gün boyu insanlarla berabersin. yeri geliyor kızıyor, yeri geliyor eğleniyorsun. şunu düşün, çevrendeki insaları mutlu etmeye çalışmak, hayatına nispeten de olsa onların yön vermesi mi daha çok yoruyor seni, yoksa yalnızlık mı?

derdini en iyi anlayacak kişi yine sen değil misin? seni en iyi tanıyan, en çok düşünen sen değil misin? nedir bu hayatını başkalarına gösterme isteği? gittiğin her yerde yer bildirimi yapmalar, gördüğün manzarayı yaşamak yerine fotoğraf çekmeye çalışmalar, oraya gittim buraya gittimcilik. bırakın be bu işleri.

bu hayatta yalnızsın usta. yalnızsın işte dıbına koyayım. sevme lan kimseyi. illa seveceksen kitapları sev. ne zaman anlattın derdini de bu derdi seninle paylaştı birisi? paylaştı deme işte. ateş düştüğü yeri yakar.

bu hayatta en çok zevk aldığım şey yalnız kalmak. ben nereye gidersem, orasıdır yalnızlığın baş kenti. yaz bir kenara bir şeyler. oku, koş, çok oku, çok koş. ancak o zaman bir şeyler düşünebilir, farkında olabilirsin. hayatın, bu taktan düzenin köpeği olmazsın o zaman. eğer kalabalık, alkol, kadınlar ve zenginlik mutluluk verseydi, bu kadar insan intihar etmez, uyuşturucu tiryakisi olmazdı. bir lokma bir hırka be usta. ha bir de sigara. en murattisinden hem de.

aç kal bazen. deli bile acıkınca akıllanır. nefsinin kölesi olma. az uyu. ağla biraz hatta. ben ağlayamıyorum bakma. ağlanılacak hallerimize neden ağlamıyoruz? ağlayabilseydik, anlayabilirdik belki bazı şeyleri.

bazı insanlar o kadar ahmak oluyor ki, deli ediyorlar beni. hazreti isa'nın kaçtığı gibi kaçıyorum ahmaklardan. Allah bazı insanların kalbini mühürlüyor ve bu ilahi mühür o kadar güçlü ki, kırmak mümkün olmuyor ne yazık ki. bazen bende farkında olmadan zorluyorum. anlatıyorum da anlatıyorum. ne gerek var be babacım, ne tak yerse yesin diyorum sonradan. ama çoktan sinirlerim alt üst olmuş oluyor bile. diyorum nasıl bu kadar aptal olabilir bir insan? ben senin attığım kadar sayfa okudum, senin ne haddine bana cevap vermeye kalkışmak? tamam, yalnış yapar her insan, ama en net konularda bile reddiye yapma bana. daha reddiye nedir bilmeden. cahille savaş ilim gerektiriyor bunu unutmayın dostlar. ilim de yalnızlık ister. gençsin, yakışıklısın biliyorum. çekiyor insanı ortamlar ve gece hayatı. ama gece bitip, öğle saatlerinde inanılmaz bir baş ağrısıyla uyanınca insan bir durup düşünüyor, bu muydu yani o özendiğim hayat? e diyorsun kendi kendine, benim yapamadığım ve ya ekgib yaptığım bir şeyler var demek ki. daha çok düşüyorsun bataklığa. uyuşturucu, kadınlar, bitmek tükenmek bilmeyen şehvet. en sonunda ağır depresyona giriyor, hala kurtamadıysan ölüyorsun. Hatta bazen yaşarken ölüyorsun. yapma bunu. yıllardır bize empoze edilen o ışıltılı hayat yalan dolandan ibaret.

Yalnızlık yakışmıyor sana bu saatten sonra dedi. Dedim ki, sigara da yakışmıyor be hacı ama seviyorum işte. Sevdiğimizi elde edemedik. Elde ettiklerimizi sevelim be dostlar. Hiçbir zaman kaybetmeyeceğin dost, sevgili sensin işte. Sev be babacım yalnızlığı. Tabi ki dostun olacak. Hatta canını ver onun için hiç çekinmeden. Ama bir şey bekleme ondan. Başkalarını mutlu et bazen, ama onların seni mutlu etmesini isteme, hatta izin verme onlara. Dost isteyene Allah yeter de. Çekil yine köşene. Yaz aşkını! Ama birlikte olmayı istemeden sev birisini seveceksen de. Zaten birlikte olunca hiç de beklediğin gibi olmuyor emin ol. Kafandaki onu sev.

En çok kız kulesini seviyorum şu istanbulda. Kendime benzetiyorum onu. Etrafındaki bir çok yapının arasında o kadar yalnız ki. Kesmiş ümitlerini karadan. Ama mutlu görünüyor. Çevresindeki binalar ona yakın diye değerleniyor. Ama o sevmiyor menfaat ilişkilerini. Tıpkı benim gibi. Değiştirdim numaramı. Numaramı kaybedince bana ulaşamayak kişi ulaşamasın zaten. Zaten beni ben olduğum için seven 2-3 kişi kapıya dayanıyorlar. Geçen tokat bile attı birisi. Mutsuz sanıyor çünkü. Hala o çakır gözlüyü düşünüyorum, içiyorum sanıyor. Bilmiyor ki benim gerçek aşkı kendimde bulduğumu, bilmiyor ki hep hüznü boğuyorum kollarımda. Üzülme diyorum bana, ben böyle daha iyiyim diyorum. Küllükleri boşaltıyor, camları açıyor ve gidiyor. Dışarıya kulaklıksız çıkmam ben. Duymak istemiyorum o boş beleş insanları! Diğerleri de beni bulmuyor zaten. Gerçi bir tanesi buldu ama, o da hala başkalarına ihtiyacım olduğunu düşünüyor. Kan kardeşine tokat atacak kadar kızıyor, iyi bir dost, ama anlamıyor beni.

Artık bir çok insan, kötü bir şarkıyı seslendiren başarısız şarkıcılar gibi. Ne özeniyorsun ona buna? Sen olsana be adam. Gurbet elde bir başınayım, çok çalışıyorum, bir yandan da okumaya çalışıyorum, sevdiğimden ses seda yok. Beklemiyorum da zaten. Daha evreni bile çözememişken kafamda, seni anlamamı bekleme ey insanoğlu! istanbul manzarası kadar kim mutlu edebilir beni? Kendim bana hiç ihanet etmedi. Ben arada bir onu üzsem, verdiğim sözleri tutmasam da. Hiç bırakmıyor beni. Konuşuyor benimle. Ben ne seviyorsam o da seviyor, var mı böyle bir dost? Ey ruhum, muhtacım, aşığım sana.