seni unutamayacağımı mı sandın

Adam yorgun gözlerini güneşin battığı yere dikmiş , yarısı yağmurda ıslanmış sigarasını çekerken sevdiğini düşünüyordu.

Gözleri buğuluydu ama yapısı gereği çocukluğundan beri ağlamıyordu ve belirli ki yine ağlamayacaktı.
Dışarıda işlerine koşan insanları araba seslerini trafikte edilen küfürleri çocuk seslerini ve usul usul yağan yağmurun

sesini duymuyordu. Kulaklarında sevdiği kadının sesi vardı ve gözlerini ne tarafa çevirse aynı kadının gözlerini görürdü.

Güneş her akşam olduğu gibi tüm burukluğuyla batarken Üsküdar , boğazın serin sularına bir adam yine ölecekti , şüphesiz.

Güneş batınca artık söndüğünün farkına vardığı sigarasını iki parmağının arasına alıp dışarı attı ve yatağına uzandı. Eski

evinin , çatısına dikti gözlerini duvarlar üzerine geliyordu bu gece de. Gözlerini kapattı kalp sesini masal yapıp

yalnızlığına yine uyumaya koyuldu. Aradan bir kaç saat geçmişti ki arkadaşı Andre, açık olan kapıdan içeri girdi ve söylene

söylene eski dostunun yanına geldi.

- Yine kapıyı açık unutmuşsun Juan.
- Ben yalnızca yüreğimin kapılarını kapattım bilirsin.
- Geçen hafta tüm paranı hırsızlara kaptırdığını ne zaman unuttun?
- Peki geçen yüzyıldan beri kalbimi alıp giden hırsız kadar yakmışmıdır sence canımı Andre?
- Bak Juan, O gideli tam 12 yıl oldu bence artık unutmalısın. Bu kadar zamandan sonra hala onu mu bekliyorsun allah aşkına.
- Benim kimseyi beklediğim yok yalnızca lanet olası azrail benimle olan randevusuna 12 yıl 3 ay 11 gün geç kaldı hepsi bu.
- 12 yıldır burada böyle oturarak eline bir şey geçmeyecek bunu sende biliyorsun ayrıca o koca *** burdan kaldırmadığın

için azrail seninle olan randevusunu unutmuş olmalı ne dersin?
- *** git burdan Andre !!
- Bir kaç parça yiyecek, biraz su ve sigaranı kapının yanına bıraktım , yarın yine geleceğim şimdi gidiyorum.
- ...
- Bir şey diyormusun?
- Yiyecekleri ve suyu alabilirsin.
- Ne halin varsa gör..

Kapıyı çarpıp çıkan Andre eski arkadaşına hem üzülüyor hem de onun bu umursamaz tavırlarına kızıyordu. 12 senedir orada

öylece bekleyen ve kendisi olmasa açlıktan ölecek olan dostu için bir şeyler yapmalıydı.
Acaba O kadın şimdi nerede kiminledir diye iç geçirdi eski dostuna üzülüp bir of çekerek.

Juan'ın kaldığı evin yaklaşık 4 kilometre kuzeyinde yaşayan Andre evine doğru yola çıkarken,
Juan yine saat gece 12'ye gelmeden elindeki kadehi bırakıp üzerini değiştirdi ve mezarlığa doğru yola çıktı.
Bu yorgun adam sevdiği kadın onu terk edip gittiğinde onun gidişine dayanamadı ve kendi kendini onun öldüğüne inandırdı. Ve

buna o kadar inandı ki evlerinin yanında ki mezarlıkta ona bir mezar bile yaptı kendi elleriyle. Üstelik her gece bu mezarın

başına gidip saatlerce içini döküyor onu özlediğini söylüyor ve evin yolunu tutuyordu.

