peki ya sen olsaydın ne yapardın

o arayana kadar aramamaya karar verdim. ama ayrıldığımızıda kabul etmiyordum. enazından birlikte başladıysa bu ilişki birlikte bitmeliydi. yok öyle tek taraflı hadi yol al demek... bekledim. günlerce bekledim. sonra birşey için okula gittik. ya karneler yada diplomalar geç alınmıştı o sene tam hatırlamıyorum. orada onu görünce çok tuhaf oldu içim. koşup sarılmak istiyordum, ama ne tepki vereceğini bilemiyordum. bu arada dediğim gibi ondan çok bahsetmedim ama bende sibelin yanından geldikten sonra çok tuhaf şeyler oldu. kimseyle konuşurken yüzüne bakamıyordum, bakamadığım gibi de birisi bana baktığı zaman ya kafamı çeviriyordum, yada çok rahatsız edici inceler gibi böyle bakıyorsa oradan uzaklaşıyordum bi bahanesini bulup. ve birilerinin yanında nefes alamamaya başladım. ter basıyordu her tarafım yanıyor nefesim kesiliyordu. ellerim sürekli titriyor, kalbim bin gibi atıyordu.
onu öyle orada görünce ve hiç yanımada gelmeyince bende gidemedim. lan sevdiğin kız karşında duruyor ama sanki dünyanın öbür ucunda duruyormuşcasına uzak. çok canı yanıyor insanın. neden böyle oldu diyorsun. keşke elim kırılsaydıda o sınavda işaretleyemeseydim.
bizim bi hocamız vardı o geldi yanımıza öyle muhabbet oldu nereyi istiyorsunuz napcaksınız bundan sonra gibisine, aynı zamanda o hoca benim ortaokuldan lise sona kadar hocam olmuştu. ortaokulda bizim dersimize giriyordu ben liseye geçtikten 1 sene sonra onunda liseye tayını çıktı yine bizim derslere girmeye başladı. beni çok severdi birde ortaokulda okul birincisi lisede okul sonuncusu olmama çok üzülüyordu. biliyordu yani beni, tanıyordu. istersem yapabilirdim dersler şunlar bunlar sorun değildi, fakat istemiyordum. daha doğrusu vakit ayırmıyordum. işte birkaç kişiye sorduktan sonra eee dedi lisede bizi çok üzdün okulu umursamayarak ama yine senden bişey olmaz diyenleri utandırdın çoğu kişiyi geçtin sınavda sen nerede okuyacaksın bakayım dedi. bilmem bu sene gitmeyeceğim hocam dedim. saçmalama neden gitmiyorsun dedi. gidip mutsuz olacağıma , gitmeyip mutlu olmayı bekleyeceğim dedim. tabi kimse bişey anlamadı. hani bi velet vardı ya zekalıyım ama amele olmak istiyorum diyen ( http://www.youtube.com/watch?v=IVbnaeju6gI ) o mal gibi olmuştum lan.
biraz orda hocamız bizimle konuştuktan sonra gitti. sonra arkadaşlarla okulun bahçesinde otururken , burcu geldi yanıma.
-seni çok pis döverim dedi.
-sinirin geçecekse çıkışta görüşürüz ama bende sana sinirliyim bende döverim ama çok vurmam merak etme dedim.
güldük , onun gülmesi beni çok mutlu etmişti.
-söyle bakalım nereye gitceksin hangi okul dedi.
-ev kızı olcam dedim. yazmıcam üniversite.
bi tokat attı oyhş noluyo lan dedim.
-nereyi yazcaksın dedi.
-yazmıcam biyeri bi sene daha çalışcam
bir tokat daha.
-eee nereyi yazacaksın dedi.
-valla ne desem yalan olur tokat atmıcaksan tercih yapmayacağım dedim
tam sol kroşeyi yiyecekken tutup elini sarıldım. sensiz gitsemde mutlu olamayacağım dedim.
-oda sarıldı sen gitmezsende ben mutlu olmayacağım dedi. hem sen git ki bende arkandan oraya gelebileyim dedi.
o anda bi anda böyle havalara uçuverdim panpalar. sanırım düzelmişti olay. sevdiğim kız sarılmıştı bana benim kollarımdaydı yine. ayrılmamıştı. onu çok seviyordum sanırım lan. o gün 2-3 saat konuştuk. ben bu sene çok iyi çalışacağım, sen şimdi okulda yok hergün görüşemeyeceğizde zaten en iyisi bir yeri yaz hazır kazanmışken yerleş. ondan sonra da bende yanına geleyim. yoksa sen buradayken sürekli aklımda yanına gelmek buluşmak olacak ikimizde çalışamayacağız. en iyisi sen gidip oraların ne kadar güzel olduğunu banada anlat ki iyice hırslanayım dedi. telefonunuda almıştı bu arada o günden sonra sürekli mesajlaşmaya devam ettik. allahım bu sorunuda hallettik ya, artık bizi kimse tutamaz lan. ufukta evlilik var.. çok mutluyum çok...

