onlardan üstünsünüz ama

sadece benim yazdıklarım için http://ccc.incisozluk.cc/...¼nüz-ama/@la-olm-niye-la
bunu gösteremiyosunuz değil mi. zekisiniz hepsinden. kat kat daha kültürlüsünüz.
ama bilinçaltınız size onların daha üstün olduğunu söylüyor olmalı, siz kabul etmek istemeseniz bile.
ve korkuyorsunuz. ya terslerse? ya yanlış anlarsa beni diye. bazen kendinizden nefret ediyorsunuz

aynaya bakıp duruyorsunuz. caddelerde yüyürken camdaki yansımanıza bakıp kontrol ediyorsunuz duruşunuzu.
hatta geceleri gölgenizin kötü göründüğünü bile düşündüğünüz zamanlar oluyor. bazen arkadaşlarınızdan sendeki zeka,tip,boy vs bende
olsa... diye başlayan cümleler duyuyor, sesinizi çıkartmıyorsunuz. içten içe gülüp geçiyorsunuz bunlara. sonra pek de
kaliteli olmayan bi kız görüyorsunuz, en azından sizin seviyenizin altında olan. aşık oluyorsunuz ona çünkü onun üstündekilerle zaten aynı ligde olmadığınızı düşünüyorsunuz. ama ona bile açılamıyorsunuz.

bazen sosyalleşeyim diyorsunuz. çıkıp bi kafeye oturuyorsunuz. genelde terası olan mekanları tercih ediyorsunuz çünkü sigaranın dibine vuruyorsunuz. aç değilsiniz, bi çay istiyorsunuz. ikinci, üçüncü geliyor. sigara içip oturuyorsunuz. bişey düşünmüyorsunuz. garsonaa eyvallah diyorsunuz, giblemiyor. kızmıyorsunuz çünkü giblenmemeye alışkınsınız.

uyandığınızda yataktan çıkmak istemiyorsunuz. çünkü yapacak bir işiniz yok. ya da var ama yapmak istemiyorsunuz. gitmek yerine günü evde geçirmeye karar veriyorsunuz. saçma sapan bi kahvaltıdan sonra evde mal mal dolaşmaya başlıyorsunuz. sonra her zamanki gibi pc başına geçip inciyi açıyorsunuz. kendinizi geliştirmek adına bişeylere rastlayıp okuyorsunuz bazen. kızlarla nasıl ilişki kurulur okuyorsunuz günlerce. sonra dışarı çıktığınızda bi takun değişmemiş olduğunu görüyorsunuz. tek yapabildiğiniz yanlarında geçip gitmek. yüzlerine bakamıyorsunuz çoğu kez

eve gelince ailenizle iyi geçinmeye çalışıyorsunuz. espriler yapıp güldürüyorsunuz onları. hayat dolu olduğunuzu göstermeye, onları üzmemeye çalışıyorsunuz. kapıyı kapatıp dışarı çıktığınızda sigarayı yakıp başınızı eğiyorsunuz. suratınız asılıyor. sonra dik durmalıyım diyip düzeliyorsunuz. amaçsızca yürüyorsunuz. genelde bi markete gidip gibimsonik şeylerle eve dönüyorsunuz çünkü gidecek yeriniz yok.

lisedeydin. arka sıraların birinde. ama en arka köşede değil. orada binler vardı çünkü. en önde de çalışkanlar olurdu. sen göz önünde olmamak için uğraştın hep. dost görünen insanlar vardı, sahte olduklarını biliyordun aslında. senin üzerinizden espriler yapıp küçük düşürürlerdi ortamda. sonra da sarılırlardı şaka maka ayağına. huur çocukları

izlediğiniz filmler var sonra. bilinciniz o kadar boş, karakteriniz o kadar zayıf ki oradaki karakterlerden birisi gelip kuruluyor hemen o boşluğa. bi bakıyorsunuz tyler durden olmuşsunuz bi bakıyorsunuz forrest gump. onları taklit edince onlar gibi olacağınızı sanıyorsunuz. sisteme karşı durunca tyler durden değil de aptal bi liseli olduğunuzun düşüünldüğünü farkedemiyorsunuz çünkü. farkedince de pişmanlıkların üstüne bir yenisi daha ekleniyor. gerçeğin farkına varınca koltuğa yığılıp kalıyorsunuz

yazılar, şiirler yazıyorsunuz bazen. çok iyi yazıyorsunuz. ya da resim çiziyorsunuz. mükemmel resimler. kimseye gösteremiyorsunuz internette yayınlamak dışında. o sevip açılamadığınız kıza yazıyorsunuz, onun resmini çiziyorsunuz günlerce uğraşıp, veremiyorsunuz. sonra umudu kesince resimleri, şiirleri yakıp küfretmeye başlıyorsunuz. bazen spor yapıyorsunuz. basketbol oynuyorsunuz tek başınıza,3lük kaçırmıyorsunuz. takıma girmek istiyorsunuz, birileri izlerken pota altından bile basket atamıyorsunuz.