Şimdi evden çıkma vaktiydi ve havanın soğuk olmasına rağmen üzerine pek birşey almadan yola çıktı. Acı çekmekten nasırlaşmış

vücudu artık soğuktan etkilenmiyor olmalıydı. Mezarlığa yaklaştığında her gece olduğu gibi içine tarifi imkansız bir ateş

düşüyordu. Bu ateş kendine göre küresel ısınmanın kaynağı olmalıydı. Nihayet mezarın başına gelmişti.

Yavaşça dizlerinin üzerine çöktü , hafif kambur sırtı iyice belirgin hale geliyordu böyle durduğunda.
Ellerini mezarlığın toprağına sürdü. Eğilip bir şeyler fısıldadı hayali mezara ve gözlerinin buğusu yine ona eşlik

etmekteydi.

Yaklaşık bir saat hiç kımıldamadan boş mezar ile konuştu ve sağ eliyle topraktan destek alarak ayağa kalktı. Gözlerini

mezarın üzerinden alamıyordu ve hiç arkasını dönmeden geri geri mezarın yanından uzaklaşıyordu ta ki yola çıkana kadar.
Yola çıktığında insanlar onun bakımsız uzun saçları ve sakalları yüzünden biraz tedirgin biraz korkulu ve biraz acıyan

gözlerle ona bakıyordu. Usul usul yağan yağmurda bir sigara yaktı ve başını öne eğip evinin yolunu tuttu. Saat gece yarısı

2'yi göstermek üzereydi biraz yorgun düşmüştü , her akşam mezarlıktan döndüğü gibi. Eve girerken yine iki elinin arasına aldı

sigarasını ve yine nereye gittiğine bakmadan fırlattı. Evine girdi, yatağına uzandı neredeyse kafasını yastığa koymadan

uyuyakaldı...

Sabah olduğunda , güneş yine tam yüzüne vuruyordu , kırık dökük camlardan yansıyarak, Juan'ın uzun saçları güneşinde

etkisiyle yakıyordu tenini. Oysa o hissetmiyordu bunu , içindeki yangın hiç dinmediği gibi. Gözünü açar açmaz duvardaki

fotoğrafa gözleri takıldı yine her sabah olduğu gibi. Gözlerini ne tarafa çevirse duvarda asılı olan fotoğraf hep ona

bakıyordu. Yatağın yanında el yordamıyla sigarasını yokladı ve bir tane yaktı , resme bakıp derince bir nefes çekerek

sigarasından , içindeki tüm aşkı zehirlemek istercesine içine çekti dumanı. Yıllardır evine yalnızca 3-4 yakın arkadaşı

uğramasına rağmen duvarda ki fotoğrafın kime ait olduğu bir sırdı. Aslında bu güzel gözlü kadın Emily'den başkası değildi

fakat bunu Juan'dan başkası bilmiyordu.

Yıllardır yatağın ucunda duran , Emily'e ait olan gümüşten yapılmış , melekli kolyeyi yine eline aldı. Aradan yıllar

geçmesine rağmen ilk günkü gibi sevdiğinin teninin kokusunu hissedebiliyordu. Uzun ve derin bir nefes çekerek kokladı kolyeyi

ve avucunun içine alarak diğer elinde duran sigarasından bir nefes alıp yerine koydu kolyeyi , yıllardır durduğu yere ; baş

ucuna.

Yerinden yavaşça doğruldu , sigarasını söndürmeden yine her zaman yaptığı gibi sigarasını dışarı fırlattı ve ayağa kalktı.

Duvarda asılı olan fotoğrafın yanı başına kadar gitti. Kafasını takvime çevirdi tarih 28 nisan'ı gösteriyordu. Bu tarih Juan

ile Emily'nin yıllar önce ilk defa buluştukları gündü. O gün yine aklına geldi... Bir pazar günü hava biraz soğuktu. ilk

defa karşı karşıya geldikleri anı hatırladı bir an... ve ayrıldıkları gün aldığı ama veremediği gülleri anımsadı. ama

ağlamamalıydı...
Bu güzel anlar aklına gelen Juan birden odadan çıktı ve yan odaya geçti en son geçen sene yine bugün uğradığı kitaplığını

kurcaladı ve o defteri buldu. yıllardır o gülleri saklıyordu ve ömrünün sonuna kadar saklamaya niyetliydi. o gülleri aldı

uzun uzun seyretti gözlerinden bir damla yaşla süsledi anılarını... ve odadan çıktı..

