"Abimin o hali çok uzuyordu beni. Onun için bir şeyler yapmak istiyordum ama yanına bile yaklasamiyordum. Kendi abimden korktugumu farketmem pgibolojik olarak cok etkilemişti beni. Gözümün önünde eriyip gitmesini izliyordum. Pek inançlı biri olmama rağmen tek çareyi geceleri odaya kapanıp dua etmekte buldum. Sürekli onun için dua ediyordum. Cinler hakkindaki bilgim çok yuzeyseldi. Araştırma yapmaya başladım okudum ama aklım almıyordu bir türlü. Öyle ki 6 aylık süre içinde kur'an okumayı bile sökmeye başlamıştım. Cinlerle ilgili olan ayetleri sürekli okurdum ama fayda etmiyordu. Kavgalar her gün daha da artıyordu. Abim daha da zayıflıyor çöküyordu. Hep içimden allahin dediklerine karşı geldiği için, pis yaşadığı için böyle olduğunu düşünüyordum.
Bir akşam alabildiğine sakin geçmişti. Uzun bir aradan sonra ilk defa bir akşam aralarında kavga olmamıştı. Dualarim kabul oldu diye düşündüm. Mutluydum. Odamdan çıktım. Abimin odasına gittim. Yatağa oturmuş, başını iki elinin arasına almış öylece oturuyordu. Gittim yanına oturdum ama tek kelime etmeye cesaret edemedim

Daha fazla durmadım ve odama geri döndüm. Gece uyuyordum. Mutfakta bir gürültü oldu. Gene kapıyı hafifçe araladim. Son anda abimi mutfak kapısının önünden gecgeçerken gördüm. Bir şeylerle uğraşıyordu tam kestiremedim.

Bu esnada gözleri doldu, sesi titredi. Güç bela anlatmaya devam etti.
"Mutfaktan çıktığı anda aralıktan beni görmemesi için kafamı geri çektim ve kapının ardında bir süre bekledim. Odasına girip kapısını kilitledi. Merak ediyordum. Yavaşça odamdan çıktım. Kulağımı kapısına dayadim, kendi kendine bir şeyler mırıldanıyordu. Biraz korkmustum, tekrar yatagima döndüm. Duamı edip uykuya daldım

Ertesi sabah annemle babam mutfak masasına oturmuş sigaralarıni iciyorlardi. Ne yapabilecekleri hakkında konuşuyorlardı. Konuşmanın sonuna yetistigim için o an neye karar verdiklerini anlayamadım. Annem onaylarcasina başını salliyordu sadece. Babam sigarasını söndürdü "suna bir haber vereyim de çıkalım bari" dedi. Babam abimin odasının onune gitti, kapıyı açmaya çalıştı ama kilitliydi. Içeriye seslendi ama karşılık alamadı. Küfür savurdu tekrar mutfağa döndü. Annem bir yandan onu sakinleştirmeye çalışıyor, bir yandan da gidip abimi uyandirmami istiyordu

Kapıyı tiklattim ama karşılık alamadım. Içeriye seslendim gene karşılık alamadım. En sonunda babam gelip "kiricam muallaknin kapısını" dedi son bir kere daha bagirdi içeriye. Gene karşılık alamayınca annemin ısrarlarını umursamadan kapıya esaslı bir tekme attı. Ikinci vuruşunda kapı açıldı.

O esnada ağlamaya başlamıştı. Kelimeler boğazına dugumleniyordu, zar zor konuşuyordu.

Abimin odası aynı zamanda balkona açılıyordu. Kapının üst tarafından balkonun köşesine doğru bir doğalgaz borusu uzanıyordu. Orada abimin ayaklarının yerden kesilmiş bir şekilde sallandigini gördüm. Annem hemen beni dışarı itti. Ikisi de bağıra bagira abimin olduğu yere koştular. Ben ne ağlıyor ne bagiriyordum, istemsizce dua okuyordum içimden sürekli. Kendimi odama kapattım.

Bir süre durdu, hıçkırıyordu.
O anki şokla sonrasında ne olduğunu hatırlamıyorum. Apar topar hastaneye zütürdük abimi ama kurtaramadilar. Ben eminim ona bir şeyler musallat oldu.
Ben de durumun ciddiyetini henüz kavrayamamış olacaktım ki, bilmişlik taslayarak;
"Arkadaşları ona bir şeyler kullandirmistir, cin falan değildir" dedim.
Sinirli sinirli baktı gözlerime. "Sen ne anlarsın" dedi. "Kesin onlar yaptı bunu"
Ağlayarak anlatmaya devam etti.
"Daha fazla kalamadim o evde ne yapayım, başka bir yerde yaşamak istediğimi söyledim aileme. Onlar da beni yurdakaydettirdi.

Ne diyeceğimi nasıl davranacağımı bilemiyordum. Kolumu omuzuna attım "neden sakladin ki bunu benden"
"Çünkü dalga geçeceğini düşündüm.

Sonra ne oldu peki? Diye sordum
"Annemle babamın ifadesini aldılar ve gönderdiler. Kanında bir madde çıkmış ama uyusturucu değilmiş. Zehir gibi bir şeymiş herhalde tam hatırlamıyorum. "

6 ay geçti aradan. Ilişkimiz öncekinden daha tuhafti. Artık ben onunla konuşacak bir şeyler bulamiyordum. Çünkü ne anlatsam ona basit ve çocukça gelecekti. Acı çekiyordu. Bir kaç kere daha yurduna ziyarete gittim. Hiçbir zaman tam anlamıyla samimi olamadık. Hep soğuktu bana karşı. Daha sonra bir kac gün okula gelmedi. Sonradan öğrendim ki ayrılmış okuldan, ailesiyle birlikte memlekete gitmiş. Her gün okuldan dönerken kaldığı yurda va araziye bakarken içim urperirdi. O ilk karşılaştığı anı anlatması gözümün önünden gitmiyordu. Ne telefonu vardı ne de ona ulasabilecegim bir sosyal medya hesabı. Böyle bir insan acı ve sır dolu hikayesiyle ilk gençlik yıllarımda gelip geçmişti. Senelerce bir hayal gibi hatırladım o günleri. Umarım şu an nispeten daha iyi bir hayat yaşıyordur

Hikayem burada bitiyor. Şu ana kadar vakit ayirip okuyup başlığı takip ettiğiniz için hepinize teşekkür ederim. Daha fazla bunaltmamak adına bir an önce sona bağlamak istedim. Okuyan herkese tekrardan tesekkur ederim, kendinize iyi bakın