belli bir dünya görüşünüz yok. bazen bir ateist, bazen yobaz bir müslüman gibi(müslümanların yobaz olduğunu söylemiyorum. anladınız siz) düşünüp hareket ediyorsunuz. ama hiçbirine ait değilsiniz. aslında hayatınız boyunca da hiçbişeye ait olmadınız. ne benimsediniz ne benimsendiniz. hep farklı olandınız, ya da o kadar sıradan ve önemsizdiniz ki sıradanlığın ötesindeydi artık bu.

bir arkadaşınız ve onun tanımadığınız bir arkadaşıyla bir yere yemek yemeye gidersiniz. arkadaşınız tuvalete gitmek için kalkar. tanımadığınız kişiyle aynı masada baş başa kalırsınız. arkadaşınızın bir buçuk dakikalık çiş yolculuğu zamanin goreliligi nedeniyle bir buçuk yıla çıkar. yanınızdaki kişinin sizden sıkılması korkunuz yüzünden önce konuşmaya çalışırsınız, beceremezsiniz. siz sürekli sorular sorarsınız, pek ilgilenmez. bir kaç espri yapmaya çalışırsınız, ayıp olmasın diye hafif bir gülümseme atar. ibiş durumuna düştüğünüze kanaat getirip iyice saçmalamaya başlarsınız. biraz susup pilavdan bir çatal alırsınız, o sırada kafanızı kaldırıp yabancıyla göz göze gelirsiniz. hemen gözü kaçırıp ya yere ya duvara bakmaya başlarsınız. sakin görünmeye çalışırsınız, ama ateş basmıştır bile, kulaklar kıpkırmızıdır. her zamanki gibi 'rezil oldum allahımmm' dersiniz içinizden. arkadaşınız çişten döner. ama siz iyi değilsinizdir. o andan sonra artık hiç konuşmazsınız ki yabancı sizin ibişliğinizi hatırlamasın. onu rahatsız etmeye, canını sıkmaya hakkınız yoktur. sadece kendinize işkence etmeye, bunun gibi kotu aniları hatırlayıp yatağınızdan fırlamaya hakkınız vardır. dünyanın en değersiz mahluğu sizsinizdir sonuçta. /gelen bi pm. çok doğru

bazen 3-4 yıl aynı ortamda bulunduktan sonra samimiyet kurduğun insanlar oluyor. özellikle aralarında kızlar varsa keşke seni daha önceden tanısaydım diyorlar. onların sıkıntılarıyla ilgileniyor, yardım ediyorsunuz. sonra birisi çıkıp gün sonunda iyi ki varsın diyor. sen tav oluyorsun bu söze. aslında çaktırmasan da diğer kızlara da potansiyel sevgili olarak bakıyorsun. iyi ki varsın diyen kızı seçiyorsun. ayrı bi özen gösteriyorsun ona. bazen yarım yamalak açılıyorsun salağa yatıyorlar. sonra bigün tam olarak açılınca arkadaşım olarak görüyorum, öyle kal diyorlar. çünkü kendine hayrı olmayan sen, onu mutlu edemezsin. sadece bir eşya gibisin onun için, değerli, ama bir eşya.

ezilmeye, umursanmamaya o kadar alışmışsınız ki internette biyerlere yazı yazarken bile giblenmicem diye düşünüp çekinerek yazıyorsunuz. birileri nickinizi bie umursayınca mutlu oluyorsunuz. yeter ki fark etsinler diyorsunuz, iyi ya da kötü hakkımda bişey hissetsinler. nefret edebilirler, küfredebilirler ama görmezden gelmesinler diyorsunuz

bi ortamda otururken sürekli etrafınızı süzüyorsunuz. herkesin duruşunu, hatta mimiklerini bile takip ediyorsunuz. yanınızdaki bacaklarını açmışsa siz kapatıyorsunuz, ya da siz de açıyorsunuz. sokakta yürürken kaldırım taşlarının desenlerine göre adımlar atıyorsunuz. inkar etmeyin. gölge boyunuzu ölçüyorsunuz, etraftaki cisimlerin boyunu hesaplıyorsunuz. ve bunun gibi biçok saçma takıntınız var. inkar etmeyin. bende de var.

