ofiste olanlar aklımdan gitmiyordu

there is no plan, that's the plan

yalnız kalmaktan daha kötü şeyler de vardır hayatta,
ama genellikle bir ömür alır bunun farkına varmak, o zaman da
çok geçtir, ve çok geçten daha kötü bir şey yoktur hayatta...

Yaşadığın bütün mutluluklar, birer rüyadan başka bir şey değildi. Ellerin boş gidiyorsun. Bütün hayatın bir kısırdöngüden ibaret oldu: Aynı çember üzerinde dönüp dönüp durdun. Ve sonuçta hiçbir şeye ulaşamadın çünkü sürekli çember çizersen nereye ulaşabilirsin ki?

Çemberin neresinde olursan ol, hep merkezden aynı mesafede uzak olursun.

kadınları hep kadın elbiseleri içinde sevmişimdir.

Pazar günleri bombalardan daha fazla can alır

Küçük ve büyük pişmanlıklar var. Ve söylenecek şey değil ama-hayatımda yerinde olmayı arzulayacağım biriyle karşılaşmadım. Bu bir yanılsamaysa bile, talihli bir yanılsama.

Hiç kalkmadan koltukta saatlerce oturuyordum, işemek ve sıçmak büyük bir çaba gerektiriyordu.

Hiçbir erkeğin bedeline katlanamayacağı kadınlar vardır. Ama birinin bıraktığı yerden devam edecek bir ahmak çıkar mutlaka. O yüzden onu terk etmekten ötürü bir suçluluk duymadım..

bilmiyorum, iyi zamanlardı sanki, güneş sıcak ve sürekliydi ve en iyisi gecelerdi, karanlık ve ilginç geceler, çünkü içki etkisini göstermiş olurdu ve dünya katlanılabilirdi neredeyse..

Sorun seçimlerini hep iki kötü arasında yapmak zorunda kalmandaydı ve seçimin ne olursa olsun bir parçanı daha kesiyorlardı. Kesecek bir şey kalmayana dek. insanların çoğu yirmi beş yaşında mahvolmuştur. Araba süren, yemek yiyen, çocuk sahibi olan, kendilerine en çok benzeyen başkan adayına oy vermek gibi her şeyi yapılabilecek en kötü şekilde yapan zütlerden oluşmuş bir toplum

ilgi duymuyordum. Hiçbir şeye ilgi duymuyordum. Nasıl kaçabileceğime dair hiçbir fikrim yoktu. Diğerleri yaşamdan tat alıyorlardı hiç olmazsa. Benim anlamadığım bir şeyi anlamışlardı sanki. Bende bir ekgiblik vardı belki de. Mümkündü. Sık sık aşağılık duygusuna kapılırdım. Onlardan uzak olmak istiyordum. Gidecek yerim yoktu ama. intihar? Tanrım, çaba gerektiriyordu. Beş yıl uyumak istiyordum ama izin vermezlerdi…

ilkini düzmek gerçekten tuhaftı, bilmiyordum bana yalamayı filan öğretti. Hiçbir şey bilmiyordum.

"Heyy," dedi, "büyük bir yazarsın, ama kadınlar hakkında bir tak bilmiyorsun!" Ben de, "Ne demek istiyorsun, bir sürü kadınla düzüştüm ben," dedim.
"Hayır, bilmiyorsun, izin ver de sana öğreteyim," dedi. "Pekala," dedim. Sonra, "Sen çok iyi bir öğrencisin, hemen kapıyorsun," dedi..

biri bu binin peçeteden kendi çabalarıyla çıktığını da söylemeli artık...

Yaşamlarını sürekli kampüste geçiren manyaklar vardı. Üniversite yaşamı yumuşak ve gerçeklerden uzaktı. Dışarda, gerçek dünyada seni nelerin beklediğinden söz etmiyorlardı. Beynini teorilerle dolduruyor, kaldırımların ne kadar sert olduğunu söylemiyorlardı. Üniversite tahsili insanı sonsuza dek mahvedebilirdi. Kitaplar yumuşatıyordu insanı. Kitabını bırakıp sokağa çıktığında kitapların sana söz etmedikleri şeyler bilmek zorundaydın.

Biraz reddedilmek insan ruhuna iyi gelir; fakat tamamen reddedilmek deli, tecavüzcü, sadist, ayyaş ve karısını döven erkekler yaratır. Fazla başarının yarattığı gibi...

Hayatta aşk acısından daha büyük hüzünler de vardır ; koli bandının ucunu aramak gibi..

reserved

"bir düşünsene babalık", demişti. "sende bu kafa varken ayda gibişen ilk erkek olabilirsin.."

bukowski terk

Yalnız uyuyamıyorsan, uykunda ağzından çıkan sözcüklere dikkat et ne merhamet dilen ne de mucize; ve unutma: zaman harcanmak içindir, aşk başarısızlığa mahkum, ölüm ise yararsızdır

Domuzdan farkı olmayan erkekleri seçer kadınlar, ruhları ölü erkekleri, kötü düzüşenleri,
gölgeden farksız erkekleri; çünkü olayların akışına uymak zorundadırlar. Doğal seçimleri değildir bu; ama genellikle bir karmaşa ve şaşkınlık durumunda yaparlar
seçimlerini.