o sıralar üniversiteye ikinci kez

hazırlanıyorum.

her gün saat 7de kalk, ekmek arası yanında kola göm. duş al 5-6 kazak 3-4 gömlek 2-3 kotu farklı şekilde kombine edip, aynı yoldan durğa yürüyüp dolmuşla dershaneye gidiyordum.

yine çıkmışım sabah 7:40-50 durağa yaklaşıyorum gözlerim iyi görmüyor, gözlük de kullanmıyorum, uzaktan yüzünü çıkaramasamda orta boylu esmer geniş kalçalı bi kız bana bakıyor kafası dönük bildiğin kenetlenmiş bana.

o sıralar heves etmişim saçları uzatmışım ama saçları bi görseniz fransız hakimlerinin beyaz perukları olur ya onun siyah hali amk çok ilginç bakan da genelde o yüzden bakardı. yine saçıma bakan biridir diye aldırış etmeden durağın arkasına doğru gittim.

durağın yan tarafından esmer kız geldi yaklaşınca farkettim liseden bir üst dönemlerden cemre. kendisiyle sohbetim vardı severdi beni hemen geldi yanıma " aaa amuagoyim napıyosun?"

cemre hafif balık etli siyah dümdüz saçlara sahip ortalamanın üstünde bir kızdı, yalnız kendisi bizim apartman görevlisinin kızına benzediği için bilinçaltım sebepsiz yere mesafe koyuyordu kıza.

şaşırdım tabi cemreyi görünce "iyiyim sen nasılsın" vs muhabbet açtım. odtü iktisat mı ne kazanmış arkadaşları arabayla alıcakmış duraktan onları bekliyormuş. konuşurken benim mezuna kaldığımı dershaneye gidiceğimi öğrendi dedi istersen seni de bıraksınlar.

kimse de dememis ki birinci paragraftaki cemre ikinci paragrafta nasil ceren oldu

yok moruk yok 3 satırdan fazlası beni bozar

bana ilk bu virüsü kapanlarla nerede karşılaştığını o günden bu yana kurtakdıklarını ve bana onlarla karşılaşmadığım için şanlı olduğumu söyledi.

dediğine göre şehir dışındaki hava üssünü izole etmişler ve hayatta kalanları orada topluyorlarmış. orada hekimlerin yemeğin ve suyun olduğunu gittiğimizde beni kontrol ettirdikten sonra dahasını anlatabiliceğini söyledi.

duyduklarıma o kadar şok olmuştumki acılarımı hissetmiyordum.

bi taraftan ailemi düşünüyordum bi taraftansa gökçeyi, cemreyi, evdeki cesedi...

acaba o adamı delilerden biri mi öldürmüştü? evdeki ve duvardaki kan izleri onunla delinin boğuşmasından mı olmuştu? peki hemen bir kapı ötemdeki deli neden bana zarar vermemiş veya ben uyandığımda orda değildi?

paramiz yoktu okuyamadik

@42 hikaye bi yere kadar gerçek. gerçek isim kullanmayayım dedim değiştirmeyi unutmuşum editledim hemen.

ooohhoooooo çok uzun birader okumam.

hayatta okumam.

yalnız ne sabır varmış sende de arkadaş. yazdın da yazdın.

reserved

"son 3 gündür neredeydin?" diyor.

ben tarihi soruyorum hemen bir gariplik olduğu kesin. 28i diyor adam.

benim dershaneye gittiğim gün ayın 25iydi o günden beri baygın mıyım? ben baygınken başıma neler geldi? daha da önemlisi dışarda neler oldu?

kekemeleyerek " ben en son 25ini hatırlıyorum diyorum"

adam derin bi nefes alıyor ve anlatmaya başlıyor.

ilk önce anahaberlerde morgda canlanıp diğer cesetleri yiyen adamın haberini görmüşler ardından hastanelerden kaçan insanların diğer insanları ısırdığı ülke çapında yeni bir kuduz bir virüsü salgını olduğu haberi gelmiş. olağan üstü hal ilan edilmiş ve evden çıkma yasağı gelmiş. son 11 saattirde hiç bir türlü haber alınamıyormuş yalnızca askeri üsler kendi aralarında telsiz görüşmesi yapıyormuş ve anlaşılan o ki şu an bütün asyada bu virüs etkisini göstermekteymiş.

bunları duymamla tekrar ağlamaya başladım aklıma ailem geldi. bu sırada yanımdaki askerin de gözünden gözyaşları geliyordu...

at yalanı gibim inananı .

edit: seri olursan okuyacağım bak.

bozdun panpa :(

hayalperest gavat

"neyi nasıl nereden biliyorsunuz?" diyorum. ön koltuktan arkaya dönüyor göz göze geliyoruz. "bugün kurtardığım 6. kişisin o delilerden bahsediceksen hiç bahsetme daha iyi" diyor.

acılarımı, açlığımı unutturuyor merakım "ne delisi?" diyorum.

tekrar dönüp bana bakıyor "yoksa.." duraksıyor aniden "senin haberin yok mu?" diyor.

ben neyden haberim yok mu ne diyorsunuz diye soru yağmuruna tutuyorum adamı.

omzundan yardım alarak araca doğru yürüyoruz. biraz daha sakin ve güvende hissettiğimden olsa gerek algılarım açılıyor.

bana yardım eden adamın üniformasının paçası yırtık kan izleri var. askerlere yaklaşıyoruz onlar beni araça yerleştiriyor. askerlerin ellerinde ve üzerlerinde de kan izleri var. sürekli camdan dışarı bakıp bişeyleri kontrol ediyorlar.

gariplik olduğunu farkediyorum. derdimi anlatmaya çalışırken rütbeli beni susturuyor. "biliyoruz biliyoruz... asyada bilmeyen kalmadı zaten diyor" ben iyice meraklanıyorum benim başıma gelenleri bütün asya nereden bilebilir ki?

ya oc hayalgucune sokim

seri ol panpa güzel gidiyorsun. yoksa okumuyacağım.

devam etsem mi lan?

içeri de güvende hissediyordum, bir yandan da tellerin arasında sıkışıp kalmak rahatsızlık veriyordu.

acılarım biraz olsun dinmiş dinlenicek zaman bulmuştum. ama her şeyden önemlisi ailemi bulmalıydım...

pisti ve hangarları bize ayrılmış olan yerleri gezdim fakat ne aileme ne tanıdık birine rastlayabildim tek gördüğüm yaşadıklarına anlam veremeyen bir kaç yüz oldu.

dinlenmeliydim gördüğüm boşluklardan birine yerleştim, yanımda top sakallı elindeki telefona vurup birini aramaya çalışan 30lu yaşlarda bir adam oturuyordu.

ona bakarken aniden bana döndü göz göze geldik mecburen merhaba dedim. "yeni mi geldin" diye sordu direk. anlattaım başımdan geçenleri, o bir üniversitede tarih alanında öğretim görevlisiymiş delilerle ilk defa ders sırasnda bayılan sağlık ekiplerini beklerken arkadaşlarını ısıran bir öğrencisi aracılığıyla tanışmış.

etrafı süzdü, derin bi nefes aldı ,"tarih boyunca tanrı insanları dizginlemek amacıyla salgınlar, afetler yolladı... "
evet dercesine başımı salladım , devam etti.
"ama bu tanrının işi değil."

rezervded