@81 malesef gerçekçi tespitler kardeşim.
kendinizi bildiniz bileli depresyondasınızdır. sabahları kalkmak, giyinmek, insan içine karışmak zulüm gelir. olur da sabah biraz şevk gelmiş ve zevkli giyinmişseniz, bütün gün daha da diken üstünde ve herkes daha fazla size bakıyor gibi hissedersiniz. istemsiz olarak koyu giyinirsiniz, hem ruh halinizi yansıtır hem de dikkat çekmek istememişsinizdir. şimdi gidip dolabınızı açın ve bakın. çoğu eskimiş koyu renk kıyafetler bulacaksınız.

@134 bin diye dolaşanların da çoğu bizim gibi. öküz gibi şuku ve pm geliyor. burada bin taklidi yapanlar da var aralarında. kendilerini kandırıyo onlar da.

bazen çok iyi bir insan olup enerji saçtığınızı hissediyorsunuz etrafa. öyle de oluyor o zman. kendinize şaşıyorsunuz. hep böyle olucam diyorsunuz. ama bi süre sonra ne olduğunu anlamadan eski halinize dönüyorsunuz. yine asabisiniz. yine kendiniz dahil herşeyden nefret ediyor, çevrenizdekileri mutsuz ediyorsunuz. düşünüyorsunuz hep neden böyle oldu diye bulamıyorsunuz. bazen buluyorsunuz sebebini bişeyler geliyor aklınıza unutmak istiyorsunuz. çünkü bunların sebebi en sevdikleriniz, onları suçlamayı yakıştıramıyorsunuz kendinize

çocukluğunuzu düşündüğünüzde, kendinizi gözünüzde canlandırdığınızda ya sessiz bi şekilde köşesinde ağlıyor ya da öylece durup size çirkin, beceriksiz, işeyaramaz olduğunuzu söyleyip duruyor değil mi. aslında bu anormal bi durum değil, sizin gerçek çocukluğunuz bu.
kendinize yalan söylemeyi bırakın, çocukken çok fazla ağladınız. ama sizinki diğerleri gibi diziniz kanadığı için değildi, hatta bazılarınız dizi kanayınca ağlamadı bile. sizin derdiniz farklıydı.

@76 cevap verdim kardeÅŸm.
gün geldi bilmediğiniz biyerde kayboldunuz. saatlerce dolaştınız etrafta yolu bulabilmek için. birilerine sorsanız 10 15 dk içinde
bulacaktınız belki yolunuzu, ya da o kadar bile sürmeyecekti. bunu bildiğiniz halde soramadınız kimseye. ya terslerse? dediniz. sonra düşündünüz niye terslesin olm dediniz kendi kendinize. o da ben de insanız. ama bunu kendinize kabul ettiremediniz. ayaklarınız kırılana kadar dolaşıp durdunuz, o kadar

çok fazla arkadaşınız olmadı. çünkü arkadaşlık ilişkisi kurmakta çok zorlandınız. var olan az sayıdaki arkadaşınıza bağlandınız, muhtaç kaldınız. çünkü onlar bırakırsa yalnız kalacağınızdan korkuyordunuz. aslında onların yanında da yalnız ve dışlanmış hissettiniz ama en azından iki kelam edecek birilerinin olması iyi bişeydi. katlandınız. karşıdaki ne kadar gibtiritaktan bir insan olsa bile katlandınız

biraz bakımlı bi kız görünce kaçmak istiyorsunuz. uzaklaşıyorsunuz hemen olabildiğince. çünkü siz kezban diye tabir edip sözlükte aşağıladığınız kızlarla konuşurken bile saçmalıyorsunuz, heyecanlanıyorsunuz. bakımlı bi kız sizin neyinize öyle değil mi? ona bakmayı bile hak etmiyorsunuz, konuşmak ne haddinize. bi de sosyal binlerle konuşurken de heyecanlanıyorsunuz, çünkü kabul etmeseniz bile onlar sizin idolleriniz, hep onlar gibi olmak istediniz.