her gözlerine baktığım insanda işe yaramıyordu. Kesin işe yarıyor da diyemezdim. Belki de bir tesadüftü. Yalnızca bir tesadüf. Bir an önce bu sorunu çözmeliydim

22.02.1995
Aradan bir ay gibi bir zaman geçti. Ne bir hayal gördüm nede olağan dışı bir durumla karşılaştım. Artık pes ediyordum. Denemediğim hiçbir şey kalmamıştı çalışmıyordu. Tanrı bir kereliğine bana her şeyi değiştirme yeteneği vermişti ve ben başaramamıştım. Bunları düşünürken oturduğum kafeye hamile bir bayan geldi. Tam yanımdan geçerken göz göze geldik ve bir hayalle daha baş başa kaldım. Bana 2. Bir şans verilmişti.

Bir bankadaydım etrafımda onlarca insan vardı dikkatlice çevremi izliyordum. hamile bayanı arıyordu gözlerim. Sıradaydı. Yanına yaklaştım ve yine sanki orda yoktum. Tam bir hayalet gibiydim. Birden kapıdan giren 3 maskeli adam gördüm. Önce güvenliği etkisiz hale getirip sonra insanlara bağırmaya başladılar. Herkes korkuyordu ama bağırmamaları için uyarılmışlardı. Kasadaki parayı istemiyorlardı acele ediyorlardı. Birkaç dakika içinde polisler her yeri kapatacaklardı ve bunu biliyorlardı. Veznede ki paraları alıp çıkıyorlarken hamile bayanın bağırmasıyla irkildiler. Galiba doğum sancısıydı ama bu soyguncuların paniklemesine neden olmuştu ve gelen bir kurşunla hamile bayan yere düştü. Karnından kanlar akıyordu herkes çığlık atamaya başlayıp hayatları için yalvarıyorlardı. soyguncular bile şaşırmıştı sanki bir birlerine küfrede küfrede çok hızlı bir şekilde çıktılar. Kapıda onları bekleyen arabayla gözden kayboldular. Ve Döndüm.

Hala o bayanla göz gözeydik. Ne yapmalıydım polislere mi haber vermeliydim. Bana inanmazlardı yetimhanede büyümüş pgiboloji bozuk bir çocuk geçmişiyle bana direk deli damgasını vururlardı. Kadını izlemeye başladım. Kadın bir kahve içip çıktı. Peşine takıldım ve evet gördüğüm şekilde bankaya girdi. Her şey aynıydı. Kel güvenlik, genç veznedar hatta ağlayan bir çocuk. Soygun tam kaçta olacaktı bilmiyordum saate bakmak hiç aklıma gelmemişti. Hamile bayana yakın duruyordum onu kurtarmalıydım. Yaklaşık yarım saat içinde beklediğim gibi 3 maskelimiz girdi. Her şey gördüğüm şekilde devam ediyordu. Artık hamile bayanın sancısının başlamasına saniyeler kalmıştı ve bir planım bile yoktu.

Kadına baktım yüzünden ne kadar acı çektiğinin farkındaydım. Ve beklenen çığlık geldi saniyeler vardı kadının vurulmasına. Kadının üzerine doğru atladım daha silah bile ateşlenmemişti. Milisaniyeler sonra silah sesini duydum ve omzuma inanılmaz bir acı girdi. Evet kurtarmıştım onu ama vurulan ben olmuştum. Soyguncular kaçtı ve herkes etrafımıza toplandı. Bana kahramanmışçasına bir şeyler söylüyorlardı ama anlamıyordum sadece acıyı hissediyordum. Gözlerim kararıyordu galiba yine bayılacaktım ve karanlık yine beni hapsetti.