Biran korkmanında verdiği bir deli cesareti ile bu sefer ki nöbeti en yüksek tepeye çıkarak yani kulenin üstüne çıkarak yapacaktım. Yanıma mühimmat aldım yiyecek içecek aldım ve güvenlikli bir alan oluşturdum saatimi baktım ve saat gece 2 suları idi. Gaipten sesler ve görüntüler görmeye başladım.Bu sefer uykumu almış ve karnımı doyurmuştum artık önümde hiç bir engel yoktu. Neyse gaipten sesleri duydum ve gördüm. Kule uzun olduğu için pustum ve bekledim bunlar insanlar olabilirdi fakat buraya kimseyi almak istemiyordum biz bize yetiyorduk silahlarımızı alıp bizi savunmasız bırakabilirlerdi. Kulede nöbet tutacağımı sadece annem biliyordu çocukların bile haberi yoktu çünkü onlar saftı. Babamdan Son 3 gündür şüphe duymaya başlamıştım ve doğru çıktı şüphelerim. ileriden gelen insanlar ve üsten çıkan babamı gördüm. Babam o insanlarla konuşuyordu ve konuşma bitince gittiler.Ne konuştuklarını bilmiyordum ama babama karşı olan şüphelerim artmıştı. Umarım bizi yarı yolda bırakmaz veya bize ters düşen bir hareket yapmaz diye umuyordum. Gecenin en hareketli kısmının bu olduğunu düşünmem ile bu düşüncemin çöp olması aynı anda oldu.Çünkü uzaktan 10 bilemedin 15 adet hastalıklı insan geliyordu ve bunlar üslere doğru yürüyordu. Babamdan şüphe etmiştim o konuştuğu adamlar mı acaba Hastalıklıları buraya yönlendirmişti? Bunun bir önemi yoktu yanıma keskin nişancı tüfeğini almıştım fakat çok az kurşun vardı içinde 5-10 anca vardı ve ıska yapma hakkım yoktu. Oynadığım oyunlardan ve izlediğim Hitman filminden etkilenerek atış yapmaya çalıştım. Birincisine vurdum o tamamdı ve dikkatleri üsten buraya gelmişti. Tehilkeyi ailemden uzak tuttum fakat bu sefer ben tehlikedeydim. Yanımda Glock vardı ve bu tabanca işimi görürdü ama önce vurabildiğim kadar Sniper ile hastalıklı vurmaya çalışacaktım ama pek vuramadım en fazla 5 kişi vurabildim şimdi ise sıra Glock kullanmaya gelmişti.7 hastalıklıyı da vurmuştu ama geriye 3 tane kalmıştı ve mermi bitiyordu. Yanıma aldığım komando bıçağı ile hepsinin kafasını hedef alarak parcalamaya çalıştım.Üstüm batmıştı ve bende kule de içlikleri giymiştim.Hem rahat hemde sıcak tutuyordu bu soğuk havada. Güneşin doğmasına yakın uyuyakalmışım ve bağrış sesleri içinde uyandım.iki adam annemi ve cocukları kaçırıyordu. Sniper da 3 mermi olduğu aklıma geldi atışlarımı düzgün yapmazsam annem ve çocuklar gidecekti.

(Aradan 3 saat geçer.)
Babamın gözleri açılmaya başladığı anda bizde çantasını topladık ve onu bir yere yatırdık. Uyandı ve ne olduğunu sorduğunda ise aniden bayıldığı yalanını ortaya attık. Stresten herhalde dedi ve gece saat 01.00 a geldiği zaman ilginç sesler ve ayak sesleri duydum her şeyi hazırladım. Kilitledim üssü ve içeri girmeleri zaman alırdı. Hastalıklı insanları gördüm klagib her zaman ki gibi geliyorlar ve bende vuruyordum.Ama artık burası çok sıkmaya başlamıştı. Günde 4 öğün yemek yiyince stoklar da azalmaya başlamıştı bile.Bir orduya yetecek kadar yemek yoktu artık çünkü 5 kişiydik ve çocukların gelişmesi önemli olduğu için onlar 6 öğün yiyorlardi. Neyse sesleri duydum ve hazirlandik olasılığı bir saldırıya Karşı savunmamiz hazırdı. Geliyorlardı ayak sesleri, duydum.Bunlar daha farklılaşıyordu yakınlaştıkça. Bunlar hastalıklı değil normal insanlardı. Evet.Kapıyı tiklattilar ve yalvardilar bizler de insanen aldık onları. Yani annem aldı. Konuştuk sohbet ettik açlardı yemek verdik. Sorduk nerede geldiniz diye. Ankara dan buraya gelmişler.Bir kadın ve bir erkekti gelenler. Evlilerdi.Erkek olan askerliğini burada yapmış ve burada sığınabileceklerini düşünmüşler. Hikayelerini sorduk.(Onların ağzından anlatıyorum.)
Rusya da salgın olduğu zaman yani 2 3 ay öncesine kadar her şeyimiz vardı rahattık. Cocuklarimiz evimiz ailemiz hala bir aradaydı. Annemler bizde yaşıyorlardı. Daha sonra salgın sıçradıkça daha çok korktuk ama bir şey yapamadık. Varımız yoğumuzu erkenden sattık ve daha küçük bir yere sığındık çünkü para önemliydi yada biz öyle sandık. Artık paranın bir önemi yoktu. Eger salgın bitecekse ben canımı bile vermeye razıyım ama artık para geçerli değil bu dünya da.Artık eşitiz ve bu eşitliği anlamamız çok geç oldu.Bu hayat bitmez sanıyorduk sonsuza dek veyahut ölene dek mutlu olacağımızı sandık.Ama önce annem öldü. Salgın ona bulaşmıştı ve onu kendi ellerimle öldürdüm.Çocuklarımızı bir gün evde bıraktık klagib yemek bulmak için ve eve geldiğimiz zaman yoklardı.Ya kaçtılar yada kaçırıldılar. Kendime sıkmak ve ölmek istedim ama can dostum beni engelledi. Eger kacirildilar ise bulabilirdik yada kaçtılar ise ama kendimizi oldurursek bir mezarımız bile olmayacaktı.Çok acılar çektik buraya gelirken. Bize saldırmaya çalıştılar. Eşim askerlik için buraya gelmişti bir umut belki insan vardir diye geldik bizde ve sizleri bulduk, sizler bizim son umudumuzsunuz.
Dediler ve ağlamaya başladılar. Kendime hakim olamadım ve bir damla yaş aktı gözümden. Gercekten yaşadıkları çok acıydı.