üniversiteye gittikten sonra kızlardan nefret etmeye başladım. neden derseniz üniversite okuyanlar bilir. üniversiteye gelip birine vermeyen kız yoktur neredeyse. ulan hangi kızı görsem bi hafta onla bi hafta bunla. yada biriyle cıkıyo veriyo felan. vay arkadaş dedim bu nedir nasıl güvenip birileriyle evleneceğiz. neyse lise dönemlerinde ülkü ocağına giderdim. ama öyle arka için felan değil, zaten hiç ocakla kavga mevzusu olmadı. olsada gittiğim ocak diğer ocaklar gibi değildi, kavga etmek yasaktı. heleki ocaktakilerin toplanıp birini dövmesi dahada yasaktı. öyle bişey yaparsan yannanı yedin , ocak yönetimi ananı giber. bunuda ocağın adını böyle kavgalar yüzünden kötüye çıkardıkları içindi. kitap okunurdu mesela her akşam 8 ile 10 arası. ama öyle ülkücülükle alakalı değil, roman, hikaye, vs. ne okursan yani dünya klagibleri romanlar şunlar bunlar güzel bi kütüphanemiz vardı ocakta. ordan kitap okumak şarttı. kimse kimseye şöyle yapacaksın böyle yapcaksın diye baskı yapmıyordu. hatta bir gün mhp nin mitingi vardı onun afişlerini asmaya gittiğimizde ocak başkanı arayıp hemen bırakıp ocağa geliyorsunuz dedi. ocağa geldiğimizde bize 1 saat kızdı bağırdı. siz kimsenin amelesi değilsiniz, buraya bunun içinmi geliyorsunuz. kitap okuyun, test çözün dediğimizde surat asıyorsunuz , sokaklarda afiş asmaya koşarak gidiyosunuz birdaha birinizi görürsem afişte felan, ocağa gelmesin dedi. mitingi ayarlayan o afişi asacak adamıda ayarlasın siz afişde yakalanıp geleceğinizi yakmayın felan derdi. kısacası farklı bir ocaktı, üniversiteye gidenler gelir ders çalıştırırdı ama kimse zaman gazetesi alın diyenler gibi bişeye zorlamazdı. arkadaş ortamı sohbet ortamı çok hoşuma gidiyordu. üniversitede yurtta 4 kişi kalıyorduk. ankaralı, istanbullu, izmitli, antalyalı. ordada ocağa gittim birkaç kez. bizim ocak gibi değildi. takım elbiseli tespihli tipler vardı. (bizim ankarada gittiğim ocakta hiç öyle saçma tipler yoktu. kimse kimseyi kıyafetiyle ülkücü olarak görmüyordu. ocak yönetimi spor giyinir, gayet modern rahat ve şık görünürlerdi. bana sorarsanız böyle olmalı zaten. hepsi aynı fabrika ürünü gibi siyah takım beyaz çorap tespih tarzı giyinmek ülkücülük değil, aksine dışardan bakınca antipatik geliyor insanlara) herneyse ben kendimce düşüncelerimi belirttim. çok güzel bişey oldu ama odamdakilerde benim gibi aynı görüştelerdi içlerinden birisi yurt reisiydi ama öyle takımlı makımlı değil, spor giyinir, converse giyer öyle gayet makara bi arkadaştı. çok iyi anlaşıyorduk odadakilerle. her yönden. hayatımda iyiye giden en güzel dönemler sanırım onlardı... hepimizin her türlü arkadaşı vardı yani reis olanında sol görüşlü arkadaşlarıda vardı benimde. ben ayırmam arkadaş sağcıymış solcuymuş. benim görüşüme saygılı oldukça, benim görüşümden dolayı beni ötelemeye kalkmadıkça herkesle arkadaş olur muhabbet ederim. siyasi görüşlere göre arkadaş seçmem. şuan bile en yakın arkadaşım sol görüşlü. ama herkesdende çok severim kendisini. böylede olmalı, insan insanı insanlığından dolayı sevmeli ki saygı sevgide görebilsin. biz o sene normalde olmadığı şekilde sağcısıylada solcusuylada oturup muhabbet eder, yer içerdik. pikniğe giderdik gibimizde değildi kısacası panpalar kimin görüşünün ne olduğu. biz dünyaya bakışımızı anlatırdık onlar anlatırdı. ama kimseyi bişeye zorlamazdık bu yüzdende çok güzel bi ortam oluştu yurtta. herkes iyi anlaşıyordu kavga mavga olmadı bunun bana hem faydası oldu hemde zararı. çok faydası oldu çünkü günlük hayatta hiç sıkıntı çekmedik, bi sorunum olsa şu bu demeden kimse kimseyi ayırt etmeden elinden bişey gelen hemen yardımcı oluyordu. ama bunun yanında çokda zararı oldu okul açısından. dıbına koyim bütün yurt gece boyu bizim odadaydı. adamlar geliyor 20 kişi dıbına koyim muhabbet ediyoruz , uykusu gelen gidiyo odasına yenisi geliyo yerine , oda uykusu gelince gidiyo başkası geliyo biz hep kahveci gibi ayaktayız dıbına koyim. doğal olarakda ertesi gün okula gidemiyoruz (: yannanı yedik anlayacağınız devamsızlık aldı başını gitti.. zaten okulu okumakta gelmiyordu içimden. ve birgün olan bir olay iyice okulla bağlarımı kopardı...