saat 05 00 gibi intihar edeceğim son notlarım

kendi kendime mi konuşuyorum.

karanlık sokaklarda sigara yakıp düşündüğüm gibiyim sanırım burada. karanlık ve kimse yok tek başımayım yine

@81 aydınlatabilirmisin gerçekten bunu çok az insan yapabilir.yapabilirmisin bunu

belki sigara yakıp bir şarkı içinde kaybolmak istersiniz

http://www.youtube.com/watch?v=jpE4jxk13KY

intihar etmeyeceğimi öğrenince dinlemekten vazgeçtiniz sanırım. ölüm bizi bu kadar korkutuyor işte.Bu kadar dikkat çekiyor. buna kesinlikle inanıyorum tüm korkularımızın kaynağı ölümdür

peki neden hasta bir adamın gönlünden damlayan damlalara yüzünüzü çeviriyorsunuz.

Tüm korkularımızın kaynağı ölümdür birazda mırıldanarak söylüyorum bu cümleyi. içimdeki keder korkuya dönüşüyor şimdi. Gerçekten duymuş olabilirler mi ?
Korku, asla bilemeyeceğimiz ölümden geldiğine inandığım bir duygu. Yalnız ölüler korkmaz çünkü artık ölümün ne olduğunu, tüm insanlığın varlığını hissettiğinden beri ,sorduğu sorunun cevabına artık kavuşmuşlardır.Ölüler korkmaz;onlar artık acı çekmezler, kederin ne olduğuna dair hiçbir fikirleri yoktur.Ölüleri uyuyarak taklit edebilirim belkide. Huzura kavuştuğum tek an.Yaptığım en iyi şeyi yapmalı ve biran önce uyumak için eve gitmeliyim. hissizlikte kaybolacağım bir uykuya ne kadar ihtiyacım olduğunu biraz daha anlamaya başladım.

jack london martin eden kitabının son bölümleri beni yansıtır mesela. okuyucam dostum teşekkür ederim. hatta yarın alayım hemen

@83 buna kesinlikle inanıyorum bir pgiboloji öğrencisi olarak.Çözüm insanın kendisinde bir başkasında değil. herşeyi içinde barındıran bir varlığız biz. Tüm iyiliklerde tüm kötülüklerde içimizde bizi ilginç yapanda bu işte

Yağmur hızını biraz daha arttırırken ben biraz daha yavaş adımlarla yürümeye çalışıyorum. Uzun zamandır yürümediğim o kadar belli ki yalpalayarak yürümeye başladığımı hissediyorum. Elimi istemsiz bir hareketle cebime atıyorum. Sigara pakedini, biraz sallıyorum. Hala emin olamadığım için parmaklarımı sokuyorum içine doğru, birkaç tütün parçası geliyor parmak uçlarıma.Çok yazık, bomboş bir kutu kendi bilincim gibi .gerçekten bilemeyeceğimi biliyorum, acı çeken bir varlık olduğumu yeniden hissediyorum.

Başlarda sadece göremiyordum, şimdiyse ne hissedebiliyor,ne duyabiliyor ne de düşünebiliyorum.Ben hasta bir insanım bu yazıyı okuyan sizler gibi. kabul etseniz de etmeseniz de.

@91 teşekkür ederim

teşekkür ederim tüm dostlara fazla konuştum farkındayım.. susuyorum burda da kendi kendime konuşmak istemem

hala intihar ediceğimden bahsedenler var bu insanlar edit i okumazlar mı acaba

haa bu arada reserved alan panpalarım falan vardı ayrıca okuduklarını beğenen panpalarım. daha sonra yazmamı istermisiniz.şu an uykum geldi bu nimeti çok bulamıyorum. hissizliğe boyun eğmeliyim şimdi

ve yine sancı geç saatlerde...

@110 kendi karanlığım parçası olan bu şeyleri yaşamımı sürdürebilmek için bastırmak zorundaydım. bazen gecenin bir yarısında, yapayalnızken,yüzümü dönebileceğim hiç kimse yokken, dışarı çıkıp hayatı bana zindan etsinler diye kapıyı onlar için ben açıyordum.