Kırık aynadan kendi sakallı pis yüzüne baktı. Güzeller güzeli sevdiği onu bu halde görse nasıl kızardı kim bilir. Acaba

toparlanmalımıydı. Bunu bilmenin tek yolu vardı kalbinin sesini dinlemek. Ama yıllar önce kalbini Emily'e vermişti ne de

olsa. Bu kararı verse verse o verirdi. Yine Emily ile birlikte aldığı elbiseleri giyip çıktı dışarı. Biraz yağmur

çiseliyordu. O ise hiç aldırış etmeden devam ediyordu yürümeye. Mezarlığın girişine geldiğinde bir an duraksadı. Acaba

gitmelimiydi yoksa geri mi dönmeliydi. Son bir cesaretle içeri girdi. Korkak , çekingen deyim yerindeyse adımları geri geri

gitmesine rağmen. Oraya ulaştı; Emily'nin mezarına...

Mezarın başına geldiğinde dizlerinin üzerine çöküp mezardan bir avuç toprak aldı. Bunu sık sık yapar yaptığı şeyin kendisine

iyi geldiğini düşünürdü. Ama bu sefer içini bir huzursuzluk kaplamıştı. Toprağı yavaşça yere bıraktı. Mezar taşının iki adım

ilerisinde bulunan çok eski olmasa da , sürekli Juan in gözüne çarpan büyükçe çınar ağacının yanına doğru ilerledi.

Kimilerine göre o mezarın başında saatlerce eğilmesinden dolayı iyice belirginleşen kambur sırtını ağacın tırtıklı gövdesine

yasladı. Omzunun altına gelen incin saçlarını ağaca dayadıktan sonra cebinden bir sigara çıkarıp yaktı. Ve gökyüzünü

seyredaldı.

Artık hava kararmak üzereydi ve Juan hala ne yapması gerektiğini bilmiyordu. Peşpeşe yaktığı sigaralardan son içtiğini

söndürüp bir kez daha Emily'nin mezarının başına geldi. Toprağı öptü. Her zaman ki gibi sağ eliyle yerden destek alarak ayağa

kalktı. Gözleri doldu diye kızdı ve homurdanarak söylendi kendine. Kendi dediğini bile anlamayacak kadar derinden.

ilk kez mezarlıktan hızlı ve kararlı adımlarla çıktı. Bunu farkeden bir kaç komşusu şaşırmış ve merak içinde hızlı adımlarla

evine doğru ilerleyen Juan'ı seyrettiler ardı sıra. Juan evinden içeri sürâtlica girdi. Gözlerinde her zamankinden farklı bir

anlam yüklüydü o akşam. Odadan içeri girdi. Hep yaptığı gibi sigara dumanından sararmış nemli duvarda asılı duran fotoğrafın

önüne geçti Emily'nin gözlerinin içine baktı. baktı.. baktı... ne kadar zaman geçti bilmeden.

sonra elini cebine attı paketinde kalan son sigarasını , yanındaki son kibritle yaktı. yatağına uzandı sigarasını

yaşadıklarını herkese anlatmak istercesine içine çekip üfledi fotoğrafı seyretmeye devam etti. bir süre sonra elinde

sigarasıyla uyuyakaldı.

ve yanındaki son kibritle yaktığı son sigarasından çıkan yangın tüm evi Juan ile birlikte kül etti o gece...

nemden yanmayan duvardaki fotoğraf haricinde...