Yokluğunun güçlüğü çok sonra dank etti. Hatta itiraf etmek gerekirse başta çok mutluydum. Her şeyi yapabilirim dedim kendi kendime. Istediğim gibi davranabilirim kimse bana karışamaz dedim. Ama hayatlarımızın iki düz çizgi iken birlikte olunca tek çizgiye döndüğünü nerden bileyim. Bi filmde diyordu ya 'ikiden bir çıkınca bir kalır sanarsın ama öyle değil yarım kalıyormuş insan' aynen o hesap işte. Sensiz ben yarım kaldım yarim. Yatağın sağı hep soğuk, izlediğim filmler anlamsız, içtiğim sigara anlamsız, hicbir şeyin tadı tuzu yok anlayacağın.

Kalp çok kişiyi sever, sadece birine aşık olur. Sen benim birimdin

Hatırlarsın, sahile gitmiştik sen, ben ve arkadaşların. Gün batımı izlemek için güya. Tam güneşin batacağı saatler telefonun çaldı. Çok uzun bir konuşmaydı. Gün batımını birlikte izleyememistik. Şimdilerde güneşin batışını hiç göremiyorum sevgilim. Sadece doğuşu var artık. Gittiğin günden beri ayakta değilim hiç o saatlerde. Hiç kızgın değilim ama sana. Yanımda olsan güneşin yokluğuna da razıyım ben.

Pişman olacağım şeyler yaptım ve bundan sen de etkilendin elbette. Ama yaşanmışlıkların hatrına beni bir nebze affedeceğini düşünüyorum. Kaldı ki barışmak için tekrar buluşmak istediğimde gözlerimin içine bakarak 'ben artık başkasından hoşlanıyorum' dedin ve bu hiç de hafif bir cümle değildi. Şimdi güzel ilerleyen bir ilişkin var.(en azından öyle görünüyor.) Sana asla eskisi gibi olalım diyemem buna hakkım da yok. Lakin burası küçük bir yer ve çok fazla karşılaşıyoruz. Bana bakışın 'ayrılalım ben mutlu değilim' dediğim günkü kadar sert. Bu kadar kindar olduğunu bilmiyordum, belki intikam almak istediğin için öyledir diye avutuyorum kendimi. Ben sadece özür dilemek istedim. Seni kontrol altına almaya ve kısıtlamaya çalıştığın için. Bugün 17 ay oldu be nepenthem, (ingilizcede acıyı ve üzüntüyü sonlandıran ilaç olduğunu zaten biliyorsun) tam 68 hafta ve 476 gün. Keşke bunları sana yazabilsem, keşke sabahın 6sında aklımda değil yanımda olsan. Seni, kumral saçlarını, mavi gözlerini, kısacası her şeyini çok özledim.